بر اساس آیه قرآن که می‌فرماید نوح از هر کدام از حیوانات یک جفت را در کشتی جای داد،( سوره نوح، 26 و 27؛ هود، 40؛ قمر، 11 و 13؛ هود، 44 ) این حیوانات نمی‌تواند شامل همه حیوانات روی زمین باشد؛ زیرا در روی زمین هزاران نوع از حیوانات زندگی می‌کنند. و جای دادن آنها در یک کشتی امکان پذیر نمی‌باشد. و نیز در داستان حضرت نوح چه در قرآن و روایات تصریحی به اینکه ایشان از هر نوع حیوان در کشتی آورده باشد به چشم نمی‌خورد بلکه بیشتر سخن از حیواناتی به میان آمده که در سرزمین‌های خاور میانه زندگی می‌کردند و مردم آنها را می‌شناختند.( علامه مجلسی، پیشین، ص 258؛ و علامه طباطبایی، المیزان، ج 10 انتشارات اسلامی، ص 394؛ مکارم شیرازی، تفسیر نمونه، ج 9، نشر دار الکتب الاسلامیه، 74، ج 14، تهران، ص 102؛ محمد لاریجانی،‌داستان پیامبران، نشر اطلاعات، ج اول، 80، تهران، ص 150؛ قصص الانبیاء از آدم تا خاتم، آیت الله سیدنعمت الله جزایری، ص 148.) بدین ترتیب می‌توان گفت که به احتمال زیاد طوفان نوح مربوط به سرزمین زندگی قوم نوح و سرزمین‌های مجاور آن می‌شده است. گونه‌های حیوانات در کشتی نوح: در مورد گونه‌های جانوران اختلاف نظرهایی وجود دارد. آن چه در اینجا قابل بیان است این است که: 1. جانوران آبزی از گونه‌های جانداران جدا می‌شوند، چون طوفان مشکلی برای حیات آنها ایجاد نمی‌کند. 2. اما جانواران خشک زی: در مورد جانوران خشک زی نیز اختلاف است. در تفسیر عیاشی، ذیل آیه‌ی 143 سوره انعام حدیثی از امام صادق ـ علیه السلام ـ نقل شده که: هشت جفت از جانوران در کشتی حضرت نوح جا داده شدند. این هشت جفت چهار نژاد اهلی هستند که عبارتند از نژاد گوسفند، گاو، شتر و بز(انعام/143، و زمر/6. ) و چهار نژاد وحشی از همین‌ها. هر کدام نر و ماده و اهلی و وحشی. در روایت دیگر سگ و خوک نیز نقل شده است.( قرشی، سید علی اکبر، قاموس قرآن، ج 7، ص 124.) برخی نقل کرده‌اند که: فقط گونه‌های از جانوران نر و ماده‌ای که نفعی از آنها متصور باشد، در کشتی حضرت نوح ـ علیه السلام ـ حمل شده‌اند.( همان. ) برخی گفته‌اند: در زمان حضرت نوح چند قسم بیشتر از جانوران در روی زمین پیدا نشده بودند، و نوح فقط نسل آنها را حفظ کرده است، و بقیه حیوانات بعدا پیدا شده‌اند. عده‌ای گفته‌اند: طوفان حضرت نوح منطقه‌ای محدود بوده است، و گونه‌های جانداران نیز محدود بوده است.( همان)مراد از عالمگیر بودن زمین نیز، کره ی زمین نیست. چون در زمان اهل بیت(ع)، عربها هیچگاه لفظ ارض را برای کره ی زمین به کار نبرده اند؛ بلکه «ارض» در زبان عربی آن روز همواره در مقابل، «بحر» به کار رفته است. یعنی زمین را به معنی قطعه ای از خشکی به کار می برده اند؛ که امروزه نیز این معنا کاربرد دارد.