یکی از مشکلات اساسی فرهنگ انتظار ، خلط و جابجا کردن اضطرار با اضطراب است. منتظر و پیرو امام زمان ، به جهت انتظار و امید به آینده روشن و اعتماد به وعده های الهی، هیچ وقت دچار قلق و اضطراب وتشویش و نا امنی نمی شود ؛ بلکه او اضطرار و نیاز شدید به امام خود دارد . او مضطر به حضور و ظهور امام زمان است و غیبتش ، برای او طاقت فرسا و سخت و درد انگیز است. اما با این حال دچار نا امنی و یاس و شکست و اضطراب و ناکامی نمی شود و با روحیه و توان بالا و قدرت مضاعف چشم به آینده می دوزد.

اضطراب و تشویش شخص منتظر ، باعث ضعف و سستی و دودلی و درماندگی او می شود و او را از صف مقاومت و مبارزه و جهاد و تلاش باز می دارد. اضطراب ناشی از تلاطم و پستی و بلندی روزگار و شکست ها و تلخکامی ها، انسان را از ساحت انتظار پویا و سازنده دور می کند و موجب ضعف اعتقادی و تقویت گرایش های دنیا گرایانه و عافیت طلبانه می شود. به همین جهت او باید همیشه مضطر و محتاج امام خود باشد و استغاثه و نیاز خود را ابراز کند.

باید بدانیم تا به مقام اضطرار نرسیم و با تمام وجود ابراز نیاز به منجی موعود نکنیم و او را با همه وجود نخواهیم و نخوانیم ، ظهور روی نخواهد داد. آینده ما در گرو این تغییر و تحول درونی و فکری و روحی است. هر زمان جامعه بشری، واقعا مضطر و نیازمند شد، او ظهور خواهد کرد تا راهبر و هادی جامعه به سوی کمال و عبودیت و عدالت باشد.

دکتر رحیم کارگر