قوی ترین طلسمات+قویترین دعا و طلسم+قوی ترین کتاب طلسم و دعانویسی مطالب مذهبی+طلسم سیاهی و طلاق+طلسم احضار محبت معشوق+دانلود کتاب طلسم محبت و طلاق قوی
۱۳۹۲/۰۹/۲۶
–
۳۷۸ بازدید
سبحان الله یعنی چه؟و گفتنش چه فایده ای برای بنده دارد؟ و چرا برای معصومین به کار نمی رود؟
پرسشگر محترم با سلام و تشکر از ارتباطتان با این مرکز . تسبیح (سبحان الله) عبارت است از پاک و منزه دانستن خداوند از هر نقص و عیب.
توضیح اینکه: در معناى تسبیح سه امر وجود دارد که بدون تحقق هر یک معناى حقیقى تسبیح حاصل نمى شود: 1- نفى هر نقصى از خداوند، 2- علم و شعور تسبیح گوینده، 3- قولى بودن تسبیح. نسبت به تحقق امر اول در موجودات عالم بحثى نیست. هر مخلوقى در این عالم با زبان فقر و احتیاج خود، خبر از خالق سبحان مى دهد و این همان معناى تسبیح تکوینى است (هر مخلوقى در این جهان به عنوان این که معلول است، خبر از خالق و علت خود مى دهد و از آن جا که موجود ناقص و نیازمندى است، خبر از کمال و بى نیازى علت خود مى دهد.
قرآن کریم درباره این معنى از تسبیح مى فرماید:
الإسراء: 44 «… وَ إِنْ مِنْ شَىْ ءٍ إِلاَّ یُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ وَ لکِنْ لا تَفْقَهُونَ تَسْبیحَهُمْ إِنَّهُ کانَ حَلیماً غَفُوراً و هر موجودى، تسبیح و حمد او مى گوید ولى شما تسبیح آنها را نمى فهمید او بردبار و آمرزنده است.»
امر دوم (شعور و آگاهى) نیز از دیدگاه قرآن در همه موجودات هست. البته این بدان معنا نیست که علم همه موجودات، یکسان و از یک نوع است. خداوند درباره اعضاى بدن انسان مى گوید:
فصلت، آیه 21 و 22 «حَتَّى إِذا ما جاؤُها شَهِدَ عَلَیْهِمْ سَمْعُهُمْ وَ أَبْصارُهُمْ وَ جُلُودُهُمْ بِما کانُوا یَعْمَلُونَ وَ قالُوا لِجُلُودِهِمْ لِمَ شَهِدْتُمْ عَلَیْنا قالُوا أَنْطَقَنَا اَللَّهُ اَلَّذِى أَنْطَقَ کُلَّ شَىْ ءٍ وَ هُوَ خَلَقَکُمْ أَوَّلَ مَرَّهٍ وَ إِلَیْهِ تُرْجَعُونَ تا چون بدان رسند، گوششان و دیدگانشان و پوستشان به آنچه مى کرده اند، بر ضدشان گواهى دهند و به پوست بدن خود مى گویند: چرا بر ضد ما شهادت دادید؟ مى گویند: همان خدایى که هر چیزى را به زبان درآورده ما را گویا گردانیده است و او نخستین بار شما را آفرید و به سوى او برگردانیده مى شوید»
اما تسبیح (سبحان الله) به معناى اعلام انزجار از طرز فکر مشرکان است: «سبحان الله عما یشرکون حشر/ 23 و «سبحان الله عَما یصفون صافات/ 159 در حقیقت، «سبحان الله» تبرّى عمومى از همه کسانى است که نسبت به خداى سبحان داراى بینش شرک آلودند. با ذکر سبحان الله خداوند را از هرگونه نقص منزه مى دانیم و با ذکر سبحان ربى اذعان مى کنیم که خداوند متعال در مرتبه ربوبیت و تربیت ما هیچ نقص و کمبودى نگذاشته است و هر انچه نقص و کاستى وجود دارد از ناحیه ما است. سر نجات بندگان شایسته خداوند در رسیدن به این حقیقت است.
