علی بن موسی الرضا(علیه السلام) ضمن تبیین فضیلت غدیر خم،[ طوسی، مصباح المُتهَجّد، ص552 تا 558. ] از جایگاه والای آن دفاع می کردند. در گزارشی تاریخی، احمد بن محمد بن ابی نصر بزنطی چنین نقل می کند:[ عبدالکریم بن طاووس، فرحة الغری، ص 120. ] جمعی نزد حضرت امام رضا(علیه السلام) بودیم و آن خانه پُر بود از محدِثان. پس حکایت روز غدیر را به میان آوردند. بعضی از عامّه [اهل سنت] گفتند: «این واقعه معلوم نیست و فضیلت آن روز ظاهر نیست.» حضرت فرمودند: «شهرت روز غدیر در آسمان ها، بیشتر از شهرت آن است در زمین. به درستی که حق تعالی را در فردوس اعلا قصری است که یک خشت آن از نقره است و یکی از طلا. در آن قصر، صدهزار خیمه یا خانه است از یاقوت سرخ و صد هزار خیمه است از یاقوت سبز. خاک آن، از مشک و عنبر است. در آن، چهار نهر است: یکی از شراب، یکی از آب، یکی از شیر و یکی از عسل. در اطراف آن، درختانی است از جمیع میوه ها. بر آن درختان، مرغانی هستند که بدن هایشان از مروارید است و بال هایشان از یاقوت و به انواع صوت ها نغمه سرایی می کنند. وقتی روز غدیر می شود، فرشتگان همه ی آسمان ها به آن قصر می آیند و تقدیس و تهلیل الهی می کنند. پس آن مرغان به پرواز درمی آیند و در آن آب فرو می روند و بر آن خاکِ مُشک و عنبر می غلتند. پس زمانی که فرشتگانِ جمع می شوند، آن مرغ ها پرواز می کنند و بال های خود را بر ایشان می افشانند.»
امام رضا(علیه السلام) ادامه دادند: «منقول است که در شب زفاف حضرت امیرالمؤمنین(علیه السلام) و حضرت فاطمه(سلام الله علیها)، درخت طوبا یا سدره مأمور شد که بار و برگ عظیم بردارد. اهل بهشت، از حور و غِلمان، همه زیر آن حاضر شدند. راحیل در نهایتِ فصاحت و بلاغت، خطبه ای خواند. جبرائیل از جانب علی(علیه السلام) خطبه کرد. حق تعالی از جانب فاطمه(سلام الله علیها) ایجاب فرمود. جبرائیل از جانب امیرالمؤمنین(علیه السلام) قبول کرد. پس درخت طوبا یا سدرة المنتهی یا هر دو، مروارید و جواهر و برگ های خود را بر ایشان نثار کردند. پس هریک از حوران و غلامان، بهره ی خود را از آن برداشتند و در روز غدیر، این ها را به هدیه برای دیگری می فرستند؛ چون هر یک از این ها را بو و زینتی است که دیگری ندارد. در عرض سال، از آن بو معطّرند تا عید دیگر. وقتی آخرِ روز می شود، ندا می رسد که به جاهای خود برگردید که به جهت اِعزاز و اِکرام محمد(صلی الله علیه و آله و سلم) و امیرالمؤمنین(علیه السلام)، شما را تا سال دیگر مثل این روز، از خطا و لغزش ایمن ساختند.»
سپس حضرت رضا(علیه السلام) فرمودند: «ای پسر ابونصر، هرجا که باشی، سعی کن در روز غدیر نزد حضرت امیرالمؤمنین(علیه السلام) حاضر شوی؛ زیرا خداوند جمیع مؤمنین و مؤمنات و مسلمین و مسلمات را می آمرزد و از گناهان شصت ساله ی ایشان [در این روز] درمی گذرد و از آتش دوزخ آزاد می کند، دو برابر آنچه در ماه رمضان و شب قدر و شب فطر آزاد کرده است. دِرهمی که در این روز صدقه دهی، برابر است با هزار درهمی که به شیعیان اثنا عشری دهند. پس هرچه مقدورت باشد، به برادران مؤمنت احسان کن و در این روز، هر زن و مرد مؤمنی را شاد گردان. والله! که اگر مردمان فضیلت این روز را آن گونه که باید، بدانند و به شرایط و آداب آن عمل کنند، فرشتگان آسمان ها، در هر روز ده مرتبه با ایشان مصافحه می کنند. اگر ترس از طولانی کردن سخن نبود، هر آینه از فضیلت این روز و رتبه هایی می گفتم که خداوند به شناسندگان این روز عطا فرموده است: آن مقدار که کسی نمی تواند آن را حساب کند.»