چند نکته در مورد این شبهه: اولاً طراحان نادان و کینه توز این شبهه در اولین قدم باید برای این سخنشان مستندات معتبر و قابل استناد قرار می دادند که امام علی(علیه السلام) هر شب خانه فقرا شیر می بردند؟!!!! طراح سوال و شبهه بدون ارائه مستندات قابل قبول و قابل مراجعه، فقط بی اساس بودن و غیر قابل اعتماد بودن،ادعای گوینده را نشان می دهد. ثانیاً اهتمام و جدیت امام علی(علیه السلام) و دیگر ائمه طاهرین(صلوات الله علیهم) برای کمک به نیازمندان و تلاش برای رفع نیازهای اولیه زندگی آنها، از مسائلی است که به هیچوجه قابل انکار نیست. توصیه به کمک به نیازمندان و تلاش برای رفع نیازهای آنها از جمله توصیه های مؤکد معصومین(علیهم السلام) بوده و یکی از برنامه های عملی خود آن بزرگواران کمک به نیازمندان و تلاش برای رفع مشکلات آنها بود. این کمک گاهی بصورت علنی و آشکار صورت می گرفت وگاهی هم مخفیانه و بصورت ناشناس. لذا گزارشات تاریخی و روایی فراوانی داریم آن حضرات نان و خرما بر در خانه فقرا می بردند. اینکه نویسنده و طراح این شبهه، بصورت قطعی و مسلم اینگونه وانمود کرده است که آن حضرت همه شب و فقط شیر برای فقرا می بردند، ناشی از جهل است.
لذا چند نمونه از کمکهای امام علی(علیه السلام) به نیازمندان اشاره کنیم تا طراحان اینگونه شبهات،متوجه شوند که اینگونه نبوده است،آن حضرت فقط هر شب برای فقرا می برده اند تا با ذهن بیمار آمار تعداد ظرف لازم برای اینکار را بررسی کنند و با شیطنت بدنبال این باشند که اصل اعمال و سیره نورانی مولای متقیان امیرمومنان امام علی(علیه السلام) را زیر سوال ببرند:
امام علی (علیه السلام) روزها روزه می گرفت و شب ها را به گرسنگی می گذراند و غذای خویش را به فقرا می داد. سوره ی هل اتی و آیه 274 سوره ی بقره، در باب ایثار آن حضرت نازل شده اند(1).خداوند متعال در آیه 8 سوره هل اتی (انسان) می فرماید: «وَیُطْعِمُونَ الطَّعَامَ عَلَىٰ حُبِّهِ مِسْکِینًا وَیَتِیمًا وَأَسِیرًا». علمای شیعه اتفاق نظر دارند این آیه به همراه آیاتی دیگر (هجده آیه از این سوره یا تمامی آن) درباره سه روز روزه‌گرفتنِ امام علی(علیه السلام)، فاطمه(سلام الله علیها)، حسنین(علیهما السلام) و فضه نازل شده است. این افراد با اینکه گرسنه بودند، افطاری خود را به دنبال درخواست مسکین و یتیم و اسیر بخشیدند.
امام علی (علیه السلام) کارگری می کرد و اجرتش را تصدّق می نمود و خود از فرط گرسنگی، بر شکمش سنگ می بست. در سخاوت آن امام بس که اعداء عدو ایشان، یعنی معاویه، در مورد ایشان می گوید: اگر علی، خانه ای از طلا و خانه ای از کاه را مالک شود، طلا را بیشتر تصدق می دهد تا هیچ از آن نماند(2). «الفضل ما شهدت به اعدا» فضیلت آن است که دشمنان نیز به آن گواهی دهند.
راوی می گوید: نزد امام صادق (علیه السلام) بودم که نام امیر المؤمنین نزد او به میان آمد. امام صادق بسیار او را ستودند، آنگاه فرمودند: همانا وی از دارایی خویش هزار بنده خرید و در راه خدا و برای رهایی از دوزخ، آزاد کرد که بهای آن را از دسترنج خود و عرق پیشانی خویش تهیه کرده بود.(3)
هرگاه ثروتی دست امیر المؤمنین (علیه السلام) می رسید فقرا و تهیدستان را با خبر می ساختند و پس جمع شدن آن ها، پول ها را از دست راست به دست چپ خویش می ریختند و می فرمودند: «ای درهم های زرد و سفید، غیر مرا فریب دهید». آنگاه همه ی آن ها را بین محرومین تقسیم می کرد و سپس دو رکعت نماز شکر می خواند(4).
اما اینکه این را از باب کرامت بدانیم، چند نکته قابل توجه است:
1. اولا ما در مورد تاریخ و حوادث و اتفاقات تاریخی باید بر اساس گزارشات موجود، اظهار نظر کنیم. در موضوع مورد بحث ما گزارشی نداریم که امام علی(علیه السلام) همه شب برای فقرا شیر می بردند. طراحان شبهه با مسلم و قطعی فرض کردن چیزی که مستندات تاریخی ندارد و محاسبات خودشان بدنبال زیر سوال بردن و انکار اصل کمک به فقرا در سیره معصومین(علیهم السلام)،بخصوص مولای متقیان امام علی(علیه السلام) هستند.
پس ما باید با مراجعه به تاریخ و ارائه مستندات تاریخی، این نقشه و بافته ذهن بیمارشان را از اساس خنثی کنیم.
2. کسی منکر این نیست که ائمه(علیهم السلام) با اذن و اراده و قدرت الهی می توانستند کراماتی نشان دهند و به فرموده شما امام علی(علیه السلام) هم می توانست با کرامت بگونه ای رفتار کنند که ظرفهای شیر پر شوند.ولی اولا قرار نبوده و نیست خداوند و اولیای برگزیده اش از طریق معجزه و کرامت امور را پیش ببرند. ثانیاً بر فرض آن حضرت به اذن الهی و از باب کرامت چنین کاری می کرد،آن وقت این کار چه ارزشی داشت؟ ائمه(علیهم السلام) بعنوان الگوی بشریت باید همچون بشر و بر اساس امور عادی رفتار کنند تا بتوانند بعنوان کاملترین الگو برای ما معرفی شوند و ما موظف به پیروی از آن بزرگواران شویم. لذا وقتی امیر مومنان و دیگر ائمه(علیهم السلام) اینگونه به نیازمندان کمک می کردند و خودشان زنبیل نان و خرما بر دوش می گرفتند و به خانه فقرا می بردند،ما هم باید با تأسی از آن انسانهای کامل در راه کمک به نیازمندان تلاش کنیم.
حال اگر این کمک توسط ائمه(علیهم السلام) با کرامت و معجزه صورت می گرفت، الگو شدن آنها برای ما اصلا معنا و مفهوم و ارزشی نداشت.
برگرفته از پایگاه مرکز ملی پاسخگویی به سوالات دینی
پی نوشت‌ها:
1. قمی، شیخ عباس،منتهی الآمال، ج1،ص284،قم، هجرت، 1374.
2. تاریخ مدینه دمشق، ابن عساکر، موسسه المحمودی، بیروت، لبنان، بخش امام علی ج3 ص76 شماره1109.
3. قمی، شیخ عباس،منتهی الآمال، ج1،ص289،قم، هجرت، 1374ش.
4. شیخ صدوق، امالی، ص169،تهران، کتابفروشی اسلامیه،1380ق.