قوی ترین طلسمات+قویترین دعا و طلسم+قوی ترین کتاب طلسم و دعانویسی مطالب مذهبی+طلسم سیاهی و طلاق+طلسم احضار محبت معشوق+دانلود کتاب طلسم محبت و طلاق قوی
۱۳۹۷/۱۰/۰۱
–
۱۵۰۰ بازدید
دلیل اینکه از ایمه ی اطهار حدیث داریم تا زمانی که ارزویی در دل دارید برای ان دعا کنید چیست؟
الف ) چرا باید دعا کنیم ؟
به دلیل آنکه خود خداوند از انسان می خواهد که تنها او را بخوانند و همه حاجات و آرزوهای خود را از او بخواهند .
« ادْعُونِی أَسْتَجِبْ لَکمْ » مرا بخوانید دعایتان اجابت می کنم.
به هر حال از آیه فوق چند نکته استفاده می شود:
1 – دعا کردن محبوب الهی و خواست خود او است.
2 – بعد از دعا وعده اجابت داده شده است، ولی می دانیم این وعده وعده ای است مشروط، و نه مطلق، دعائی به هدف اجابت می رسد که شرائط لازم در ((دعا ))و ((دعا کننده )) و ((مطلبی که مورد تقاضا )) است جمع باشد . (تفسیر نمونه، جلد: 20، صفحه: 147 )
در روایتی آمده است که خداوند به حضرت موسی (ع) می فرماید : یا موسی ! سلنی کل ما تحتاج الیه حتی علف شاتک و ملح عجینک ؛ ای موسی ! همه نیازهایت را از من بخواه اگر چه علف گوسفندانت و نمک غذایت با شد . ( میزان الحکمه ، ح 5570)
دعا کردن مطلوب و باعث قرب انسان می شود، چه مطلوب محقق بشود،چه نشود. رسول اکرم (ص) می فرمایند: رحم الله عبدا” طلب من الله عز و جل حاجه فالح فی الدعاء, استجیب له او لم یستجب له”.خدا بیامرزد بنده ای را که از خدا حاجتی را طلب کند، پس در دعا کردن پافشاری کند, چه (دعایش) استجابت بشود و چه نشود. (میزان الحکمه ، ج 2، ص 880،ح 5666.) به قدری اصل دعا کردن خوب و مطلوب است که رسول اکرم (ص)می فرمایند: ترک الدعاء معصیه”.ترک دعا معصیت است.(میزان الحکمه ،ج 2، ص 880،ح 5518.)
ب ) نتیجه امید به غیر خدا بستن
از طرف دیگر امید به غیر خدا بستن و آرزو و حاجت خود را از غیر او خواستن چیزی جز نا امیدی و نریدن به آرزو به دنبال ندارد .
1 . رسولُ اللّه ِصلى الله علیه وآله :یَقولُ اللّه ُ عزّ و جلّ : لَأقْطَعَنَّ أملَ کُلِّ مُؤمنٍ أمَّلَ دُونی بالإیاسِ.[صحیفة الإمام الرضا : 276/20 .]پیامبر خدا صلى الله علیه و آله :خداوند عزّ و جلّ مى فرماید: بى گمان ، امید هر مؤمنى را که به غیر من امید بندد، قطع مى کنم.
2 . الإمامُ علیٌّ علیه السلام :انْقَطِعْ إلَى اللّه ِ سُبحانَهُ ، فإنَّهُ یَقولُ : وَ عِزَّتی و جَلالی لَأقْطَعَنَّ أملَ کُلِّ مَنْ یُؤَمِّلُ غَیْری بِالیَأْسِ .[بحار الأنوار : 94 / 95 / 12 .]3 . امام على علیه السلام :تنها به خداوند سبحان دل ببند، که او مى فرماید: به عزّت و جلال خودم سوگند که امید هر کس را که به غیر من امید بندد به نومیدى مى کشانم.
ج ) حقیقت دعا و مناجات
دعا و مناجات، نوعی توسل عاشقانه به معشوق و پیوستن موجودی کوچک و ناتوان به وجودی بی نهایت بزرگ و توانا است.
