امام علی(ع)در زمان امام علی(ع) از پیدایش غالیانی که بتوان به طور یقین وجود آنان را اثبات کرد، چیزی گزارش نشده است؛ هر چند گزارش‌هایی از وجود فرقه‌ای به نام سبأیّه (پیروان عبداللّه بن سبأ) رسیده است، اما تحقیقات شیعه و سنی به ویژه مرحوم علامه عسکری، حکایت از آن دارد که اصل وجود چنین فرقه‌ای مورد انکار قرار گرفته است. علامه عسکری داستان سرایی سیف بن عمرو را خواستگاه پیدایش چنین فرقه‌ای در کتب حدیثی و تاریخی می‌داند. آن مرحوم در کتاب خود، عبد اللّه بن سبأ به تفصیل به این موضوع پرداخته است که می‌توان از علل و عوامل این فرقه تراشی، ضدیت با شیعه، توجیه اعمال و رفتار عثمان و سایر صحابه، توجیه جنگ‌های آن زمان و تخطئه برخی عقاید صحیح شیعه، همچون رجعت و مهدویت و نسبت دادن آن عقاید به عبداللّه بن سبأ را برشمرد که متأسفانه برخی از شیعیان مانند نوبختی در فرق الشیعهًْ و سعد بن عبداللّه اشعری در المقالات و الفرق نیز این مطالب را آورده‌اند.
به هر حال در تاریخ آمده است، عقیده ی عبداللّه بن سبأ به وصایت علی(ع) و نسبت الوهیت به علی‌(ع) و حلول جزء الهی در وجود علی(ع) و امامان بعد از او و… می‌باشد که امام علی(ع) نیز به شدت با وی برخورد نموده، حتّی در برخی روایات سوزاندن عبداللّه بن سبأ توسط آن حضرت گزارش شده است.( محمد بن علی بن محمد شوکانی، نیل الأوطار، ج8، ص6؛ حر عاملی، وسائل الشیعهًْ، ج28، ص336) هر چند مشهور آن است که عبداللّه بن سبأ را توبه داد و سپس او را به مدائن تبعید کرد، ولی وی در آنجا نیز دست از عقاید خود برنداشت و آن گاه که علی(ع) به شهادت رسید، شهادت آن حضرت را تکذیب کرد و گفت: حتی اگر مغز سر او را برای من در هفتاد لفاف بیاورید، به مردن او معتقد نخواهم شد.( احمد بن یحیی البلاذری، انساب الاشراف، ج2، ص503.)
در کتب شیعه از زبان امام سجاد و صادقین(ع) روایاتی در لعن و نکوهش ابن سبأ آمده است که سرچشمه ی همه ی آنها رجال کشی است. به گفته ی نجاشی، کشی از افراد ضعیف نقل می‌کند و استاد او عیاشی است که ابتدا اهل سنت داشته است و احادیث زیادی از آنان شنیده است و با توجه به تردیدهایی که برخی از محققان شیعه و سنی در اصل وجود چنین فردی نموده‌اند، نمی‌توان به این روایات تکیه کرد؛ البته هیچ یک از صاحبان کتب اربعه، این احادیث را در کتاب‌های خود نیاورده‌اند.( نعمت اللّه صفری فروشانی، غالیان، ص82.)
هر چند غالیان به نام «سبأیّه» در تاریخ ثابت نشده است، امّا نمی‌توان به طور کلی وجود غلو درباره ی امام علی(ع) را منکر شد؛ چنان که گذشت، وجود آن حضرت می‌فرمایند: «هلک فّی رجلان محبٌّ غال و مبغضٌ قال»؛ افزون بر این، در روایات آمده است برخی افراد تازه مسلمان از سرزمین‌های دیگر، آن حضرت را به حد الوهیت رساندند.( ابو جعفر محمد بن حسن الطوسی، اختیار معرفهًْ الرجال، ص126 به بعد. به نقل از : نعمت اللّه صفری فروشانی، غالیان، ص83)
در روایت آمده است: قنبر غلام حضرت علی(ع) خدمت آن حضرت رسید و گفت: ده نفر پشت در خانه هستند و گمان می‌کنند تو پروردگار آنها هستی. حضرت فرمود: آنها را داخل کن. آنها وارد شدند. حضرت از آنها پرسید: چه درباره ی من می‌گویید؟ گفتند: تو پروردگار ما هستی و ما را روزی می‌دهی. حضرت فرمود: وای بر شما! چنین پنداری نداشته باشید؛ زیرا من فقط بنده ی خدا هستم، مثل شما. اما آنها امتناع ورزیدند و حضرت آنها را توبه داد، ولی قبول نکردند. سپس امام(ع) دستور دادند کانال‌هایی مرتبط به هم حفر کردند و آنان را داخل آن کانال‌ها قرار داده، آتش روشن کردند که آن مردم بر اثر خفگی جان سپردند.( . سید محمد رضی رضوی، کذبو علی الشیعهًْ، ص285؛ محمد باقر مجلسی، بحارالانوار، ج25، ص299)
علاوه بر سیره ی عملی‌ای که از آن حضرت در مقابله با غلات نقل شده است، آن حضرت با زبان نیز به مقابله با آنان برخاسته، برائت خود را از آنان اعلام داشتند. آن حضرت می‌فرمایند: « اللهمّ انّی بریٌّ من الغلاهًْ کبرائهًْ عیسی(ع) من انصاری، اللهم اخذلهم ابداً ولا تنصر منهم ابداً». (شیخ طوسی، الامالی، ص650؛ محمد باقر مجلسی، همان، ج25، ص266.
برای آگاهی زیادتر دراین رابطه به آدر س یل مراجعه شود .
http://vahabiat.porsemani.ir/content/%D8%AA%D8%B9%D8%A7%D9%85%D9%84-%D8%A7%D8%A6%D9%85%D9%87%D8%B9-%D8%A8%D8%A7-%D8%BA%D9%84%D8%A7%D8%AA-%D8%A7%DB%8C%D8%A7-%D8%AF%D8%B1%D8%B3%D8%AA-%D8%A7%D8%B3%D8%AA-%DA%A9%D9%87-%D8%B9%D9%84%DB%8C-%D8%AF%D8%B1-%D8%A7%D8%AE%D8%B1-%D8%AD%DA%A9%D9%88-%D9%85%D8%AA-%D8%BA%D9%84%D8%A7%D8%AA-%D8%B1%D8%A7-%D8%B3%D9%88%D8%B2%D8%A7%D9%86%DB%8C%D8%AF-%D9%88-0