قوی ترین طلسمات+قویترین دعا و طلسم+قوی ترین کتاب طلسم و دعانویسی مطالب مذهبی+طلسم سیاهی و طلاق+طلسم احضار محبت معشوق+دانلود کتاب طلسم محبت و طلاق قوی
۱۳۹۷/۱۰/۱۹
–
۱۰۸۲ بازدید
سلام و عرض ادب.من میتونم با فکر و اندیشه و خودباوری به هر چی که میخوام برسم؟آیا بزرگان در هر فنی این قوانین رو پیاده کردند تا موفق شدند؟خدا در راستای تفکرات و خواسته هامون به ما میبخشه؟و اینکه احادیثی از ائمه یا کلامی از خداوند هست که در مورد همین موضوع باشه؟
موفقیّت
شاید در ظاهر امر تعریف موفقیت و آدم موفق کار ساده ای به نظر برسد ولی وقتی نوبت به تعریف می رسد می بینیم که آنقدر ها هم ساده نیست.
به نظر می رسد، کسی که در زندگی اهدافی دارد و به اهداف خود می رسد احساس موفقیت و کامیابی می کند. و کسی که در رسیدن به اهداف خود با شکست مواجه شده و ناکام می شود، احساس موفقیت نخواهد داشت.
بله موفقیت و احساس موفقیت دو مقوله کاملا جدا هستند، ممکن است کسی در زندگی از انواع امکانات، استعدادها و موقعیت ها برخوردار باشد و عملکرد خوبی هم داشته باشد ولی احساس موفقیت نکند و همیشه خود را پایین تر از آنچه هست تصور کند.
موفقیت در یک پیوستار قرار دارد، یعنی یک مفهوم نسبی است. هیچ کس موفق مطلق نیست و هیچ کس شکست خورده مطلق نیست. هر انسانی در پیوستار موفقیت نمره خاص خود را دارد. هر فرد به تبع استعداد، توانمندی و عملکرد خود نمره ای در موفقیت کسب می کند.
موفقیت خود به دو قسم موفقیت ظاهر و واقعی تقسیم می شود. موفقیت ظاهری، برخورداری از مال و ثروت و مقام و موقعیت های اجتماعی می باشد ولی موفقیت واقعی احساس رضایت از خود و داشتن رضای الهیست اینکه فرد دارای ایمان و اخلاق و اخلاص باشد اگر چه جاه و مقام و موقعیت اجتماعی نداشته باشد ولی در سایه احساس رضایتی که دارد، موفق است.
توفیق؛ یعنی، موفق ساختن و توفیق الهی یعنی آن که خداوند اسباب و زمینه های لازم را برای تعالی و پیشرفت کسی فراهم سازد. هر عمل نیکی برای مؤمن موجب زیادتی توفیق می گردد، از عبادات و دعا تا دستگیری از محرومان و یاری رساندن به ستمدیدگان خلاصه آن که هرگاه بنده برای رضای پروردگار قدمی بردارد خداوند توفیق بیشتری برای او فراهم سازد، همان گونه که در اثر گناه توفیق اعمال خیر را از آدمی سلب می نماید. در این زمینه گناهان هر یک دارای آثاری ویژه هستند، مثلاً دروغ موجب سلب توفیق نماز شب می گردد و… .
خودباوری از دو جزء تشکیل شده است:
1.خودکارآمدی که عبارت است از اعتماد داشتن به توانائیها یمان برای اندیشیدن، یادگرفتن، انتخاب کردن، اتخاذ تصمیم های مناسب، رفتار مناسب با خواسته هایمان و رسیدن به کمال و انسانیت.
