باسلام و احترام حضورپرسشگر گرامی؛
اول این که، همه ی ما در دنیا امتحان می شویم به خصوص انبیاء و اولیاء که امتحان و ابتلائشان زیادتر، پیچیده تر و سخت تر است.
دوم این که، فرامین الهی تابع حکمت، مصلحت و مفسده واقعی است و انسان اگر به امر الهی گوش کند و عمل نماید به منافع واقعی و درجات بالاتر کمال می رسد و اگر از نواهی اجتناب نکند به ضررهای واقعی گرفتار و به درکات پایین سقوط می کند.
سوم این که، در این امتحانها و ابتلائات درسهای آموزنده ی فراوانی است.
حضرت اسماعیل (سلام الله علیه)، با بینش و آگاهانه برای پاسداری از توحید و حریم ولایت ، پای در قربانگاه گذاشتند. وهرگز مجبور نبود. حضرت ابراهیم خلیل و حضرت اسماعیل (علی نبینا و آله و علیهما السلام) به عنوان بندگان خالص و صادق خدا، وقتی مأمور به اجرای فرمان الهی شدند، اقدام به آن کردند، چون فرمان الهی را حاوی حکمت و مصلحت می دانستند گر چه به ظاهر توجیه آن مشکل باشد وچون خداوند خواسته و فرموده بود، خلیل الرحمن و پسرش اسماعیل (علی نبینا و آله و علیهما السلام) دست به چنین اقدامی زند و وقتی پدر و پسر خاضعانه و از روی بندگی خالص الهی تا مرحله سر بریدن پیش رفتن، آنگاه خداوند این قربانی را با قربانی دیگری که کشتن آن جایز و خوردنش حلال است عوض کرد و بدین ترتیب مشخص شد که اصل ماجرا امتحان بوده است و حضرت ابراهیم خلیل و حضرت اسماعیل (علی نبینا و آله و علیهما السلام) به خوبی از آن سر بلند بیرون آمدند و به مقامات و درجات بالاتری در بندگی خدا نایل گشتند.چون بنا بود از نسل اسماعیل(علیه السلام) انبیای فراوانی متولّد شوند که برترین آنها رسول الله(صلی الله عیه وآله وسلم) می باشند. تمام ائمه(علیه السلام) نیز از فرزندان اسماعیل(علیه السلام) هستند.
اصلا چه لزومی دارد که میان مقام دوشخص بزرگوار که هرکدام در شرایط خاص خودبرترین بوده و با اختیار و ازسرآگاهی و هر دو از سر عشق عملی انجام داده اند مقایسه نماییم؟
آیا بهتر نیست به جای چنین مقایسه ای به نفس عمل این حضرات علیهم السلام توجه نماییم؟ و سعی کنیم ایشان را الگوی خود قرار دهیم که ماهم در شرایط خاص خود بهترین تصمیم را بگیریم و در برابر اوامر و نواهی الهی تسلیم باشیم؟
هم حضرت قاسم (علیه السلام ) و شهدا با عشق به میدان نبرد حق علیه باطل قدم گذاشتند وهم حضرت اسماعیل (علیه السلام) با عشق و خاضعانه و با آگاهی کامل واز سر تعبد به قربانگاه قدم گذاشت.وقطعاً حضرت اسماعیل هم اگر در شرایط شهدا بودند بازم هم مشتاقانه و با عشق به میدان نبرد میرفتند.
وبنا بر پاسخ قبلی که استاد محترم حضورتان بیان فرمودند تعیین جایگاه برای شهدا و بزرگان منحصراً بعهده صاحب آن مقام یعنی خدای متعال و معصومین علیهم السلام است. و ما درمقام تعیین جایگاه برای ایشان نبوده وتنها وظیفه الگو گیری و تمسک به سیره زندگی این حضرات را داریم.
موفق ومؤید باشید.