قوی ترین طلسمات+قویترین دعا و طلسم+قوی ترین کتاب طلسم و دعانویسی مطالب مذهبی+طلسم سیاهی و طلاق+طلسم احضار محبت معشوق+دانلود کتاب طلسم محبت و طلاق قوی
آن چه مهم است این است که انسان نسبت به حقوق مردم حساس باشد و در صدد ادای آن بر آید . اگر تصمیم به ادای حقوق مردم داشت ولی الان از عهده ادای آن بر نمی آید و ومترصد فرصت است تا این حقوق را ادا کند این خود حاکی از بیداری وجدان وپشیمانی نسبت به خوردن و تضییع حق الناس است و چنین فردی انشاء الله توبه اش مقبول است .
اگر کسی به حقیقت تصمیم به توبه گرفت و در این مسیر قرار گرفت، خداوند او را کمک می کند و اگر مراتب توبه را درست پیمود و نتوانست برخی از حق الناس ها را ادا کند، خداوند متعال خودش پاسخگو می گردد و آن شخص را که نتوانستی حق او را ادا کنی خداوند او را از تو راضی می سازد و اگر در این جهان می توانستی حق او را بدهی ولی شرم کردی و ندادی، این می رساند که توبه تو کامل نیست و اگر توبه کامل نشد در جهان دیگر کیفر خواهی دید. بنابراین اگر حق کسی را خورده ای حتما آن را اداء بکن و اگر قدرت ادای آن را نداری و توبه کامل داشته باشی خداوند خودش کمک می کند.
حق الناس؛ آنچه از حقوق مالی مردم را ضایع نموده، باید جبران و ترمیم کند. مثلاً اگر در معاملات و یا معاشرت هاى دیگر خداى ناکرده مالى از کسى تلف یا غصب کرده و یا کلاه بردارى و دزدى انجام داده باید مثل آن را اگر مثلی است و قیمت آن را اگر قیمتی است به او برگرداند و می تواند به واسطه شخص دیگر و یا پست یا در حساب جاری شخص واریز کند و یا رضایت او را به نحوی تحصیل کند و اگر صاحبش را نمی شناسد و یا دسترسی به او ممکن نیست عین آن مال یا پولش را با اجازه حاکم شرع از طرف او به فقیرصدقه بدهد.
انسانى که حقى را از کسى ضایع کرده، باید به یکى از صورت هاى زیر جبران کند:
الف. گناه مالی:
اگر امر مالى بوده مثل این که پولى را از کسى غصب کرده، یا سرقت نموده، یا در معامله کم فروشى کرده، یا پول زیادترى گرفته است، در صورتى که طرف را مى شناسد، رضایتش را حاصل کند.
اگر صاحبش را نمى شناسد از طرف او به فقرا صدقه بدهد.
اگر صاحبش فوت کرده به ورثه او رجوع نماید و از آنها رضایت بطلبد.
اگر فعلاً قدرت مالى ندارد، هر وقت قدرت مالى پیدا کرد در اولین فرصت حق مردم را بدهد.
اگر نتوانست، وصیت کند تا بعد از مرگش ورثه رضایت صاحب مال را جلب کنند (البته علاوه بر این کار، توبه واقعى به درگاه خدا هم لازم است).
در صورتى که به هیچ وجه امکان نداشت، اگر توبه واقعى نماید، امید است خداوند عالم او را ببخشد و به گونه ای که خود می داند از خزانه کرمش صاحب حق را راضى نماید.
ب. گناه آبرویی:
اما اگر حقى که از دیگران ضایع کرده، جنبه آبرویی و عرضى داشته است (مثلاً غیبت کسى را کرده یا تهمت زده است) در صورت امکان باید رضایت آن شخص را حاصل کند و اگر یقین به او موجب فساد مهم ترى (مثل قتل یا زد و خورد و اختلاف شدید و … مى شود) لازم نیست به او بگوید بلکه باید توبه واقعى کند و براى آن شخص طلب مغفرت نماید.
از جمله اموری که در عالم برزخ بسیار خطرناک است و باعث عذابهای شدید می شود. «حق الناس» است حکایت ها و داستانهای فراوانی در این زمینه نقل شده است که شهید دستغیب در کتاب معاد آورده اند: « از جمله یکی از علما پس از مرگ پدرش، او را به خواب دید در حالی که بسیار افسرده بود. از او پرسید: شما عالم خدمتگزار به اسلام بودی، چرا ناراحت و افسرده ای؟ پدر گفت مقام و جای من خوب است ولی وای از «حق الناس»! من ده تومان به فلانی بدهکارم، همین قرض مرا چنین ناراحت و آزرده خاطر کرده است … . این قضیه مربوط به بدهکار عادی بوده که فراموش کرده حال اگر کسی عمدا مال مردم را بخورد و یا حقوق دیگری از آنها بگردن داشته باشد، کارش مشکل است.
اینکه خداوند حق الناس را نمی بخشد چون حقوقی است مربوط به بندگان خدا و به مقتضای عدل الهی «هر کس ذره ای کار خیر انجام داده باشد آن را می بیند و اگر به اندازه ذره ای شر و کار ناپسند انجام داده باشد، آن را می بیند»، عدل خدا اقتضا می کند اگر کسی در حق دیگری ظلم کرده و حقی را ضایع کرده از او بگیرد و به صاحب حق بدهد و نگذارد که او مظلوم واقع شود.