2. عزت نفس، حالتی که باعث می شود انسان کریم النفس باشد، خود را بزرگ انگارد و تن به هر کار پستی ندهد.خودباوری یک نیاز اساسی انسان است به این معنا که برای رشد و تکامل متعادل و سالم انسان بسیار ضروری است. خودباوری مثبت در واقع به عنوان سیستم ایمنی روح عمل می کند و استقامت، توانایی و ظرفیت لازم را برای تجدید قوا تامین می نماید. هنگامی که خودباوری ما در حد پایینی قرار دارد، انعطاف پذیری مادر برابر مشکلات زندگی کاهش چشمگیری می یابد. در این حالت پیش از این که تحت تاثیر تمایل به دست یابی موفقیت باشیم، تحت تاثیر تمایل به احتراز از درد و رنج قرار می گیریم و موارد منفی بیشتر از موارد مثبت بر ما تاثیر می گذارند. اگر خود را باور نداشته باشیم – بدین معنا که به توانمندیهای شخصی و به خوبی ها و چیزهای دوست داشتنی وجودمان اعتقاد نداشته باشیم- جهان پهناور مبدل به جایگاهی وحشتناک خواهد شد. خود باوری باعث می شود در جستجوی چالش و انگیزش ناشی از اهداف ارزشمند و والا باشیم. رسیدن به چنین اهدافی، خودباوری را تقویت می کند. کسی که خودباوری اش ضعیف است صرفاً بدنبال اهداف آشنا و فاقد نیاز به کار و تلاش است. محدود نمودن خود به اهداف آشنای بی نیاز از کار و کوشش در واقع در جهت تضعیف خودباوری عمل می کند. هر چه خود باوری ما بیشتر باشد، محرک درونی ما برای بیان عقایدمان قوی تر خواهد بود، که این خود نشان دهنده غنای درونی ماست و هر چه خودباوری ما کمتر باشد، نیاز به اثبات وجودمان مهمتر جلوه می کند و یا اینکه سعی می کنیم با زندگی معمولی و راکد خود را به دست فراموشی بسپاریم. هر چه خودباوری، بیشتر باشد، رو راست تر و صادق تر بوده و در ارتباطاتمان انطباق پذیرتر خواهیم بود. زیرا که معتقدیم عقاید ما دارای ارزش هستند و بنابراین از ابراز عقایدمان واهمه نداشته، بلکه استقبال خواهیم کرد هر چه خودباوری ما پایین تر باشد روابط مان به میزان بیشتری غبار آلود و مخدوش خواهد بود، زیرا در مورد اندیشه و احساسات خود نامطمئن بوده و نگران واکنش شنونده هستیم. هر چه خودباوری مان بالا تر باشد، بیشتر تمایل به برقراری روابط سازنده، داریم تا برقراری روابط ناسالم.
به داستانی از امام جواد علیه السلام توجه کنید. این داستان نشان دهنده خود باوری واعتماد به نفس است، که از ارتباط و اعتقاد قوی و نزدیک خدا چنین خود باوری ناشی می شود. زمانى که موکب مأمون به بغداد آمد به نقطه اى رسید که در آن جا کودکان جمع شده بودند. به محض دیدن خلیفه همه فرار کردند، ولى امام جواد- علیه السلام- هم چنان در جاى خود ایستاد. مأمون به آن حضرت نگاهى کرد و پرسید: چه باعث شد که با سایر کودکان از این جا نرفتى؟ حضرت فوراً پاسخ داد: اى خلیفه مسلمین، راه تنگ نبود که با رفتن خود آن را براى عبور خلیفه وسعت داده باشم، مرتکب گناهى نشده ام که از ترس مجازات فرار کنم و از طرفى به شما حسن ظن دارم، گمان مى کنم بى گناه را آسیب نمى رسانى؛ از این رو در جاى خود ماندم و فرار نکردم. مأمون از این سخن تعجب کرد و پرسید: اسم تو چیست؟ جواب داد: محمد، گفت: پسر کیستى؟ فرمود: من فرزند على بن موسى الرضا- علیه السلام- هستم.رابطه ی خود باوری با خودشناسی و خود سازی، به این صورت است که، هر مقداری که فرد خودش را بهتر بشناسد به نقاط ضعف و قوت خود بهتر پی می برد و هر مقدار که شخص آگاهیش از خود افزایش یابد بیشتر در جهت خودسازی و بالا بردن خود باوری تلاش خواهد کرد. می توان گفت خودباوری با خودسازی و خودشناسی رابطه ای متقابل دارد. بنابراین انسان با خودشناسی و خودسازی می تواند به مراحل بالای خودباوری برسد و اراده ای قوی در مسیر کمال و سعادت داشته باشد و برای حرکت در مسیر خودسازی نیز به خودشناسی و خودباوری نیاز دارد.