باید شرایط و فضای آن جلسه را بررسی کنیم چون اگر ما مقام امام وعصمت را بشناسیم اینطور تحلیل نمی‌کنیم که نفرین حضرت برای بی‌احترامی بوده یا برای ایمان آوردن افراد. از امام هادی داستان‌های دیگری هم نقل و حکایت شده که حتی با خود خلیفه داشته‌اند.
امامان معصوم آنجا که شرایط را مناسب ندیدند، از اداره جامعه به صورت مستقیم، کنار رفتند؛ امّا در تبیین مقام امامت و عظمت امامان هرگز کوتاهی نکردند. همانطور که علی علیه السلام برای حفظ وحدت جامعه اسلامی به ظاهر از خلافت کنار رفت و سالها سکوت را اختیار کرد، اما در تبیین مقام امامت هرگز کوتاه نیامد و بارها به حدیث غدیر و منزلت استدلال کرد و سخنان بسیار بلندی را درباره عظمت امامت و امامان بیان فرمود. همین طور امامان دیگر نیز جانانه ترین دفاعها و ژرف ترین سخنان را درباره جایگاه امامت بیان نموده اند،
لذا هرجا اندک خدشه‌ای به موقعیت و جایگاه امامت وارد می‌شد می‌بینیم که همه‌ی ائمه با تمام وجود از آن دفاع می‌کردند . داستان معروف امام هادی هم یکی از این موقعیتهاست، در واقع امام در مقام دفاع از جایگاه امامت است نه اینکه نفرین ایشان یک امر نفسانی شخصی یا جذب افراد باشد بلکه امری بالاتر از همه اینهاست که دفاع از جایگاه خلیفه‌اللهی است.