حضرت رضا(علیه السلام) درباره ی عذاب قوم نوح(علیه السلام) این گونه بیان کرده اند: «در میانه ایشان طفلی نبود؛ زیرا که خدای عزّوجل چهل سال صُلب های قوم نوح و رحِم های زنان ایشان را عقیم و خشک گردانید که کسی را فرزند نیامد و نسل ایشان منقطع شد. پس غرق شدند و هیچ طفلی در میانِ ایشان نبود و خدای عزّوجل چنان نیست که به عذاب خویش هلاک گردانَد کسی را که گناهی از برایش نباشد. اما باقی ماندگان از قوم نوح غرق شدند به جهت آن که نوحِ پیغمبر خدا را به دروغ نسبت دادند و سایر ایشان، به رضامندی ایشان به تکذیب مُکذّبان غرق شدند»[ صدوق، التوحید، ص 392. ].امام سپس فرمودند: «و من غاب عن أمرٍ فَرضی به، کان کمن شهده و أتاه»؛ «و هر که از امری پنهان باشد و به آن راضی شود، مانند کسی است که در آن مشارکت داشته و آن کار را انجام داده است.»
به فرموده ی حضرت رضا(علیه السلام)، زمانی که حضرت نوح(علیه السلام) با فرزندان و متابعانشان از کشتی پیاده شدند، هشتاد نفر بودند. آنان دهکده ای ساختند و در آن ساکن شدند و چون هشتاد نفر بودند، آن را «قریه ی ثمانین» نامیدند.[ صدوق، علل الشرایع، ج1، ص 30. ]