هنگامی که شخص در خودشناسی دریافت که او مخلوق خداست و دارای روحی الهی و بلکه خلیفه خدا در روی زمین است خود باوری او بسیار بالا می رود و ارزش فوق العاده ای برای خود قائل می شود تا جای که با امام صادق – علیه السلام – هم سخن می شود و می گوید: بهای نفس گرانبها را پروردگارش قرار می دهم. یعنی نفس انسان بهایی جز خدایی شدن و وصول به قرب الهی ندارد و اگر به چیز دیگری فروخته شود، قطعا خسارت بار خواهد بود. همچنین هر مقدار که خود باوری و خود آگاهی فرد بیشتر شود انگیزه ی بیشتری برای خودسازی در شخص پدید می آید. در خودسازی تلاش و استقامت از ضروری ترین لوازمی است که به آن احتیاج است و شخصی که دارای خودباوری لازم می باشد در خود سازی و شکوفایی نیروهای درونی بسیار موفق تر و بهتر عمل خواهد نمود. اگر فردی خودباوری لازم را نداشته باشد هیچ وقت نخواهد توانست به یک انسان رشد یافته دست یابد و یا در فکر خود آن را به پروراند، زیرا همواره در خود احساس؛ نخواهد شد، نمی توانم و نمی شود موج می زند و در خود احساس خود کم بینی وجود خواهد داشت و بر همین اساس دست به کارهای ناچیز و پست و کوچک دست خواهد زد و به خودسازی که کار انسانهای بزرگ است اقدام نخواهد کرد. در خودسازی این نکته قابل اهمیت است که با تلاش پیگیر و مستمر می توان از رحمت و یاری خداوند بهره برد تا به خود سازی دست یافت و این با خود باوری بالا امکان دارد.انسان خود ساخته از خود باوری بسیار بالایی برخوردار خواهد بود، زیرا نیروها و استعدادهای خود را شکوفا کرده است و چنین انسان والایی از تمام توان و استعدادهای خود آگاه و در به کار گیری آنان نیز موفق عمل خواهد کرد.توجه به آیات و روایات به ما می آموزد و نشان می دهد که چرا باید ما خود را باور داشته باشیم و شناخت خود و خودسازی چه رابطه ی با خود باوری دارند. خدای متعال در داستان خلقت انسان می فرماید: «انی جاعل فی الارض خلیفه؛ من انسان را در روی زمین خلیفه خود قرار داده ام». بقره/30. توجه به این که آدمی چنین ارزشی دارد، خودباوری خاصی به افراد می بخشد که در هیچ کجا چنین خود باوری به فرد دست نمی دهد و انگیزه ساز قوی به سمت خودسازی است. خودسازی ای که محصول چنین خودشناسی خواهد بود که این آیه به انسان می دهد. « و لقد کرمنا بنی آدم؛ و به تحقیق ما گرامی داشتیم فرزندان آدم را». این کرامت انسان از ویژگی‌های او است که سایر مخلوقات از آن برخوردار نیستند و به همین خاطر نسبت به دیگر مخلوقات برتری دارد. اسراء/ 70.حضرت علی – علیه السلام – می فرماید: آن کس که برای خویش ارزش و منزلتی قائل نیست به اصلاح او امیدی نمی توان بست.حضرت علی – علیه السلام – می فرماید: کسی که نفس اش در نزدش عزیز و شریف باشد شهوات در نظرش خوار وحقیر می شود.امام صادق – علیه السلام – می فرماید: خداوند همه چیز را به خود مومن واگذار کرده است مگر ذلیل کردن و بی ارزش کردن خویش.امام هادی – علیه السلام – می فرماید:کسی که برای خود ارزش و شخصیت مطلوبی قائل نباشد شرش دامنگیر همه می شود.امام صادق – علیه السلام- می فرماید: من با نفس خود هیچ موجودی را برابر نمیکنم، جز پروردگارم. تمام دنیا و غیر خدا را با این گوهر نفیس برابر نمی کنم.حضرت على -علیه السلام- به فرزندش امام مجتبى – علیه السلام- فرمود: وجود خویش را عزیزبشمار و به هیچ پستى و حقارتی تن مده گرچه عمل پست، تو را به آرزوهایت برساند، زیرا هیچ چیز با شرافت وجودت برابرى نمى کند و (به جاى عزت از دست داده) جایگزینی همانند آن نصیبت نخواهد شد، و بنده دیگران نباش که خداوند تو را آزاد آفریده است. امام على -علیه السلام- می فرماید: کسى که فرومایه و ذلیل است از کارهاى پست جدایى ندارد.