آدمی به هنگام دعا – که همچون گدایی بینوا، دست نیاز به درگاه کریم بی نیاز دراز می کند – به حقیقت وجودی خویش نزدیک می شود؛ انسانی که خود را تهی دست و بینوا، رانده و از همه جا مانده، حقیر و فقیر، خوار و زبون و بیچاره و بی پناه دید، اکنون حقیقت هستی او – که پرتوی از هستی مطلق خداوند است – هویدا می گردد و با احساس بستگی و پیوند با حق و نیازمندی به او، حال و شوری وصف ناشدنی به انسان می بخشد.
بنده در حال دعا و مناجات، چنان غرق لذت می شود که پستی و زبونی خویش را فراموش می کند و از یاد دوست لبریز و سرشار می گردد و مجموعه ای از امید و بشارت و نور و نیرو می شود. جملات شورانگیز دعا، چون آبشارسپیده در افق روح، فرو می ریزد و روح انسان را روشن و مشتعل می سازد، همان طور که سیل زرّین آفتاب، تیره گی ها را از میان برمی دارد و جهان را در نور فرو می برد.
در دعا و توسل، روح تسکین می پذیرد و التهاب دل فرو می نشیند و بی قراری ها جای خود را به آرامش و قرار می دهد؛ همانند فرزند گمشده ای که به مادر برسد یا تشنه کامی که به چشمه ای زلال و گوارا دست یابد.
همدم شدن با خداوند و راز و نیاز با دوست و در میان نهادن دردِ دل با او، غم ها را سبک می کند و دل ها را روشنایی و فروغ می بخشد. لذت دعا و مناجات با ذات بی زوال خداوند، چون چاشنی سحرانگیزی، همه تلخی ها را شیرین کرده، زندگی را باصفا و گوارا می سازد.
جان ناشکیبا و بی طاقتی که دیگر توان تحمل بار رنج و درد را ندارد، در پرتو دعا و راز و نیاز و گریستن و خالی شدن از عقده ها، گنجایش دریا گونه می یابد و هجوم طوفان و بلا و غم را نسیمی دل انگیز می انگارد.
1 . دعا آبرو بخش انسان
دعا آبرو بخش انسان در پیشگاه ربوبی است و اگر دعای ما نبود، در نزد خداوند قدر و اعتباری نداشتیم:
(قُلْ ما یَعْبَؤُاْ بِکُمْ رَبِّی لَوْ لا دُعاؤُکُمْ)فرقان (25)، آیه 77. «اگر دعای شما نبود، خداوند به شما اعتنا و توجهی نداشت».
2 . دعا «بهترین و برترین عبادت» محمدی ری شهری، میزان الحکمه، ج 3، ص 245، ح 5516.
3 . «مغز عبادت» همان، ح 5519.
4 . «کلید رستگاری» همان، ح 5521.
5 . «گشاینده درِ رحمت» همان، ح 5522.
6 . «سلاح مؤمن و ستون دین و نور آسمان ها و زمین» است. ( همان، ح 5523. )
7 . دعا «محبوب ترین عمل در نزد خداوند» همان، ح 5525.
8 . «نیمی از عبادت» همان، ح 5533.
9 . «سلاح پیامبران» همان، ح 5540.
10 . «سپر مؤمن» است. همان، ح 5544.
11 . دعا «دفع کننده امواج بلا» همان، ص، 249، ح 5554.
12 . «سبب شفای از هر بیماری» همان، ص 248، ح 5552.
13 . «دفع کننده قضا و قدر» است. همان، ح 5549.
باید دانست که هدف نهایی از دعا، تنها برآمدن حاجت و رفع گرفتاری و سختی و شفای بیماران نیست؛ بلکه برای اهل حال و معرفت – که شناختی درست از جهان و رویدادهای آن دارند – انس با ذات پاک خداوندی است که کانون همه نیکی ها و زیبایی ها است. از استجابت دعا با ارزش تر، روح اجابت است و در نزد آنان، دعا در عین حال که وسیله است، هدف نیز می باشد.
د ) آرزو
آرزو رسیدن به چیزی است که فرد آن را ندارد و داشتن آن را مایة رشد خود می‌داند و مصمّم در به دست آوردن آن است. اگر آرزو با تلاش و پشتکار همراه نباشد، انسان را از واقعیّت دور می‌کند و به توهّم می‌کشاند و ذهن را اسیر و آشفتة خود می‌کند و فقط وعده‌ای دروغین برای به تأخیر انداختن می‌گردد.