در ذکر یونسیه در قرآن کریم (انبیا: 87) مى خوانیم: «لا اله الا انت سبحانک انى کنت من الظالمین».
در حقیقت آنچه باعث نجات حضرت یونس از مهلکه شد رسیدن به حقیقت تسبیح و اعتراف به آن بود. بعد از انکه حضرت یونس به توحید خداوند اعتراف کرد و با گفتن ذکر تسبیح به این حقییقت اشاره نمود که خدایا هر چه نقص و کاستى و عجله است از من است و تو در مربیگرى و تربیت خود چیزى کم نگذاشتى آنگاه نجات یافت و در ادامه این ذکر قران مى فرماید «فاستجبنا له و نجیناه من الغم» خداوند مى فرماید حال که به نقص خویش آگاهى یافتى و به پاکى من شهادت دادى دعایت را اجابت مى کنم و تو را از مهلکه ضلالت نجات مى دهم و از غم خارج مى کنم. و هرکس که به این روش عمل کند او را نیز نجات خواهم داد. «و کذلک ننجى المومنین و دیگر مومنین را هم به همین گونه نجات خواهم داد».
یعنى در سختیها و مصایب تسبیح و اعتراف به این حقیقت که خداوند در هدایت خویش چیزى کم نگذاشته و انچه از مصیبتها به ما وارد مى شود از ظلمى است که خود بر خود کرده ایم (انى کنت من الظالمین) سبب مى شود که مهلکه و مصیبت خارج شویم و نظر لطف الهى نصیبمان گردد. واینکه چرا برای معصومین به کار نمی رود.ازمطالبی که دربالا ذکرشدمعلوم می شود.
امافوایدسبحان الله :
یونس بن یعقوب گوید: از امام صادق علیه السّلام پرسیدم که آیا اگر کسى صد بار «سبحان اللَّه» گوید از کسانى باشد که خداوند را بسیار یاد مى کنند؟ امام علیه السّلام فرمود: آرى.
رسول خدا (ص) فرمود هر که گوید سبحان اللَّه خدا درختى در بهشت برایش بکارد و هر که گوید
رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم فرمود: صد مرتبه تکبیر گفتن (اللَّه اکبر) بهتر از صد بنده آزاد کردن، و صد مرتبه تسبیح گفتن (سبحان اللَّه) بهتر از قربانى کردن صد شتر در حج،
و صد مرتبه تحمید و خدا را ستودن (الحمد للَّه گفتن) بهتر از هدیه صد اسب با تجهیزات کامل در راه خدا است، و کسى که صد مرتبه تهلیل (لا إِلهَ إِلَّا اللَّهُ) گوید، در آن روز عمل او از اعمال تمام مردم برتر است، مگر کسى که بیشتر از او (این ذکر شریف را) گفته باشد.
عبد اللَّه بن سنان از امام صادق علیه السّلام روایت کرده است که: اگر کسى ذکر سبحان اللَّه و بحمده، سبحان اللَّه العظیم و بحمده را بگوید خداوند سه هزار حسنه در نامه اعمال او ثبت مى فرماید، سه هزار درجه او را بالا مى برد، و پرنده اى از (موهبت) این ذکر در بهشت براى او مى آفریند که خدا را تسبیح کند و ثواب آن به گوینده ذکر برسد.
ابو الجارود از امام محمّد باقر علیه السّلام روایت کرده است که: هر کس سبحان اللَّه بگوید، بى آنکه از چیزى تعجّب کرده باشد، خداوند از این ذکر پرنده اى خلق مى کند که داراى یک زبان و دو بال است و بجاى او خدا را در حلقه تسبیح کنندگان ذات ربوبى تا روز قیامت تسبیح کند. ذکر الحمد للَّه و لا اله الّا اللَّه و اللَّه اکبر نیز همین ثواب را دارد
یونس بن یعقوب نقل مى کند که به امام صادق علیه السّلام عرض کردم: آیا کسى که صد بار ذکر (سبحان اللَّه) بگوید در زمره کسانى است که ذکر خداوند سبحان را بسیار کنند؟ فرمود: بلى.
