آنچه که در تاریخ آمده و محدثین آن را نقل کرده اند و مشهور است، مسأله رحلت است نه شهادت , و این به ادبیات مسلمانان مربوط است و ربطی به توطئه ندارد. گرچه پیامبر در اثر آن سم مریض شد و به شهادت رسید ولی مسلمانان به اینگونه مرگ شهادت اطلاق نکرده اند!مرحوم حاج شیخ عباس قمى بعد از آن که کیفیت رحلت آن حضرت را از شیخ مفید و طبرسى نقل مى کند، در پایان همان باب احادیثى را که ناظر به شهادت آن حضرت مى باشد آورده است. مى گوید: «در احادیث معتبره وارد شده است که آن حضرت به شهادت از دنیا رفت، چنان که صفار به سند معتبر از حضرت صادق(ع) روایت کرده است که در روز خیبر که به آن حضرت گوشت بزغاله زهرآلود دادند چون او لقمه اى تناول فرمود آن گوشت به سخن آمده و گفت یا رسول الله مرا به زهر آلوده اند.
پس حضرت در مرض موت خود مى فرمود که امروز پشت مرا درهم شکست آن لقمه که در خیبر تناول کردم و هیچ پیغمبر و وصى پیامبرى نیست مگر آن که به شهادت از دنیا بیرون برود.
در روایت دیگر فرمود که زن یهودیه آن حضرت را زهر داد…. این روایات ناظر بر این است که اثر سم ها موجبات شهادت و رحلت آن حضرت را فراهم کرده است یعنى رحلت آن حضرت مستند به همان مسمومیت ها است.
در نتیجه قول مشهور که پیامبر اسلام(ص) در سال دهم هجرت در اواخر عمر خود در اثر بیمارى رحلت فرمودند منافاتى با قول سوم شهادت حضرت ندارد زیرا ممکن است و بیمارى حضرت در اثر همان زهر باشد چنانچه از روایت مذکور نیز فهمیده مى شود.

براى آگاهى بیشتر ر.ک:
1- منتهى الامال، شیخ عباس قمى
2- بحارالانوار، ج 22، ص 455
3- اصول کافى، ثقة الاسلام کلینى، ج 2، ص 323 و 324، نشر فرهنگ اهل البیت
4- فروغ ابدیت، جعفر سبحانى، ج 2، ص 501
5- ناسخ التواریخ، میرزا تقى لسان الملک، ج 3، ص 443، انتشارات محمدى