مگر نمی گوییم خداوند هیچ کاری را بیهوده انجام نمی دهد و هر کسی بنابر اعمالش وارد بهشت یا جهنم می شود پس چرا حضرت آدم از همان ابتدا در بهشت آفریده شد؟

در پاسخ این پرسش باید به این نکته توجه داشت که بهشت نخستین آدم غیر از بهشت برین اخروی است که تابع کنش اختیاری و کمال اکتسابی است بلکه ظاهر این است که آن بهشت باغی دنیوی بوده است. زیرا اولاً بهشت موعود قیامت، نعمت جاودانی است که در آیات بسیاری از قرآن به این جاودانگی بودنش اشاره شده، و بیرون رفتن از آن ممکن نیست و ثانیاً ابلیس آلوده بی ایمان را در آن بهشت راهی نخواهد بود، و در آن بهشت نه جائی برای وسوسه های شیطانی است و نه نافرمانی خدا. ثالثاً در روایتی که از طرق اهل بیت (ع) بما رسیده است این موضوع صریحاً آمده است. یکی از راویان حدیث می گوید از امام صادق (ع) راجع به بهشت آدم پرسیدم امام (ع) در جواب فرمود باغی از باغهای دنیا بود که خورشید و ماه بر آن می تابید، و اگر بهشت جاودان بود هرگز آدم از آن بیرون رانده نمی شد. قصه های قرآن، حضرت آیت الله مکارم شیرازی به نقل از سایت تبیان