وقتی از دستاوردهای انقلاب صحبت می شود، می گویند که فرضا آب رسانی به روستاها نسبت به زمان شاه، فلان برابر شده است، فلان تعداد سد ساخته شده است، فلان چیز فلان قدر افزایش یافته است؛ آنچه که به ذهنم خطور می کند این است که این کارها در طول ۳۰ سال انجام گرفته، سی سالی که با پیشرفت های عظیم علمی و تکنولوژیکی همرام بوده است، آیا اگر شاه سقوط نمی کرد و انقلاب نمی شد، پیشرفت های ایران خیلی بیش از اینها نبود؟

نکته اول اینکه پیشرفت های علمی و تکنولوژیکی کشور و موفقیت های آن در عرصه مختلف پس از انقلاب اسلامی از یکسو شاهدی بر بالندگی و پویایی نظام و کارآمدی آن است و از سوی دیگر گویای عزم و اراده جدی نظام برای دست یابی به توسعه و پیشرفت همه جانبه است و اهداف ترسیم شده برای دولت جمهوری اسلامی در اصل سوم قانون اساسی به نحوی بیانگر این امر است. از این رو پیشرفت ها و موفقیت های کشور در عرصه های مختلف می تواند ملاک و معیار ارزیابی جهت گیری های کلی نظام و عزم آن برای حرکت در مسیر پیشرفت و توسعه باشد و از این لحاظ می توان کشورهای مختلف را بر اساس امکانات، منابع و … با یکدیگر مقایسه نمود و آنچه ارزش پیشرفت های بدست آمده از سوی نظام جمهوری اسلامی را دو چندان می کند توجه به این نکته است که این پیشرفت ها و موفقیت ها در کشور با وجود مشکلات و موانع بزرگی همچون تحریم ها و فشارهای قدرتهای بزرگ و جنگ تحصیلی و خسارتهای ناشی از آن و محدودیت های زیادی صورت گرفته است. مشکلات و موانعی که می تواند حرکت هر کشوری را در این راستا متوقف نماید.
نکته دوم اینکه ساختار رژیم گذشته به گونه ای بود که اجازه پیشرفت و توسعه کشور را سلب نموده بود،‌ وابستگی شدید به کشورهای بزرگ، بی توجهی به علم و تحقیقات علمی، بی اعتنایی به صنعت و توسعه کشاورزی و تولیدات داخل، وابستگی به نفت و عدم سرمایه گذاری عواید حاصله در جهت رشد و پیشرفت کشور و … از شاخصه های اصلی ساختار رژیم گذشته بودند،‌ بدیهی است با وجود این ساختار ناسالم و به ویژه با این تفکر و بینش، ادامه حیات این رژیم جز ترسیم آینده ای تاریک برای کشور چیز دیگری را به ارمغان نمی آورد از این رو اگر رژیم گذشته سقوط نمی کرد و به حیات خود ادامه می داد به یقین وضعیت کشور با امروز بسیار متفاوت بود و نه تنها از پیشرفت ها و موفقیت های علمی امروز خبری نبود که ما در راستای وابستگی به کشورهای بزرگ،‌ امروز به عنوان کشوری کاملا وابسته و غیر تأثیرگذار در معادلات بین المللی مطرح بودیم و در نهایت به عنوان نوکر و تأمین کننده منافع قدرت های بزرگ جایگاهی نامناسب در عرصه جهانی داشتیم. جایگاهی که به هیچ وجه با جایگاه و عظمت امروز نظام جمهوری اسلامی قابل مقایسه نیست بنابراین ساختار، روند و خط مشی کلی رژیم گذشته به گونه ای بود که در صورت تداوم آن نمی توانست استقلال، پیشرفت و رشد و توسعه کشور را فراهم نماید و حاصلی جز وابستگی و عقب ماندگی و از دست رفتن عزت و اقتدار کشور نمی داشت.
نکته سوم اینکه بسیاری از پیشرفت های بدست آمده در کشور پس از انقلاب اسلامی مرهون نسلی است که در فضای انقلاب اسلامی به رشد و بالندگی دست یافتند. علاوه بر اینکه آنچه مهم است حمایت و جهت دهی استعدادهایی است که می تواند در مسیر رشد و پیشرفت کشور مورد استفاده قرار بگیرد. از این رو تحصیل کرده های رژیم گذشته و دانش آموختگان در جمهوری اسلامی همه جز سرمایه ای علمی کشور محسوب می شوند. که باید از ظرفیت ها و توانایی های آنان در جهت اعتلای موقعیت کشور بهره گرفت. کاری که در نظر جمهوری اسلامی صورت گرفته است ونیازمند توجه بیشتر مسئولان نظام است.

و بالآخره اینکه درست است پیشرفتهای علمی و تکنولوژیکی جهان در زمان بعداز انقلاب خصوصاً دو دهه اخیر با قبل از آن قابل مقایسه نیست اما باید توجه داشت که : اولاً ؛ این قبیل پیشرفت ها تنها به عنوان یکی از عوامل تأثیر گذار در توسعه کشور است نه همه آن ، به عبارت دیگر پیشرفت های مختلف جهان زمانی موجب پیشرفت در داخل است که حداقل در بخش مدیریت کلان کشور عزمی بر استفاده از این پیشرفتها و انتقال آن به داخل برای رشد و توسعه باشد اما همانگونه که گذشت نه تنها چنین عزمی وجود نداشت بلکه سران حکومت پهلوی تنها شعار ترقی و پیشرفت کشور را می دادند و در عمل جهت گیری آنان کاملاً برخلاف بود. ثانیاً ؛ باید در یک مقایسه علمی و منصفانه پیشرفتهای هر دو دوره را به نسبت پیشرفت های آن روز جهان سنجید ؛ و در این زمینه از فرمول تشخیص و محاسبه کارآمدی نظام های سیاسی (موانع + امکانات+اهداف = کارآمدی)بهره جست .