امید و آرزو از حدّ اعتدال خارج شود و رنگ افراط به خود بگیرد، مفاسد جبران‌ناپذیری به دنبال خواهد داشت. قرآن کریم نمونه‌ای از این آفات را در قالب داستان قارون چنین متذکّر می‌شود: ﴿یَا لَیْتَ لَنَا مِثْلَ مَا أُوتِیَ قَارُونُ…﴾(القصص/79). بارها خداوند با جملات﴿لاَ تُعْجِبْکَ أَمْوَالُهُمْ﴾(التّوبه/ 55 و 85) و ﴿وَلَا تَمُدَّنَّ عَیْنَیْکَ﴾(الحجر/ 88 و طه/ 131)، مؤمنان را از نگاه آرزومندانه به سرمایه‌داران و مردم مرفّه بازداشته است. امام علی (ع) می‌فرماید: «مَا لَکُم تُؤَمِّلُونَ مَا لاَ تُدرِکُونَهُ وَ تَجمَعُونَ مَا لاَ تَأکُلُونَهُ وَ تَبنُونَ مَا لاَ تَسکِنُونَهُ؟ شما را چه شده است که چیزی را آرزو می‌کنید که به آن نمی‌رسید و چیزی را گِرد می‌آورید که نمی‌خورید؟ و چیزی را بنا می‌کنید که در آن سکونت نمی‌کنید؟» (آمدی، 1384، ج 1: 103).
گرچه آرزو مایة حیات و حرکت است، امّا اگر از حدّ متعارف بگذرد و به صورت آرزوی دور و دراز درآید، بدترین عامل انحراف و بدبختی است. در حدیث معروف امیرالمؤمنین (ع)آمده است: «إنَّما أَخَافُ عَلَیکُم اثنَانَ: اِتِّباعَ الهَوَی وَ طُولَ الأَمَلِ. أمَّا اتِّبَاعُ الهَوَی فَیَصُدُّ عَنِ الحَقِّ وَ أَمَّا طُولُ الأَمَلِ فَیُنسِی الآخِرَةَ» (نهج‌البلاغه/ خ42)؛ یعنی من بر شما از دو چیز می‌ترسم: پیروی از هوس و آرزویِ دراز؛ زیرا پیرویِ هوس، از حق باز می‌دارد و آرزوی دراز، آخرت را از یاد می‌برد.
به دلیل آنکه خود خداوند از انسان می خواهد که تنها او را بخوانند و همه حاجات و آرزوهای خود را از او بخواهند .
« ادْعُونِی أَسْتَجِبْ لَکمْ » مرا بخوانید دعایتان اجابت می کنم.
به هر حال از آیه فوق چند نکته استفاده می شود:
1 – دعا کردن محبوب الهی و خواست خود او است.
2 – بعد از دعا وعده اجابت داده شده است، ولی می دانیم این وعده وعده ای است مشروط، و نه مطلق، دعائی به هدف اجابت می رسد که شرائط لازم در ((دعا ))و ((دعا کننده )) و ((مطلبی که مورد تقاضا )) است جمع باشد . (تفسیر نمونه، جلد: 20، صفحه: 147 )
در روایتی آمده است که خداوند به حضرت موسی (ع) می فرماید : یا موسی ! سلنی کل ما تحتاج الیه حتی علف شاتک و ملح عجینک ؛ ای موسی ! همه نیازهایت را از من بخواه اگر چه علف گوسفندانت و نمک غذایت با شد . ( میزان الحکمه ، ح 5570)
دعا کردن مطلوب و باعث قرب انسان می شود، چه مطلوب محقق بشود،چه نشود. رسول اکرم (ص) می فرمایند: رحم الله عبدا” طلب من الله عز و جل حاجه فالح فی الدعاء, استجیب له او لم یستجب له”.خدا بیامرزد بنده ای را که از خدا حاجتی را طلب کند، پس در دعا کردن پافشاری کند, چه (دعایش) استجابت بشود و چه نشود. (میزان الحکمه ، ج 2، ص 880،ح 5666.) به قدری اصل دعا کردن خوب و مطلوب است که رسول اکرم (ص)می فرمایند: ترک الدعاء معصیه”.ترک دعا معصیت است.(میزان الحکمه ،ج 2، ص 880،ح 5518.)
