لفظ قرآن، در اصل مصدر است، به معنى خواندن. چنانکه در بعضى از آیات معناى مصدرى مراد است مثل: « إِنَّ عَلَیْنا جَمْعَهُ وَ قُرْآنَهُ فَإِذا قَرَأْناهُ فَاتَّبِعْ قُرْآنَهُ»، ( قیامة: 17- 18 ).قرآن در اینجا مصدر است مثل فرقان و رجحان و هر دو ضمیر راجع به وحى اند. یعنى در قرآن عجله نکن زیرا جمع کردن آنچه وحى می کنیم و خواندن آن بر عهده ماست . و چون آنرا خواندیم از خواندنش پیروى کن و بخوان.سپس قرآن علم است به کتاب حاضر که بر حضرت رسول صلّى اللّه علیه و آله نازل شده باعتبار آنکه خواندنى است و آن مصدر از براى مفعول (مقروّ) است. قرآن کتابى است خواندنى باید آنرا خواند و در معانیش دقّت و تدبّر نمود.بنظر همان خواندن سبب تسمیه این کتاب عظیم باین نام است. چنانکه خود قرآن بخواندن آن کاملا اهمیّت می دهد .« وَ أَنْ أَتْلُوَا الْقُرْآنَ »، ( نمل: 92)؛ « وَ رَتِّلِ الْقُرْآنَ تَرْتِیلًا»، ( مزمّل: 4)؛ « فَاقْرَؤُا ما تَیَسَّرَ مِنَ الْقُرْآنِ»، ( مزمّل: 20).بعضى ها قرآن را در اصل بمعنى جمع گرفته اند که اصل قرء بمعنى جمع است. در این صورت می توانند بگویند که: آن مصدر از براى فاعل است . قرآن یعنى جامع حقائق و فرموده هاى الهى. ولى با ملاحظه آنچه گذشت معناى اول مقبولتر بلکه منحصر بفرد است. المیزان نیز آنرا اختیار کرده است.
ر. ک: قاموس قرآن، قرشى بنابى، علی اکبر ج 5، ص 262 .