در این باره دو سخن از امام رضا(علیه السلام) مطرح شده است:1. از امام رضا(علیه السلام) درباره ی بهترین بندگان خدا پرسیدند که آنان کیستند؟ امام(علیه السلام) فرمودند: «إِذَا أَحْسَنُوا اسْتَبْشَرُوا»؛ «چون نیکی کنند، شاد شوند». «وَ إِذَا أَسَاءُوا اسْتَغْفَرُوا»؛ «و چون بد کنند، آمرزش خواهند». «وَ إِذَا أُعْطُوا شَکَرُوا»؛ «و اگر چیزی شان دهند، سپاس گزارند». «وَ إِذَا ابْتُلُوا صَبَرُوا»؛ «و چون گرفتار شوند، شکیبا باشند». «وَ إِذَا غَضِبُوا عَفَوْا»؛ «و چون خشمگین شوند، گذشت کنند [و مانع خشم خود شوند].»[ تحف العقول، ص 445. ]
2. علی بن شعیب گفت: خدمت امام رضا(علیه السلام) رسیدم. به من فرمودند: «ای علی، زندگانی چه کسی بهتر است؟» عرض کردم: «سرور من، شما بدان آگاه ترید تا من.» حضرت(علیه السلام) فرمودند: «مَنْ حَسَّنَ مَعَاشَ غَیْرِهِ فِی مَعَاشِهِ»؛ «کسی که دیگری از پرتو زندگانی او زندگی خوبی داشته باشد.» بعد پرسیدند: «زندگانی چه کسی بدتر است؟» عرض کردم: «شما بدان آگاه ترید.» فرمودند: «مَنْ لَمْ یُعِشْ غَیْرَهُ فِی مَعَاشِهِ»؛ «کسی که در پرتو زندگانی او دیگری زندگانی نکند.» ای علی، با نعمت ها خوش برخورد باش که گریزپایند و از قومی دور نشوند که دگربار نزدشان بازآیند.[ همان، ص 448. ]