در دین مبین اسلام بشاش بودن وتبسم بر روی لب نه تنها نهی نشده که سفارش به آن نیز شده است و در روایتی این گونه آمده که مومن حزنش درون سینه است و بشاشیتش در چهره و صورتش نمایان است {نهج البلاغه 233} و از مجموع روایات این گونه استفاده می شود که تبسم از اوصاف مومن است و مومن نباید اخمو و عبوس باشد . خنده نیز در حد اعتدال خوب است و نباید زیاده از حد باشد ضمن آن که مناسب است به صورت قهقهه نباشد شوخی نیز به قدر نمک در غذا بنا به انچه در روایت آمده پسندیده است و شخص پیامبر اکرم وائمه شوخ طبعی داشته اند به ویژه امیر مومنان که بنا به انچه در نقل ها آمده است شوخ طبع بوده اند . خنده ای که در روایات مورد نهی واقع شده خنده از سر غفلت از آخرت است که فرد بدون توجه به هدف از خلقت وآفرینش غرق در لذات مادی است وسرمستانه قهقه سر می دهد.