با عرض سلام.
چنان آیه‌ای در قرآن نیست. آیه چنین است: «قُلْ یا عِبادِیَ الَّذینَ أَسْرَفُوا عَلى أَنْفُسِهِمْ لا تَقْنَطُوا مِنْ رَحْمَةِ اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمیعاً إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحیمُ.» (الزمر:53)
فرمود: «… إِنَّ اللَّهَ یَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمیعاً … .» و نفرمود: «إِنَّ اللَّهَ یَغْفِرُ الحقوق جمیعا». حقّ باید اداء شود، چه حقّ الله و چه حقّ الناس. حتّی اگر کسی نماز هم نخوانده، تا آن را قضاء نکند، مورد مغفرت قرار نمی‌گیرد. کسی که ترک نماز کرده، هم نماز هنوز بر گردنش هست هم گناه کرده است. اگر نماز را قضاء کرد، خدا هم گناه ترک نماز را مورد مغفرت قرار می‌دهد.
پس کسی که حقّی بر گردنش هست، چه حقّ الناس و چه حقّ الله، اگر آن حقّ را به جا نیاورد، اوّلاً گناه کرده، ثانیاً آن حقّ هنوز بر گردنش هست و باید آن را به جا آورد. اگر آن حقّ را به جا آورد، آن‌گاه خداوند هم بخش گناه آن را مورد مغفرت قرار می‌دهد. مثلاً فردی که مال کسی را دزدیده است، اوّلاً گناه کرده، ثانیاً آن مالی که در دست اوست، حرام است. پس اوّلاً باید مال را به صاحبش برگرداند، ثانیاً باید از کاری که کرده، توبه کند. اگر چنین کرد، خداوند او را مورد مغفرت قرار می‌دهد.
در مورد حقّ الله، طرف حساب انسان، خداست. لذا چه بسا خدا در قیامت از حقّ خود بگذرد، لکن خدا در این باب، هیچ تضمینی نداده است. خدا فرموده که از گناه می‌گذرد امّا نفرموده که از حقوق هم می‌گذرد. این دو باهم خلط نشود.
همچنین خدا گفته که از «ذنب» می‌گذرد، امّا نگفته که از «معصیت» هم می‌گذرد. عصیان غیر از ذنب است. ذنب، در لغت به معنی «دنباله» و «پیامد» است. ذنب، اثر و پیامد عصیان است. باید از عصیان توبه کرد. وقتی کسی از معصیت توبه کرد، خدا هم آثار و پیامدهای آن را از بین می‌برد.
در مورد حقّ الناس نیز محال است خدا بدون رضایت صاحبش، آن را ببخشد؛ چرا که این کار، ظلم است؛ و خدا محال است ظلم کند. در هر حال صاحب حقّ باید راضی شود. حال یا از حسنات شخص به صاحب حقّ می‌دهند تا راضی شود، یا از گناهان صاحب حقّ، بر گردن شخص می‌گذارند صاحب حقّ راضی شود، یا خداوند متعال خودش از فضل خودش به صاحب حقّ عطا می‌کند و رضایتش را می‌گیرد. البته مورد آخر، تضمینی نیست.