اینکه زیباترین افراد بشر بودند را در جایی پیدا نکردیم، اما به نکات زیر توجه نمایید:الف) زیبا بودن و ملاک زیبایی در بین انسانها متفاوت بوده و یک امر نسبی است. ب) دلربایی با زیبایی متفاوت است. ممکن است انسانی دلربا باشد اما زیباترین فرد نباشد.
ج) زیبایی بر دوگونه می باشد، ظاهری و معنوی و معمولا تعبیری که برای بندگان خالص خداوند به کار برده می شود ، منظور زیبایی معنویی است که در اثرعبادت و بندگی خداوند به انسان داده شده و در ظاهر او نمایان می باشد.
د) اهل بیت(ع) انسان های کامل بود و نقص در انسان کامل راه ندارد. لذا نمی توان گفت که اهل بیت(ع) ظاهری غیر زیبا داشته اند.
نمونه ای از روایات در مورد ظاهراهل بیت(ع):
پیامبر(ص):
امام حسن علیه السلام می فرماید : ‌ از هند ابن ابی هاله درباره آراستگی های ظاهری پیامبر صلی الله علیه و آله سئوال کردم (هند از کسانی بود که وصف ویژگی ظاهری پیامبر صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم را به خوبی بیان می کرد) او گفت: رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلم بزرگ بود (جثه ای بزرگ داشت) و در دیده ها بزرگ نمایان می شد.
چهره اش همانند ماه در شب تمام خود، می درخشید. نه دراز قدی لاغر بود و نه کوتاه قامتی چاق. سری بزرگ داشت و موهای آن موج دار (نه صاف نه مجعد) بود.
موهای سرش از لبه گوشش تجاوز نمی کرد و اگر فراتر می رفت (موهای او زیاد می شد) فرق سر باز می گذاشت (موهای سر را از وسط به دوقسمت تقسیم می کرد.)
رنگ (پوست) او بسیار درخشان بود .
پیشانی گشاده ای داشت.
ابروهای او پر مو، کشیده و ناپیوسته بود.
رگی بین دو ابروی او بود که به گاه خشم برجسته و پرخون می شد.
بینی او دارای برجستگی خاصی بود .
همه گاه نوری از او ساطع بود. دارای نفسی کریم و شامخ بود. ریشی (موهای صورت) پر پشت و انبوه داشت، گونه هایش پر گوشت نبود، دهانی بزرگ و خوشبو، نازک و لطیف با دندان هایی سفید و زیبا که بین آنها فاصله بود، داشت.
از سینه تا شکم او موهای نازکی روییده بود.
گردنی زیبا و سرخ رنگ (متمایل به سرخی) که به روشنی نقره بود، داشت.
هیکلی بسیار به قاعده و معتدل داشت، نه چاق و پر گوشت بود نه لاغر و نحیف.
دارای شکمی تو رفته (صاف) و سینه ای باز بود. (سینه و شکم او در امتداد هم بودند) بین دو شانه او گشاده بود و سر استخوان هایی بزرگ داشت.
پیکری نورانی داشت و خطی از مو از سینه تا ناف او کشیده بود و پستان ها و شکم او از مو خالی بود؛ و دو دست و شانه های او مودار بود. سینه ای بالا داشت. بازو و ساعدی کشیده و دستانی پهن داشت، پاها و دست های او مردانه (خشن و بزرگ) بود و انگشتانی نه کوتاه نه بلند داشت.
استخوان های پا و دست او، کشیده و صاف بود. دو کف پاهای او دارای فرورفتگی بود.
پاهایش پر گوشت (چاق) نبود و آب به راحتی بر آن ها جاری می شد. (صاف و لطیف) .
با استحکام راه می رفت و با قوّت ،گام بر می داشت و باوقار راه می رفت، گام هایی بلند برمی داشت ولی آرام و بدون شتاب، به گونه ای راه می رفت که گویا از بلندی به پست گام می نهد.
هنگام توجه به یک طرف، با تمام بدن بدان سو باز می گشت (می چرخید) نگاه او افتاده و چشمانش بیش تر به زمین دوخته شده بود تا آسمان .نگاه او از سر دقت و دریافت بود (یا به گوشه چشم می نگریست) بر همه کس در سلام کردن پیشی می گرفت .
امام صادق علیه السلام می فرماید: در شب های تاریک نوری همانند نور ماه از پیکر رسول خدا – ص – پرتو افشان بود.
راویان گوناگون (چون انس، جابر بن سمره، عبدالله بن بشیر ) گزارش کرده اند که تعدادی موی سفید در بین موهای سر و ریش پیامبر (ص) بود. تعداد آن ها را از 14 تا 20 تا مو بر شمرده اند.