ب ) نتیجه امید به غیر خدا بستن
از طرف دیگر امید به غیر خدا بستن و آرزو و حاجت خود را از غیر او خواستن چیزی جز نا امیدی و نریدن به آرزو به دنبال ندارد .
1 . رسولُ اللّه ِصلى الله علیه وآله :یَقولُ اللّه ُ عزّ و جلّ : لَأقْطَعَنَّ أملَ کُلِّ مُؤمنٍ أمَّلَ دُونی بالإیاسِ.[صحیفة الإمام الرضا : 276/20 .]پیامبر خدا صلى الله علیه و آله :خداوند عزّ و جلّ مى فرماید: بى گمان ، امید هر مؤمنى را که به غیر من امید بندد، قطع مى کنم.
2 . الإمامُ علیٌّ علیه السلام :انْقَطِعْ إلَى اللّه ِ سُبحانَهُ ، فإنَّهُ یَقولُ : وَ عِزَّتی و جَلالی لَأقْطَعَنَّ أملَ کُلِّ مَنْ یُؤَمِّلُ غَیْری بِالیَأْسِ .[بحار الأنوار : 94 / 95 / 12 .]3 . امام على علیه السلام :تنها به خداوند سبحان دل ببند، که او مى فرماید: به عزّت و جلال خودم سوگند که امید هر کس را که به غیر من امید بندد به نومیدى مى کشانم.
ج ) حقیقت دعا و مناجات
دعا و مناجات، نوعی توسل عاشقانه به معشوق و پیوستن موجودی کوچک و ناتوان به وجودی بی نهایت بزرگ و توانا است.
آدمی به هنگام دعا – که همچون گدایی بینوا، دست نیاز به درگاه کریم بی نیاز دراز می کند – به حقیقت وجودی خویش نزدیک می شود؛ انسانی که خود را تهی دست و بینوا، رانده و از همه جا مانده، حقیر و فقیر، خوار و زبون و بیچاره و بی پناه دید، اکنون حقیقت هستی او – که پرتوی از هستی مطلق خداوند است – هویدا می گردد و با احساس بستگی و پیوند با حق و نیازمندی به او، حال و شوری وصف ناشدنی به انسان می بخشد.
بنده در حال دعا و مناجات، چنان غرق لذت می شود که پستی و زبونی خویش را فراموش می کند و از یاد دوست لبریز و سرشار می گردد و مجموعه ای از امید و بشارت و نور و نیرو می شود. جملات شورانگیز دعا، چون آبشارسپیده در افق روح، فرو می ریزد و روح انسان را روشن و مشتعل می سازد، همان طور که سیل زرّین آفتاب، تیره گی ها را از میان برمی دارد و جهان را در نور فرو می برد.
در دعا و توسل، روح تسکین می پذیرد و التهاب دل فرو می نشیند و بی قراری ها جای خود را به آرامش و قرار می دهد؛ همانند فرزند گمشده ای که به مادر برسد یا تشنه کامی که به چشمه ای زلال و گوارا دست یابد.
همدم شدن با خداوند و راز و نیاز با دوست و در میان نهادن دردِ دل با او، غم ها را سبک می کند و دل ها را روشنایی و فروغ می بخشد. لذت دعا و مناجات با ذات بی زوال خداوند، چون چاشنی سحرانگیزی، همه تلخی ها را شیرین کرده، زندگی را باصفا و گوارا می سازد.
جان ناشکیبا و بی طاقتی که دیگر توان تحمل بار رنج و درد را ندارد، در پرتو دعا و راز و نیاز و گریستن و خالی شدن از عقده ها، گنجایش دریا گونه می یابد و هجوم طوفان و بلا و غم را نسیمی دل انگیز می انگارد.
1 . دعا آبرو بخش انسان
دعا آبرو بخش انسان در پیشگاه ربوبی است و اگر دعای ما نبود، در نزد خداوند قدر و اعتباری نداشتیم:
(قُلْ ما یَعْبَؤُاْ بِکُمْ رَبِّی لَوْ لا دُعاؤُکُمْ)فرقان (25)، آیه 77. «اگر دعای شما نبود، خداوند به شما اعتنا و توجهی نداشت».
