آبروریزی در برج میلاد با مدیریت مجری معروف

پنجشنبه، اتفاقی تاریخی برای فوتبال ایران رقم خورد و از کاپ جام جهانی برای اولین بار در تهران و البته برج میلاد رونمایی شد. رونمایی از این کاپ در تهران، در راستای رونمایی از کاپ جام جهانی در عمده کشور‌هایی است که سهمیه حضور در جام جهانی را به دست آورده‌اند و قرار است چند وقت دیگر در قطر به میدان بروند. همین اتفاق به اندازه کافی جای خوشحالی دارد؛ اینکه بالاخره این کاپ ارزشمند با حفظ تمامی پروتکل‌های امنیتی به ایران رسید و در معرض دید قرار گرفت.

در این مراسم که چندین بازیکن قدیمی و اعضای فدراسیون فوتبال و شهرداری تهران هم حاضر بودند، ولی همه چیز طبق برنامه پیش نرفت. پروتکل‌های موردنظر فیفا برای رونمایی از کاپ به‌درستی رعایت نشد و نهایتا اتفاق زشتی رقم خورد که دست‌کمی از یک آبروریزی بزرگ نداشت.

ماجرا از این قرار است که برخلاف عرف معمول و مرسوم، جواد خیابانی، مجری این برنامه، از پیش‌کسوتان فوتبال که اتفاقا تعدادشان هم زیاد بود خواست روی استیج بیایند و با کاپ جام جهانی عکس بگیرند! به یکباره چنان ازدحام وحشتناکی شکل گرفت که نماینده فیفا در اقدامی بی‌سابقه تصمیم گرفت کاپ را در چمدانی مخصوص بگذارد و محل را ترک کند! احتمالا او هم هرگز فکرش را نمی‌کرد که قرار است در ایران، کشوری که مدعی شده می‌تواند بخشی از میزبانی جام جهانی قطر را بر عهده بگیرد، چنین بی‌برنامگی‌ای صورت بگیرد.

خیابانی بعد از قهرکردن نماینده فیفا و جمع‌کردن کاپ قهرمانی فرار رو به جلو کرده است. او ابتدا نپذیرفت که از همه دعوت کرده و گفت منظورش این بوده که یکی‌یکی برای گرفتن عکس یادگاری تشریف بیاورند. در‌نهایت وقتی دید خبرنگارانی که روبه‌رویش قرار گرفته‌اند چندان راضی نمی‌شوند یکی دو باری گفت «اصلا خاک عالم بر سر من» به این امید که او را راحت بگذارند.

با‌این‌حال، چنین مسئله‌ای به‌سادگی قابل چشم‌پوشی نیست. در شرایطی که این کاپ در کشور‌های مختلف و بدون کوچک‌ترین بی‌نظمی و حاشیه رونمایی شده است، در ایران غائله‌ای به پا شد که باعث واکنش بحث‌برانگیز نماینده فیفا شد. حال دیگر نیازی به مرور صدا‌هایی که از فرهنگ غنی ایرانی در این رخداد گلایه می‌کرد و آبروریزی رخ‌داده را گوشزد می‌کرد، نیست.