بنابراین باید مواظب بود تا حقی از مردم ضایع نشود و تا فرصت هست حق را به صاحبش داد زیرا در قیامت با دقت به حساب بندگان رسیدگی می شود و از اعمال خوب او برمی دارند و به طلبکار می دهند تا او راضی شود. اگر آخرت سرای رسیدگی و عدل و داد است و حاکم آن خدای عادل است بنابراین ستاندن حق مردم کاری مطابق با عدل و انصاف است.
ر. ک : معاد ، شهید دستغیب شیرازی
اگر کسی به حقیقت تصمیم به توبه گرفت و در این مسیر قرار گرفت، خداوند او را کمک می کند و اگر مراتب توبه را درست پیمود و نتوانست برخی از حق الناس ها را ادا کند، خداوند متعال خودش پاسخگو می گردد و آن شخص را که نتوانستی حق او را ادا کنی خداوند او را از تو راضی می سازد و اگر در این جهان می توانستی حق او را بدهی ولی شرم کردی و ندادی، این می رساند که توبه تو کامل نیست و اگر توبه کامل نشد در جهان دیگر کیفر خواهی دید. بنابراین اگر حق کسی را خورده ای حتما آن را اداء بکن و اگر قدرت ادای آن را نداری و توبه کامل داشته باشی خداوند خودش کمک می کند.
حق الناس؛ آنچه از حقوق مالی مردم را ضایع نموده، باید جبران و ترمیم کند. مثلاً اگر در معاملات و یا معاشرت هاى دیگر خداى ناکرده مالى از کسى تلف یا غصب کرده و یا کلاه بردارى و دزدى انجام داده باید مثل آن را اگر مثلی است و قیمت آن را اگر قیمتی است به او برگرداند و می تواند به واسطه شخص دیگر و یا پست یا در حساب جاری شخص واریز کند و یا رضایت او را به نحوی تحصیل کند و اگر صاحبش را نمی شناسد و یا دسترسی به او ممکن نیست عین آن مال یا پولش را با اجازه حاکم شرع از طرف او به فقیرصدقه بدهد.
انسانى که حقى را از کسى ضایع کرده، باید به یکى از صورت هاى زیر جبران کند:
الف. گناه مالی:
اگر امر مالى بوده مثل این که پولى را از کسى غصب کرده، یا سرقت نموده، یا در معامله کم فروشى کرده، یا پول زیادترى گرفته است، در صورتى که طرف را مى شناسد، رضایتش را حاصل کند.
اگر صاحبش را نمى شناسد از طرف او به فقرا صدقه بدهد.
اگر صاحبش فوت کرده به ورثه او رجوع نماید و از آنها رضایت بطلبد.
اگر فعلاً قدرت مالى ندارد، هر وقت قدرت مالى پیدا کرد در اولین فرصت حق مردم را بدهد.
اگر نتوانست، وصیت کند تا بعد از مرگش ورثه رضایت صاحب مال را جلب کنند (البته علاوه بر این کار، توبه واقعى به درگاه خدا هم لازم است).
در صورتى که به هیچ وجه امکان نداشت، اگر توبه واقعى نماید، امید است خداوند عالم او را ببخشد و به گونه ای که خود می داند از خزانه کرمش صاحب حق را راضى نماید.
ب. گناه آبرویی:
اما اگر حقى که از دیگران ضایع کرده، جنبه آبرویی و عرضى داشته است (مثلاً غیبت کسى را کرده یا تهمت زده است) در صورت امکان باید رضایت آن شخص را حاصل کند و اگر یقین به او موجب فساد مهم ترى (مثل قتل یا زد و خورد و اختلاف شدید و … مى شود) لازم نیست به او بگوید بلکه باید توبه واقعى کند و براى آن شخص طلب مغفرت نماید.
از جمله اموری که در عالم برزخ بسیار خطرناک است و باعث عذابهای شدید می شود. «حق الناس» است حکایت ها و داستانهای فراوانی در این زمینه نقل شده است که شهید دستغیب در کتاب معاد آورده اند: « از جمله یکی از علما پس از مرگ پدرش، او را به خواب دید در حالی که بسیار افسرده بود. از او پرسید: شما عالم خدمتگزار به اسلام بودی، چرا ناراحت و افسرده ای؟ پدر گفت مقام و جای من خوب است ولی وای از «حق الناس»! من ده تومان به فلانی بدهکارم، همین قرض مرا چنین ناراحت و آزرده خاطر کرده است … . این قضیه مربوط به بدهکار عادی بوده که فراموش کرده حال اگر کسی عمدا مال مردم را بخورد و یا حقوق دیگری از آنها بگردن داشته باشد، کارش مشکل است.
اینکه خداوند حق الناس را نمی بخشد چون حقوقی است مربوط به بندگان خدا و به مقتضای عدل الهی «هر کس ذره ای کار خیر انجام داده باشد آن را می بیند و اگر به اندازه ذره ای شر و کار ناپسند انجام داده باشد، آن را می بیند»، عدل خدا اقتضا می کند اگر کسی در حق دیگری ظلم کرده و حقی را ضایع کرده از او بگیرد و به صاحب حق بدهد و نگذارد که او مظلوم واقع شود.
بنابراین باید مواظب بود تا حقی از مردم ضایع نشود و تا فرصت هست حق را به صاحبش داد زیرا در قیامت با دقت به حساب بندگان رسیدگی می شود و از اعمال خوب او برمی دارند و به طلبکار می دهند تا او راضی شود. اگر آخرت سرای رسیدگی و عدل و داد است و حاکم آن خدای عادل است بنابراین ستاندن حق مردم کاری مطابق با عدل و انصاف است.
ر. ک : معاد ، شهید دستغیب شیرازی