در نگاه امام، علت حج، رسیدن به حضور خداوند متعال و طلب رحمت و مغفرت و توبه کردن از گناهان است. امام رضا(علیه السلام) درباره آداب حج چنین می فرمودند: کسی که عازم بیت الله الحرام می شود، باید از گناهان گذشته توبه کند و در آینده گِرد معاصی و کارهای توأم با غفلت نرود و همواره در طلب ثواب و عبادت باشد. افرادی که به حج می روند، مقداری از اموال خود را خرج می کنند و در سفر گرفتار رنج و مشقّت می شوند. کسانی که به زیارت خانه ی خدا مشرّف می شوند، باید به دنبال هوس ها و لذات جسمانی نروند و همواره اوقات خود را به عبادت و پرستش بگذرانند و موجبات نزدیکی پروردگار را برای خود فراهم سازند و پیوسته باید خضوع و خشوع داشته باشند. در سرما و گرما در یاد خدا باشند و در هنگام ترس و خوف پروردگار را فراموش نکنند یا اظهار نارضایتی از سفر نکنند. با همراهان خود و سایر مردم با محبت و مهربانی رفتار کنند و ضرر و زیان به کسی نرسانند و متوجه پروردگار باشند.
یکی از مسائلی که حُجّاج باید آن را مراعات کنند، این است که در هنگام حج قساوت قلب نداشته باشند و با همه ی مردم مهربانی کنند و نیز باید خسیس نباشند و اگر مشاهده کردند که یک نفر احتیاج دارد، به او برسند و از ضعفا حمایت کنند.
حُجّاج باید از همگان امید خود را قطع کنند و آرزوهای دور و دراز را از خود دور کنند و خود را از گرایش به فساد باز دارند و حقوق همدیگر را مراعات کنند و منافع همه را درنظر بگیرند.
حُجّاج باید با تجّار و بازرگانان و کسبه ی اصناف مکه به خوبی معامله کنند و به کسی ضرر و زیان نرسانند و تا قدرت دارند، از حاجتمندان دستگیری نمایند و به مستمندان و فقرا رسیدگی کنند تا از این راه سودهای بزرگ معنوی ببرند و خدا و رسول را از خود راضی سازند.[ علل الشرایع، ج2، ص404. ]