در چنین فضایی، اما جواد خیابانی ساکت ننشست و انتهای شب، با نوشتن متنی، نسبت به این صحنه‌های عجیب‌و‌غریب واکنش نشان داد. او نه‌تنها بابت این اتفاق اظهار پشیمانی اولیه را نداشت، بلکه آن را پای «معجزه فوتبال» گذاشت. در بیانیه جواد خیابانی آمده است: «آنچه در برنامه رونمایی از جام جهانی دیده شد به نظر من بسیار خوب بود. گروهی از خبرنگاران عزیز و پیش‌کسوت فرهنگ و ادب بسیار تلاش کردند تا همه کار‌ها منظم باشد و خیلی هم منظم بود. لطفا کل مراسم را ببینید نه فقط چند دقیقه بعد از اتمام آن را، چون کل مراسم حدود ۱۵۰ دقیقه طول کشید؛ از ابتدا تا انتهای مراسم کمترین بی‌نظمی‌ای وجود نداشت. اینکه خبر این‌چنین منتشر می‌شود که مراسم بی‌نظم بوده؛ هرگز درست نیست. وقتی رونمایی از جام جهانی که آخرین بخش برنامه بود به اتمام رسید؛ مردم و حاضران در سالن برای عکس‌گرفتن روی استیج آمدند. خب البته خیلی بهتر می‌شد که منظم‌تر می‌آمدند، اما اسمش بی‌نظمی نیست. این اسمش عشق به ورزش، فوتبال و جام جهانی است. همه جای دنیا همین اتفاقات می‌افتد. نماینده فیفا خودش گفته که ما این شور ملی را درک می‌کنیم و تقریبا همه‌جا این اتفاق می‌افتد. خبرنگاران عزیز وظیفه خود را انجام می‌دهند… درست هم هست، اما جلوی عشق مردم را نمی‌شود گرفت. من هم دلم می‌خواست عکس می‌گرفتم، اما نشد. شما دوست ندارید با جام جهانی عکس داشته باشید؟ در بین ۸۰ میلیون ایرانی کسی هست که دلش نخواهد با جام جهانی عکس بگیرد؟ باز‌هم تأکید می‌کنم که بله و موافقم که کاش همان لحظات آخر مراسم هم منظم می‌شد، اما نباید فقط بدی‌ها را دید… ما به وقتش منظم هم بوده‌ایم… و کاش عادت نکنیم فقط تلخی‌ها و بدی‌ها را سوژه کنیم. آیا همین که در این برنامه ده‌ها پیرمرد موی سفیدکرده از فوتبال ایران مورد تجلیل قرار گرفتند؛ خوشحال‌کننده نبود؟ مراسم حدود سه ساعت بود؛ خیلی هم منظم و باشکوه… ۱۰ دقیقه آخرش وقتی کنداکتور اصلی تمام شد؛ کمی هم از نظم اصلی افتاده شد. این اتفاق در وسط مراسم نبود؛ در پایان مراسم بود… این شور ملی و احساس به ورزش، فوتبال و جام جهانی را به بی‌نظمی و بی‌فرهنگی تشبیه نکنیم؛ این معجزه فوتبال بود».

این بیانیه دومین فرار رو به جلوی جواد خیابانی بعد از آبروریزی در مراسم برج میلاد بود. مگر می‌شود اصولا زمان‌بندی و اعلام کرد برای یک مراسم ۹۰ دقیقه‌ای، ۸۰ دقیقه همه چیز خوب پیش برود و بعد در عرض ۱۰ دقیقه کل مراسم به هم بریزد و از آن به‌عنوان یک موفقیت نام برد؟ اصولا جواد خیابانی که مدعی است مطالعات بسیاری در حوزه‌های مختلف دارد، با چه تفکر و تفسیری به این نتیجه رسیده که ۱۰ دقیقه آشوب چیزی نیست و باید دو ساعت و ۵۰ دقیقه را دید و چشم بر روی فاجعه اصلی بست؟ آیا جواد خیابانی موافق است از یک فوتبال ۹۰ دقیقه‌ای که از دقیقه ۸۰ به بعد، تماشاگران هرج‌ومرج کرده، بازی را تعطیل کنند به‌طوری‌که داور توپ را برداشته و زمین مسابقه را ترک کرده، به‌عنوان یک موفقیت حرف بزند و بگوید، چون ۸۰ دقیقه همه‌چیز خوب پیش رفته، پس ۱۰ دقیقه پایانی را باید نادیده گرفت؟ مشخص نیست چه منطقی پشت این بیانیه است و چطور او از «اصلا خاک عالم بر سر من» به «معجزه و عشق مردم به فوتبال» در یک بی‌نظمی و آبروریزی رسیده است.