2 . دعا «بهترین و برترین عبادت» محمدی ری شهری، میزان الحکمه، ج 3، ص 245، ح 5516.
3 . «مغز عبادت» همان، ح 5519.
4 . «کلید رستگاری» همان، ح 5521.
5 . «گشاینده درِ رحمت» همان، ح 5522.
6 . «سلاح مؤمن و ستون دین و نور آسمان ها و زمین» است. ( همان، ح 5523. )
7 . دعا «محبوب ترین عمل در نزد خداوند» همان، ح 5525.
8 . «نیمی از عبادت» همان، ح 5533.
9 . «سلاح پیامبران» همان، ح 5540.
10 . «سپر مؤمن» است. همان، ح 5544.
11 . دعا «دفع کننده امواج بلا» همان، ص، 249، ح 5554.
12 . «سبب شفای از هر بیماری» همان، ص 248، ح 5552.
13 . «دفع کننده قضا و قدر» است. همان، ح 5549.
باید دانست که هدف نهایی از دعا، تنها برآمدن حاجت و رفع گرفتاری و سختی و شفای بیماران نیست؛ بلکه برای اهل حال و معرفت – که شناختی درست از جهان و رویدادهای آن دارند – انس با ذات پاک خداوندی است که کانون همه نیکی ها و زیبایی ها است. از استجابت دعا با ارزش تر، روح اجابت است و در نزد آنان، دعا در عین حال که وسیله است، هدف نیز می باشد.
د ) آرزو
آرزو رسیدن به چیزی است که فرد آن را ندارد و داشتن آن را مایة رشد خود می‌داند و مصمّم در به دست آوردن آن است. اگر آرزو با تلاش و پشتکار همراه نباشد، انسان را از واقعیّت دور می‌کند و به توهّم می‌کشاند و ذهن را اسیر و آشفتة خود می‌کند و فقط وعده‌ای دروغین برای به تأخیر انداختن می‌گردد.
امید و آرزو از حدّ اعتدال خارج شود و رنگ افراط به خود بگیرد، مفاسد جبران‌ناپذیری به دنبال خواهد داشت. قرآن کریم نمونه‌ای از این آفات را در قالب داستان قارون چنین متذکّر می‌شود: ﴿یَا لَیْتَ لَنَا مِثْلَ مَا أُوتِیَ قَارُونُ…﴾(القصص/79). بارها خداوند با جملات﴿لاَ تُعْجِبْکَ أَمْوَالُهُمْ﴾(التّوبه/ 55 و 85) و ﴿وَلَا تَمُدَّنَّ عَیْنَیْکَ﴾(الحجر/ 88 و طه/ 131)، مؤمنان را از نگاه آرزومندانه به سرمایه‌داران و مردم مرفّه بازداشته است. امام علی (ع) می‌فرماید: «مَا لَکُم تُؤَمِّلُونَ مَا لاَ تُدرِکُونَهُ وَ تَجمَعُونَ مَا لاَ تَأکُلُونَهُ وَ تَبنُونَ مَا لاَ تَسکِنُونَهُ؟ شما را چه شده است که چیزی را آرزو می‌کنید که به آن نمی‌رسید و چیزی را گِرد می‌آورید که نمی‌خورید؟ و چیزی را بنا می‌کنید که در آن سکونت نمی‌کنید؟» (آمدی، 1384، ج 1: 103).
گرچه آرزو مایة حیات و حرکت است، امّا اگر از حدّ متعارف بگذرد و به صورت آرزوی دور و دراز درآید، بدترین عامل انحراف و بدبختی است. در حدیث معروف امیرالمؤمنین (ع)آمده است: «إنَّما أَخَافُ عَلَیکُم اثنَانَ: اِتِّباعَ الهَوَی وَ طُولَ الأَمَلِ. أمَّا اتِّبَاعُ الهَوَی فَیَصُدُّ عَنِ الحَقِّ وَ أَمَّا طُولُ الأَمَلِ فَیُنسِی الآخِرَةَ» (نهج‌البلاغه/ خ42)؛ یعنی من بر شما از دو چیز می‌ترسم: پیروی از هوس و آرزویِ دراز؛ زیرا پیرویِ هوس، از حق باز می‌دارد و آرزوی دراز، آخرت را از یاد می‌برد.