شاید در ظاهر امر تعریف موفقیت و آدم موفق کار ساده ای به نظر برسد ولی وقتی نوبت به تعریف می رسد می بینیم که آنقدر ها هم ساده نیست.
به نظر می رسد، کسی که در زندگی اهدافی دارد و به اهداف خود می رسد احساس موفقیت و کامیابی می کند. و کسی که در رسیدن به اهداف خود با شکست مواجه شده و ناکام می شود، احساس موفقیت نخواهد داشت.
بله موفقیت و احساس موفقیت دو مقوله کاملا جدا هستند، ممکن است کسی در زندگی از انواع امکانات، استعدادها و موقعیت ها برخوردار باشد و عملکرد خوبی هم داشته باشد ولی احساس موفقیت نکند و همیشه خود را پایین تر از آنچه هست تصور کند.
موفقیت در یک پیوستار قرار دارد، یعنی یک مفهوم نسبی است. هیچ کس موفق مطلق نیست و هیچ کس شکست خورده مطلق نیست. هر انسانی در پیوستار موفقیت نمره خاص خود را دارد. هر فرد به تبع استعداد، توانمندی و عملکرد خود نمره ای در موفقیت کسب می کند.
موفقیت خود به دو قسم موفقیت ظاهر و واقعی تقسیم می شود. موفقیت ظاهری، برخورداری از مال و ثروت و مقام و موقعیت های اجتماعی می باشد ولی موفقیت واقعی احساس رضایت از خود و داشتن رضای الهیست اینکه فرد دارای ایمان و اخلاق و اخلاص باشد اگر چه جاه و مقام و موقعیت اجتماعی نداشته باشد ولی در سایه احساس رضایتی که دارد، موفق است.
توفیق؛ یعنی، موفق ساختن و توفیق الهی یعنی آن که خداوند اسباب و زمینه های لازم را برای تعالی و پیشرفت کسی فراهم سازد. هر عمل نیکی برای مؤمن موجب زیادتی توفیق می گردد، از عبادات و دعا تا دستگیری از محرومان و یاری رساندن به ستمدیدگان خلاصه آن که هرگاه بنده برای رضای پروردگار قدمی بردارد خداوند توفیق بیشتری برای او فراهم سازد، همان گونه که در اثر گناه توفیق اعمال خیر را از آدمی سلب می نماید. در این زمینه گناهان هر یک دارای آثاری ویژه هستند، مثلاً دروغ موجب سلب توفیق نماز شب می گردد و… .
خودباوری از دو جزء تشکیل شده است:
1.خودکارآمدی که عبارت است از اعتماد داشتن به توانائیها یمان برای اندیشیدن، یادگرفتن، انتخاب کردن، اتخاذ تصمیم های مناسب، رفتار مناسب با خواسته هایمان و رسیدن به کمال و انسانیت.
