در اجتماع بزرگی از عالمان عراق و خراسان، آیه ی (((ثُمَّ اَوْرَثْنَا الْکِتابَ الَّذِینَ اصْطَفَیْنا مِن عِبادِنا)))[ فاطر (35)، آیه 32. ]مطرح شد و این پرسش به میان آمد که وارثان کتاب الهی و برگزیدگان از میان بندگان خدا چه کسانی اند. عالمان حاضر در مجلس مأمون اظهار داشتند که همه ی امت اسلامی، برگزیدگان خداوند و وارثان کتاب الهی اند. اما امام علی بن موسی(علیه السلام) لب به سخن گشودند و فرمودند: «این نظر را صحیح نمی دانم. منظور آیه از وارثان کتاب و برگزیدگان، فقط عترت طاهره ی پیامبر(صلی الله علیه و آله و سلم) است، نه همه ی امت. خداوند در آیه ی بعد فرموده است:
(((جَنّاتُ عَدْنٍ یَدْخُلُونَها…)))؛[ همان، آیه 33. ]
«وارثان کتاب و برگزیدگان الهی، همه اهل بهشت بوده و از نعمت های بهشتی برخوردار خواهند بود».
این درحالی است که خداوند در آیه ی قبل، امت اسلامی را به سه گروه تقسیم کرده است: 1. ظالم به خود؛ 2. میانه رو؛ 3. پیشتاز در نیکی ها. شکی نیست که این سه گروه با یکدیگر برابر نیستند و همه بی چون و چرا اهل بهشت نخواهند بود. پیشتازانِ راه خیر و رستگاران و برخورداران از فضل گسترده ی الهی، از این امتیاز برخوردارند.» امام در ادامه، دلایلی از قرآن ارائه کردند که هرکدام از آن ها، عترت پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم) را سرآمد امت اسلامی، همچنین پاکیزه ترین و شایسته ترینِ امت برای تداوم بخشیدن به راه نبی اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم)، وراثت کتاب الهی و نیز تبیین و تفسیر آن برای رهپویان ایمان و اسلام معرفی کرده اند.[ عیون أخبار الرضا(علیه السلام)، ج 1، ص 228.]