در آیات قرآن و کلام در امیرالمؤمنین (علیه السلام) و به طور کلی در منطق اسلام، صرف داشتن آروز نه تنها مذموم نیست بلکه ناامیدی و امیدوار نبودن از گناهان می باشد. اما با دقت بیشتر در آموزه های اسلام و ائمه معصومین (علیهم السلام) به دو دیدگاه اساسی پیرامون داشتن آروزها و امور مربوط به دنیا پی می بریم: آروزهای ممدوح و پسندیده؛ و آروزهای مذموم و ناپسند.در نتیجه نمی توان گفت: به طور مطلق از منظر اسلام و امیرالمؤمنین (علیه السلام)، داشتن آروزها حتی طولانی بد است و از آن نهی شده است.در نهج البلاغه نیز از داشتن آروزهای خوب، تمجید شده و از داشتن آروزهای طولانی و بد که ما را از یاد خدا غافل نموده، یا وابستگی به دنیای فانی ایجاد کند و اثرات نامطلوبی بر ما بگذارد؛ نهی شده است.
لازم به یادآوری است که چه در آیات قرآن، روایات و نهج البلاغه اگر سخن از آروزهای طولانی که به میان آمده است در کنار « تبعیت از هوای نفس» بیان شده است که خود این دلیلی آشکار بر نوع آروزهای منفی و بد است. و آروزهایی که به خاطر تبعیت هوای نفس بوده و از منطق و عقلانیت پیروی نکرده باشد، مذموم می باشد. اما آروزیی که شما اشاره کردید از جمله آروزهای خوب و پسندیده و توصیه شده است .