2. عزت نفس، حالتی که باعث می شود انسان کریم النفس باشد، خود را بزرگ انگارد و تن به هر کار پستی ندهد.خودباوری یک نیاز اساسی انسان است به این معنا که برای رشد و تکامل متعادل و سالم انسان بسیار ضروری است. خودباوری مثبت در واقع به عنوان سیستم ایمنی روح عمل می کند و استقامت، توانایی و ظرفیت لازم را برای تجدید قوا تامین می نماید. هنگامی که خودباوری ما در حد پایینی قرار دارد، انعطاف پذیری مادر برابر مشکلات زندگی کاهش چشمگیری می یابد. در این حالت پیش از این که تحت تاثیر تمایل به دست یابی موفقیت باشیم، تحت تاثیر تمایل به احتراز از درد و رنج قرار می گیریم و موارد منفی بیشتر از موارد مثبت بر ما تاثیر می گذارند. اگر خود را باور نداشته باشیم – بدین معنا که به توانمندیهای شخصی و به خوبی ها و چیزهای دوست داشتنی وجودمان اعتقاد نداشته باشیم- جهان پهناور مبدل به جایگاهی وحشتناک خواهد شد. خود باوری باعث می شود در جستجوی چالش و انگیزش ناشی از اهداف ارزشمند و والا باشیم. رسیدن به چنین اهدافی، خودباوری را تقویت می کند. کسی که خودباوری اش ضعیف است صرفاً بدنبال اهداف آشنا و فاقد نیاز به کار و تلاش است. محدود نمودن خود به اهداف آشنای بی نیاز از کار و کوشش در واقع در جهت تضعیف خودباوری عمل می کند. هر چه خود باوری ما بیشتر باشد، محرک درونی ما برای بیان عقایدمان قوی تر خواهد بود، که این خود نشان دهنده غنای درونی ماست و هر چه خودباوری ما کمتر باشد، نیاز به اثبات وجودمان مهمتر جلوه می کند و یا اینکه سعی می کنیم با زندگی معمولی و راکد خود را به دست فراموشی بسپاریم. هر چه خودباوری، بیشتر باشد، رو راست تر و صادق تر بوده و در ارتباطاتمان انطباق پذیرتر خواهیم بود. زیرا که معتقدیم عقاید ما دارای ارزش هستند و بنابراین از ابراز عقایدمان واهمه نداشته، بلکه استقبال خواهیم کرد هر چه خودباوری ما پایین تر باشد روابط مان به میزان بیشتری غبار آلود و مخدوش خواهد بود، زیرا در مورد اندیشه و احساسات خود نامطمئن بوده و نگران واکنش شنونده هستیم. هر چه خودباوری مان بالا تر باشد، بیشتر تمایل به برقراری روابط سازنده، داریم تا برقراری روابط ناسالم.
به داستانی از امام جواد علیه السلام توجه کنید. این داستان نشان دهنده خود باوری واعتماد به نفس است، که از ارتباط و اعتقاد قوی و نزدیک خدا چنین خود باوری ناشی می شود. زمانى که موکب مأمون به بغداد آمد به نقطه اى رسید که در آن جا کودکان جمع شده بودند. به محض دیدن خلیفه همه فرار کردند، ولى امام جواد- علیه السلام- هم چنان در جاى خود ایستاد. مأمون به آن حضرت نگاهى کرد و پرسید: چه باعث شد که با سایر کودکان از این جا نرفتى؟ حضرت فوراً پاسخ داد: اى خلیفه مسلمین، راه تنگ نبود که با رفتن خود آن را براى عبور خلیفه وسعت داده باشم، مرتکب گناهى نشده ام که از ترس مجازات فرار کنم و از طرفى به شما حسن ظن دارم، گمان مى کنم بى گناه را آسیب نمى رسانى؛ از این رو در جاى خود ماندم و فرار نکردم. مأمون از این سخن تعجب کرد و پرسید: اسم تو چیست؟ جواب داد: محمد، گفت: پسر کیستى؟ فرمود: من فرزند على بن موسى الرضا- علیه السلام- هستم.رابطه ی خود باوری با خودشناسی و خود سازی، به این صورت است که، هر مقداری که فرد خودش را بهتر بشناسد به نقاط ضعف و قوت خود بهتر پی می برد و هر مقدار که شخص آگاهیش از خود افزایش یابد بیشتر در جهت خودسازی و بالا بردن خود باوری تلاش خواهد کرد. می توان گفت خودباوری با خودسازی و خودشناسی رابطه ای متقابل دارد. بنابراین انسان با خودشناسی و خودسازی می تواند به مراحل بالای خودباوری برسد و اراده ای قوی در مسیر کمال و سعادت داشته باشد و برای حرکت در مسیر خودسازی نیز به خودشناسی و خودباوری نیاز دارد.