پرسشگر گرامی ، شهید در اصطلاح فقه به کسی گفته می شود که در خط مقدم جبهه به شهادت برسد که غسل و کفن بر او واجب نیست و در فرهنگ اسلامی از شهادت با تعبیر قتل فی سبیل الله یاد شده است: « ولاتقولوا لمن یقتل فی سبیل الله اموات بل احیاء و لکن لاتشعرون » ( بقره 154).
«شهید» کسی است که یک روح بزرگ دارد؛ روحی که هدف مقدس دارد. کسی است که در راه عقیده کشته شده است. کسی است که برای خودش کار نکرده است. کسی است که در راه حق و حقیقت و فضیلت قدم برداشته است. مثل شهید، مثل شمع است که خدمتش از نوع سوخته شدن و فانی شدن و پرتو افکندن است. تا دیگران در این پرتو که به بهای نیستی او تمام شده، بنشینند و آسایش بیابند و کار خویش را انجام دهند. آری، شهدا شمع محفل بشریتند. سوختند و محفل بشریت را روشن کردند. شهادت، قداست خود را از این جا کسب می کند که فدا کردن آگاهانه تمام هستی خود است در راه هدف مقدس. اگر شور یک عارف عاشق پروردگار را با منطق یک نفر مصلح با همدیگر ترکیب کنید، از آنها منطق شهید در می آید. منطق شهید، منطق سوختن و روشن کردن است. منطق حل شدن و جذب شدن در جامعه برای احیای جامعه است. منطق دمیدن روح به اندام مرده ارزشهای انسانی است.
بنابراین تا زمانی که صلح ، امنیت ، آسایش و ارزشهای والای انسانی در فرد و جامعه وجود دارد ، شهید و خون او دارای اثر است .
* دست نوشته ی شهید « مسعود خشت چین »
خدایا، تو دانی که چون شمع ذوب می شویم آب می شویم. ما از مردن نمی هراسیم اما می ترسیم و ترسمان از این است که بعد از ما ایمان را سر ببرند و اگر نسوزیم هم که روشنایی می رود و جای خود را به شب می سپارد. راستی چه باید کرد؟ از یک سو باید بمانیم تا شهید آینده شویم و از سوی دیگر باید شهید شویم تا آینده بماند.