توضیح اینکه: در معناى تسبیح سه امر وجود دارد که بدون تحقق هر یک معناى حقیقى تسبیح حاصل نمى شود: 1- نفى هر نقصى از خداوند، 2- علم و شعور تسبیح گوینده، 3- قولى بودن تسبیح. نسبت به تحقق امر اول در موجودات عالم بحثى نیست. هر مخلوقى در این عالم با زبان فقر و احتیاج خود، خبر از خالق سبحان مى دهد و این همان معناى تسبیح تکوینى است (هر مخلوقى در این جهان به عنوان این که معلول است، خبر از خالق و علت خود مى دهد و از آن جا که موجود ناقص و نیازمندى است، خبر از کمال و بى نیازى علت خود مى دهد.
قرآن کریم درباره این معنى از تسبیح مى فرماید:
الإسراء: 44 «… وَ إِنْ مِنْ شَىْ ءٍ إِلاَّ یُسَبِّحُ بِحَمْدِهِ وَ لکِنْ لا تَفْقَهُونَ تَسْبیحَهُمْ إِنَّهُ کانَ حَلیماً غَفُوراً و هر موجودى، تسبیح و حمد او مى گوید ولى شما تسبیح آنها را نمى فهمید او بردبار و آمرزنده است.»
امر دوم (شعور و آگاهى) نیز از دیدگاه قرآن در همه موجودات هست. البته این بدان معنا نیست که علم همه موجودات، یکسان و از یک نوع است. خداوند درباره اعضاى بدن انسان مى گوید:
فصلت، آیه 21 و 22 «حَتَّى إِذا ما جاؤُها شَهِدَ عَلَیْهِمْ سَمْعُهُمْ وَ أَبْصارُهُمْ وَ جُلُودُهُمْ بِما کانُوا یَعْمَلُونَ وَ قالُوا لِجُلُودِهِمْ لِمَ شَهِدْتُمْ عَلَیْنا قالُوا أَنْطَقَنَا اَللَّهُ اَلَّذِى أَنْطَقَ کُلَّ شَىْ ءٍ وَ هُوَ خَلَقَکُمْ أَوَّلَ مَرَّهٍ وَ إِلَیْهِ تُرْجَعُونَ تا چون بدان رسند، گوششان و دیدگانشان و پوستشان به آنچه مى کرده اند، بر ضدشان گواهى دهند و به پوست بدن خود مى گویند: چرا بر ضد ما شهادت دادید؟ مى گویند: همان خدایى که هر چیزى را به زبان درآورده ما را گویا گردانیده است و او نخستین بار شما را آفرید و به سوى او برگردانیده مى شوید»
اما تسبیح (سبحان الله) به معناى اعلام انزجار از طرز فکر مشرکان است: «سبحان الله عما یشرکون حشر/ 23 و «سبحان الله عَما یصفون صافات/ 159 در حقیقت، «سبحان الله» تبرّى عمومى از همه کسانى است که نسبت به خداى سبحان داراى بینش شرک آلودند. با ذکر سبحان الله خداوند را از هرگونه نقص منزه مى دانیم و با ذکر سبحان ربى اذعان مى کنیم که خداوند متعال در مرتبه ربوبیت و تربیت ما هیچ نقص و کمبودى نگذاشته است و هر انچه نقص و کاستى وجود دارد از ناحیه ما است. سر نجات بندگان شایسته خداوند در رسیدن به این حقیقت است.
در ذکر یونسیه در قرآن کریم (انبیا: 87) مى خوانیم: «لا اله الا انت سبحانک انى کنت من الظالمین».
