روزی حسن بن جهم به حضرت رضا(علیه السلام) گفت: «امیرالمؤمنین(علیه السلام) قاتل خود را می شناختند و می دانستند که در چه شبی کشته می شوند و در کجا به شهادت می رسند. در آن هنگام که فریاد اردک ها بلند شد، ایشان فرمودند: در خانه فریادهایی است که گریه ها به دنبال دارد. هنگامی که امّ کلثوم گفت که امشب در خانه نماز بگزارید و دیگری را بفرستید تا در مسجد نماز بگزارد، امیرالمؤمنین(علیه السلام) به سخنان او توجهی نکردند و در آن شب، مکرّر از اتاق بیرون می رفتند و می دانستند که ابن مُلجم ایشان را با شمشیر خواهد کشت. این ها مطالبی است که نمی شود از آن گذشت.» حضرت رضا(علیه السلام) در پاسخ فرمودند: «مطلب همین طور است که گفتی؛ ولی در آن شب، امیرالمؤمنین(علیه السلام) صاحب اختیار بود که این حادثه را قبول کند تا تقدیرات خداوند متعال درباره ی آن جناب جریان پیدا کند.»[ کافی، ج1، ص 259. ]