1 . افراد خودخواه نمی توانند دوستان خود را حفظ کنند، زیرا به سبب توقعات نابجا، آنان را از دست می دهند.
2 . انسانهای خودخواه اگر خدمتی درحق دیگران انجام دهند هرگز آن را فراموش نکرده و همواره آن را به رخ طرف مقابل می کشند. اما اگر دیگران خدمات بزرگی درحق آنها انجام دهند خیلی زود آن را فراموش می کنند و در مقابل زحمات آنان قدردان نیستند. مگر این که امید برخورداری های دیگری داشته و برای جلب منافع بیشتردر مقام قدردانی برآیند، اما چون امید تمتع را از دست دهند همه آن خدمات را فراموش می کنند از این رو قدر ناشناسی یکی از ویژگی های بارز آنها ست.
3 . یکی دیگر از آثار خودخواهی این است که فرد مبتلا، چون نمی تواند کرامت نفس و مناعت طبع و عزت انسانی را درک نماید و از سویی هواهای نفسانی و تنها جلب منافع و لذائذ مادی و حیوانی برایش مطلوب و پسندیده است، برای جلب منفعت و به کارگیری اخلاق انتفاعی به ثناگویی بیجا و چاپلوسی و تملق می پردازد و بدین و سیله شخصیت انسانی خود را تنزل می دهد.
4 . از آثار سو خودخواهی در روابط اجتماعی این است که انسان خودخواه چون همواره و در همه جا خواهان برتری خویش است، لذا در صورتی که امتیازی برای دیگران ببینند که تفوق خیالی او را از بین برده یا مورد پرستش قرار داده می کوشد به هر وسیله ممکن، امتیاز رقیب خود را ضایع و به نحوی توجیه کند.
5 . همچنین خودخواهی سبب می شود که انسان عیب های خود را پنهان کند و به فکر اصلاح خود نباشد. بسیاری از دزدان و و جنایتکاران خود را افرادی صالح و پاک و خیرخواه می دانند.
در کل سرچشمه انحطاط خودخواهی بوده که سبب می شود انسانها رفته رفته از تمایلات عالیه و احساسات اخلاقی خویش دور شوند. امام خمینی(ره) در این زمینه می فرماید؛ خودخواهی منشا همه مفاسد است همه گرفتاری های بشر بر سر خودخواهی است.