در حقیقت آنچه باعث نجات حضرت یونس از مهلکه شد رسیدن به حقیقت تسبیح و اعتراف به آن بود. بعد از انکه حضرت یونس به توحید خداوند اعتراف کرد و با گفتن ذکر تسبیح به این حقییقت اشاره نمود که خدایا هر چه نقص و کاستى و عجله است از من است و تو در مربیگرى و تربیت خود چیزى کم نگذاشتى آنگاه نجات یافت و در ادامه این ذکر قران مى فرماید «فاستجبنا له و نجیناه من الغم» خداوند مى فرماید حال که به نقص خویش آگاهى یافتى و به پاکى من شهادت دادى دعایت را اجابت مى کنم و تو را از مهلکه ضلالت نجات مى دهم و از غم خارج مى کنم. و هرکس که به این روش عمل کند او را نیز نجات خواهم داد. «و کذلک ننجى المومنین و دیگر مومنین را هم به همین گونه نجات خواهم داد».
یعنى در سختیها و مصایب تسبیح و اعتراف به این حقیقت که خداوند در هدایت خویش چیزى کم نگذاشته و انچه از مصیبتها به ما وارد مى شود از ظلمى است که خود بر خود کرده ایم (انى کنت من الظالمین) سبب مى شود که مهلکه و مصیبت خارج شویم و نظر لطف الهى نصیبمان گردد. واینکه چرا برای معصومین به کار نمی رود.ازمطالبی که دربالا ذکرشدمعلوم می شود.
امافوایدسبحان الله :
یونس بن یعقوب گوید: از امام صادق علیه السّلام پرسیدم که آیا اگر کسى صد بار «سبحان اللَّه» گوید از کسانى باشد که خداوند را بسیار یاد مى کنند؟ امام علیه السّلام فرمود: آرى.
رسول خدا (ص) فرمود هر که گوید سبحان اللَّه خدا درختى در بهشت برایش بکارد و هر که گوید
رسول خدا صلّى اللَّه علیه و آله و سلّم فرمود: صد مرتبه تکبیر گفتن (اللَّه اکبر) بهتر از صد بنده آزاد کردن، و صد مرتبه تسبیح گفتن (سبحان اللَّه) بهتر از قربانى کردن صد شتر در حج،
و صد مرتبه تحمید و خدا را ستودن (الحمد للَّه گفتن) بهتر از هدیه صد اسب با تجهیزات کامل در راه خدا است، و کسى که صد مرتبه تهلیل (لا إِلهَ إِلَّا اللَّهُ) گوید، در آن روز عمل او از اعمال تمام مردم برتر است، مگر کسى که بیشتر از او (این ذکر شریف را) گفته باشد.
عبد اللَّه بن سنان از امام صادق علیه السّلام روایت کرده است که: اگر کسى ذکر سبحان اللَّه و بحمده، سبحان اللَّه العظیم و بحمده را بگوید خداوند سه هزار حسنه در نامه اعمال او ثبت مى فرماید، سه هزار درجه او را بالا مى برد، و پرنده اى از (موهبت) این ذکر در بهشت براى او مى آفریند که خدا را تسبیح کند و ثواب آن به گوینده ذکر برسد.
ابو الجارود از امام محمّد باقر علیه السّلام روایت کرده است که: هر کس سبحان اللَّه بگوید، بى آنکه از چیزى تعجّب کرده باشد، خداوند از این ذکر پرنده اى خلق مى کند که داراى یک زبان و دو بال است و بجاى او خدا را در حلقه تسبیح کنندگان ذات ربوبى تا روز قیامت تسبیح کند. ذکر الحمد للَّه و لا اله الّا اللَّه و اللَّه اکبر نیز همین ثواب را دارد
یونس بن یعقوب نقل مى کند که به امام صادق علیه السّلام عرض کردم: آیا کسى که صد بار ذکر (سبحان اللَّه) بگوید در زمره کسانى است که ذکر خداوند سبحان را بسیار کنند؟ فرمود: بلى.