امام رضا علیه السلام از پدران خود و آنان از امام علی علیه السلام نقل می کنند که، علی (علیه السلام) فرمود: هیچ کس را نیافتم و ندیدم که سینه ای به فراخی سینه پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم داشته باشد. (بحارالانوار، ج16، ص148تا171)
امام علی (ع):
پیامبر خدا صلی الله علیه و آله فرمود: هر کس دوست دارد به هیبت اسرافیل، رتبه ی میکائیل، جلالت جبرئیل، سازگاری آدم، خداترسی نوح، محبوبیت ابراهیم، اندوه یعقوب، جمال یوسف، مناجات موسی، صبر ایوب، زهد یحیی، پرهیز عیسی و خلق و خوی محمد بنگرد، باید به علی بنگرد که نود خصلت از خصلت های انبیاء در اوست و همه را خداوند در او جمع کرده و برای احدی غیر از او جمع نکرده است.( امیر المومنین علی ابن ابی طالب علیهما السلام/ رحمانی همدانی، ترجمه حسین استاد ولی)
علامه حافظ محب الدین طبری گوید: او (امیرالمومنین علیه السلام) مردی میان قامت بود، چشمانی درشت ،سیاه و رویی زیبا چون ماه شب چهارده داشت. شکمش بزرگ و تنومند بود. شانه هایی پهن داشت , مفصل بازو و شانه اش درشت مانند مفصل شیر ژیان بود و بازویش از ساعدش تمییز داده نمی شد. دست هایی درشت و پر گوشت داشت. گردنی نرم و نازک چون تنگ سیم فام داشت. موهای جلوی سرش ریخته بود و تنها در پشت سرش مو داشت. محاسنش پر پشت بود ، خضاب نمیکرد و برخی گفته اند خضاب می کرد ولی مشهور آن است که موهای صورتش سپید بود. هنگام راه رفتن به راست و چپ تمایل داشت. ساعد و دستی درشت داشت ، هنگام رفتن به میدان جنگ می دوید .دلی استوار و نیرومند داشت. با هر که دست و پنجه نرم می کرد او را به خاک می افکند. دلیر بود و در برابر حریفان پیروز! (ذخائر العقبی/ 57)
در حدیث ابن عباس آمده است که من زیبا تر از شرصه ی علی علیه السلام ندیدم . (شرصه ، ریختن موی دو طرف پیشانی از جلو سر است.)
(لسان العرب18/352 ماده نزع)
علامه مجلسی از جابر و ابن حنفیه روایت کرده است که حضرت علی علیه السلام مردی میان قامت و تنومند بود، ابروانی بلند و کمانی ،چشمانی درشت و سیاه داشت که سپیدی آن آمیخته به سرخی بود ،چهره اش از زیبایی می درخشید. گندمگون بود , موهای جلوی سرش ریخته بود و پشت سر مویی بسان سربندی جواهرنشان داشت. گردنش چون تنگ سیم فام بود و درشت ،شکمی بزرگ ، پشتی محکم ، سینه ای پهن، پهلو هایی پر گوشت و یکدست و صاف ،دست ها و انگشتانی پر گوشت و کلفت داشت. بازو و ساعدش در هم و یکدست بود به طوری که از هم تمیز داده نمیشد. ساعد هایی درشت و دوش هایی پهن و مفاصلی درشت مانند مفصل شیر ژیان داشت، محاسنی داشت که سینه اش را زینت می بخشید، عضلاتی درشت و ساق پایی باریک داشت . مغیره می گوید: علی بسان شیر بود از اعضای او آنچه باید درشت باشد در کمال درشتی و آنچه باید ظریف باشد در کمال ظرافت بود.( بحار الانوار ج35 , چاپ ایران , ص 2 و 3)
امام حسن(ع):
أحمدبن حنبل به نقل از علی بن‌ابیطالب(ع)می‌نویسد: “کان الحسن أشبه برسول اللّه مابین الصدر إلی الرأس والحسین أشبه فیما کان أسفل من ذلک”. ( بحارالانوار، ج 43، ص 301، ح 64)
حسن(ع)از سینه تا سر شبیه‌ترین فرد به نبی گرامی اسلام بود و حسین(ع) از سینه به پایین بیشترین شباهت را به آن حضرت داشت.
ابن صبّاغ مالکی در زیبایی صورت و اعضای حسن بن علی(ع) می‌نویسد: رنگ چهره حسن بن علی(ع) سفید آمیخته با سرخی بود، چشمانش سیاه، درشت و گشاده، گونه‌هایش هموار، موی وسط سینه‌اش نرم، موی ریشش پر و انبوه، پشت گوشش پرمو، گردن آن حضرت کشیده، برّاق همچون شمشیری از نقره، مفاصلش درشت و دوشانه‌اش پهن و دور از یکدیگر بود؛ انسانی چهارشانه، میانه قد و نمکین که نیکوترین صورت را داشت، ریش خود را با رنگ سیاه خضاب می‌کرد، مویش پرچین و کوتاه و قامتش رسا بود.( سیدمحسن امین، أعیان الشیعة، ج 1، ص 563؛ کشف الغمه عن معرفة الائمه، ج 2، ص 151)
واصل بن عطا گفته است:.صورت حسن بن علی(ع) چون سیمای انبیا و هیأت و شکل او چون هیأت ملوک و امرا بوده است.( اعیان الشیعه، ج 1، ص 562)