«عده» عبارت است از مدتى که به دستور شارع مقدس، زن حق ندارد در این مدت شوهر کند و باید صبر نماید تا مدت به سر آید. زن در موارد ذیل باید عده نگه بدارد: 1. بعد از طلاق و جدایى؛ 2. بعد از به هم خوردن عقد (فسخ یا انفساخ عقد)؛ 3. بعد از تمام شدن مدت یا بخشیده شدن آن در عقد موقت؛ 4. بعد از نزدیکى از روى اشتباه و ناآگاهى (وطى به شبهه)؛ 5. بعد از مرگ شوهر. توضیح المسائل مراجع، م 2510 و 2511 و 2517؛ تحریر الوسیله، ج 2، عدة وطى ء الشبهه، م 2؛ آیت الله سیستانى، منهاج الصالحین، م 567 و آیت الله تبریزى و آیت الله وحید، منهاج الصالحین، العده، م 1470. تبصره. لزوم عده نگه دارى براى بند یکم تا سوم در صورت نزدیکى است.