هنگامی که شخص در خودشناسی دریافت که او مخلوق خداست و دارای روحی الهی و بلکه خلیفه خدا در روی زمین است خود باوری او بسیار بالا می رود و ارزش فوق العاده ای برای خود قائل می شود تا جای که با امام صادق – علیه السلام – هم سخن می شود و می گوید: بهای نفس گرانبها را پروردگارش قرار می دهم. یعنی نفس انسان بهایی جز خدایی شدن و وصول به قرب الهی ندارد و اگر به چیز دیگری فروخته شود، قطعا خسارت بار خواهد بود. همچنین هر مقدار که خود باوری و خود آگاهی فرد بیشتر شود انگیزه ی بیشتری برای خودسازی در شخص پدید می آید. در خودسازی تلاش و استقامت از ضروری ترین لوازمی است که به آن احتیاج است و شخصی که دارای خودباوری لازم می باشد در خود سازی و شکوفایی نیروهای درونی بسیار موفق تر و بهتر عمل خواهد نمود. اگر فردی خودباوری لازم را نداشته باشد هیچ وقت نخواهد توانست به یک انسان رشد یافته دست یابد و یا در فکر خود آن را به پروراند، زیرا همواره در خود احساس؛ نخواهد شد، نمی توانم و نمی شود موج می زند و در خود احساس خود کم بینی وجود خواهد داشت و بر همین اساس دست به کارهای ناچیز و پست و کوچک دست خواهد زد و به خودسازی که کار انسانهای بزرگ است اقدام نخواهد کرد. در خودسازی این نکته قابل اهمیت است که با تلاش پیگیر و مستمر می توان از رحمت و یاری خداوند بهره برد تا به خود سازی دست یافت و این با خود باوری بالا امکان دارد.انسان خود ساخته از خود باوری بسیار بالایی برخوردار خواهد بود، زیرا نیروها و استعدادهای خود را شکوفا کرده است و چنین انسان والایی از تمام توان و استعدادهای خود آگاه و در به کار گیری آنان نیز موفق عمل خواهد کرد.توجه به آیات و روایات به ما می آموزد و نشان می دهد که چرا باید ما خود را باور داشته باشیم و شناخت خود و خودسازی چه رابطه ی با خود باوری دارند. خدای متعال در داستان خلقت انسان می فرماید: «انی جاعل فی الارض خلیفه؛ من انسان را در روی زمین خلیفه خود قرار داده ام». بقره/30. توجه به این که آدمی چنین ارزشی دارد، خودباوری خاصی به افراد می بخشد که در هیچ کجا چنین خود باوری به فرد دست نمی دهد و انگیزه ساز قوی به سمت خودسازی است. خودسازی ای که محصول چنین خودشناسی خواهد بود که این آیه به انسان می دهد. « و لقد کرمنا بنی آدم؛ و به تحقیق ما گرامی داشتیم فرزندان آدم را». این کرامت انسان از ویژگی‌های او است که سایر مخلوقات از آن برخوردار نیستند و به همین خاطر نسبت به دیگر مخلوقات برتری دارد. اسراء/ 70.حضرت علی – علیه السلام – می فرماید: آن کس که برای خویش ارزش و منزلتی قائل نیست به اصلاح او امیدی نمی توان بست.حضرت علی – علیه السلام – می فرماید: کسی که نفس اش در نزدش عزیز و شریف باشد شهوات در نظرش خوار وحقیر می شود.امام صادق – علیه السلام – می فرماید: خداوند همه چیز را به خود مومن واگذار کرده است مگر ذلیل کردن و بی ارزش کردن خویش.امام هادی – علیه السلام – می فرماید:کسی که برای خود ارزش و شخصیت مطلوبی قائل نباشد شرش دامنگیر همه می شود.امام صادق – علیه السلام- می فرماید: من با نفس خود هیچ موجودی را برابر نمیکنم، جز پروردگارم. تمام دنیا و غیر خدا را با این گوهر نفیس برابر نمی کنم.حضرت على -علیه السلام- به فرزندش امام مجتبى – علیه السلام- فرمود: وجود خویش را عزیزبشمار و به هیچ پستى و حقارتی تن مده گرچه عمل پست، تو را به آرزوهایت برساند، زیرا هیچ چیز با شرافت وجودت برابرى نمى کند و (به جاى عزت از دست داده) جایگزینی همانند آن نصیبت نخواهد شد، و بنده دیگران نباش که خداوند تو را آزاد آفریده است. امام على -علیه السلام- می فرماید: کسى که فرومایه و ذلیل است از کارهاى پست جدایى ندارد.