« امانوئل کانت» یکی از فلاسفه ی مشهور آلمانی است که در قرن هجدهم میلادی، فلسفه ای را بنیان نهاد.
فلسفه نوکانتی یا نئوکانت‌گرایی یا نوکانتیسم نیز قرائت جدیدی از فلسفه ی کانت است؛ یعنی به روز شده ی همان فلسفه است که اشاره به گونه‌ای از احیاء فلسفه برپایه ی خطوطی است که به‌دستِ «امانوئل کانت» در قرنِ هجدهم پایه‌گذاری شده بود و به‌ دنبالِ شناختِ ارزش ها، نیکی و زیبایی است. جریان‌های نوکانتی یکی از نحله‌های موجود در فلسفهٔ قاره‌ای است.
تاریخچه:
در آغاز، اندیشمندانِ نوکانتی گروهِ یکپارچه‌ای را تشکیل نمی‌دادند بلکه نمایندهٔ واکنش‌های بسیار و متفاوت نسبت به مواضعِ فلسفیِ غالب در آلمانِ پیرامونِ میانهٔ قرن نوزدهم و به‌ویژه ایدئالیسم هگلی، طبیعت گرایی، یکتاگرایی و ماده گرایی بودند که بیشتر در آثارِ بوخنر، هایکل، فوگت و دیگران دیده می‌شد.
طی این دوران که مشخصهٔ آن هرج و مرجِ اعتقادات بود، بازگشت به ایده‌های کانت و استفاده از آنها در نظرِ بسیاری از فیلسوفان، راهکاری امیدبخش به‌نظر می‌رسید با این حال هیچ گرایشِ فلسفیِ روشنی که در میانِ همهٔ آنها مشترک باشد وجود نداشت.
جریان‌های نوکانتی:
جریان‌های نوکانتی به سه دسته تقسیم می‌شوند:
الف: مکتبِ ماربورگ که بر نقدِ اوّلِ کانت تأکید داشت و تا حدودی به پوزیتیویسم نزدیک بود. از سردمدارانِ آن هرمان کوهن، ارنست کسیرر و ناتروپ را نام برد.
ب: مکتبِ بادِن که بر نظریه ارزش‌های کانت و نقدِ دوم تأکید دارد و در نتیجه از پوزیتیویسم دور است. از سردمدارانِ آن می‌توان ویندلباند، ریکرت و لاسک را نام برد.
ج: جریانِ سوم توسطِ برونو باخ در نوکانتی‌ها پدید آمد که جریانِ اخلاقی است و بر نقدِ سوم متمرکز بود.
فیلسوفانِ نوکانتیِ مشهور:
فردریش آلبرت لانژ (۱۸۲۸–۱۸۷۵)
هرمان کوهن (۱۸۴۲–۱۹۱۸)
ویلهلم ویندلباند (۱۸۴۸–۱۹۱۵)
هانس فایهینگر (۱۸۵۲–۱۹۳۳)
پاول ناترپ (۱۸۵۴–۱۹۲۴)
کارل وُرلاندر (۱۸۶۰–۱۹۲۸)
هاینریش ریکرت (۱۸۶۳–۱۹۳۶)
ارنست ترلچ (۱۸۶۵–۱۹۲۳)
یوناس کان (۱۸۶۹–۱۹۴۷)
ارنست کاسیرر (۱۸۷۴–۱۹۴۵)
امیل لاسک (۱۸۷۵–۱۹۱۵)
برونو باخ (۱۸۷۷–۱۹۴۲)
لئونارد نلسون (۱۸۸۲–۱۹۲۷)
نیکلای هارتمان (۱۸۸۲–۱۹۵۰)
لوسیَن بلاگا (۱۸۸۵–۱۹۶۱)
جان هیک (۱۹۲۲–۲۰۱۲)
اندیشمندانِ وابسته به نوکانتی:
ماکس وبر (۱۸۶۴–۱۹۲۰)
گئورگ زیمل (۱۸۵۸–۱۹۱۸)
گیورگ لوکاچ[۲] (۱۸۸۵–۱۹۷۱)