با سلام و احترام خدمت شما،پیرامون سوال شما و نکات آن که به نظر می رسد از نامه سرگشاده آقای صادق زیباکلام به آیت الله نعیم آبادی نشات گرفته،گفتنی است:دو کتابی که می فرمایید و آیت الله نعیم آبادی در سخنرانی قبل از خطبه های تهران در 28 اسفند گذشته معرفی نمودند و قبل از ایشان آقای جلیلی در هفته‌نامه «مثلث» معرفی و توصیه به مطالعه نموده بودند،عبارتند از کتاب آمریکا از زبان آمریکا،نوشته ریچارد نیکسون، رئیس جمهور اسبق آمریکا و کتاب خارج از کنترل،نوشته زبیگنیو برژینسکی،ترجمه عبدالرحیم نوه ابراهیم،نشر اطلاعات که در سال 1372 منتشر گردیده است. بنابراین این دو کتاب در ایران توسط انتشارات اطلاعات چاپ شده اند و ممنوع الچاپ هم نیستند و همگان می توانند به آنها دسترسی داشته باشند.
اینکه اجازه نشر آثار انتقادی در آمریکا را به معنی نداشتن خط قرمز در آن نظامها دانسته می شود، یک دروغ بزرگ است و البته آمریکا هم خط قرمزی مثل هلوکاست دارد که عدم رعایت این خط قرمز به حبس و جریمه و مجازات ختم میشود. در آمریکا به کتابی نظیر کتاب گروگانگیری و جانشینان انقلاب، نوشته خانم معصومه ابتکار که روایتی شخصی از رخدادهای تسخیر لانه جاسوسی است، اجازه انتشار داده نمی شود، در آمریکا به شبکه های تلویزیونی پرس تی وی و العلم اجازه پخش داده نمی شود، طوری مجوز انتشار یک اثر انتقادی در آمریکا بزک می شود که انگار این همه آثار و فیلمهای انتقادی تلخ و بعضاً سیاه نمایانه در ایران را دیده نمی شود. آثاری که با زشت و سیاه نشان دادن جامعه ایران و نمایش غلو آمیز یک کشور آلوده و فاسد، بعضاً مورد توجه جشنواره های خارجی هم قرار گرفته اند در حالی که با مجوز رسمی ایران ساخته و حتی توسط خود دولتها به جشنواره های خارجی معرفی شده اند. در ایران کتابهای متعدد منتقدان و حتی مخالفانی همچون دکتر سروش، کدیور، مهاجرانی و غیره علاوه بر اینکه منتشر می شود، در موارد مختلفی حتی در دانشگاهها تدریس می شود و به عنوان متن درسی از آنها استفاده می شود و ….
در رابطه با رفتارشناسی جمهوری اسلامی ایران در قبال مخالفان و منتقدان لازم است بگوییم که آزادی مطلق را هیچ کسی نمی پذیرد و هر نظام و مکتبی، محدوده هایی برای آزادی در نظر می گیرد که نسبت به رعایت آن قاطعانه اهتمام می ورزد و به همین دلیل در جمهوری اسلامی ایران نیز محدوده هایی برای آزادی در نظر گرفته شده است که باید رعایت شود و وجود چنین محدوده هایی به معنای نفی آزادی بیان نمی باشد. بر این اساس، در نظام جمهوری اسلامی نیز چنین آزادی بیانی رعایت می شود و هر فردی با رعایت این چارچوب ها حق دارد به اظهار نظر بپردازد.
در زمینه آزادی بیان مخالفان باید بگوییم که این افراد را باید به چند دسته تقسیم کرد:
الف – دشمنان نظام و توطئه گران : طبیعی است که هیچ نظامی به دشمنان خود و کسانی که قصد توطئه بر علیه آن نظام را دارند تریبونی برای نشر آثار و عقاید دشمنانه خود نمی دهد . با این حال در جمهوری اسلامی ایران ، افرادی که در دشمنی آنها با نظام شکی نیست تا زمانی که صرفا به اظهار عقاید خود می پردازند و دست به توطئه نمی زنند آزاد هستند کما اینکه تا سال های سال ، بسیاری از گروه هایی که قطعا مخالف حکومت دینی بودند در این کشور دارای نشریه و فعالیت آزادانه بودند و صرفا پس از اینکه در دوران اصلاحات از فضای به وجود آمده سوء استفاده کرده و شروع به توطئه نمودند ، نظام نیز مجبور شد با آنها برخورد کرده و نشریات آنها را توقیف نماید. با این حال همین افراد در گوشه و کنار کشور ، برنامه های خاص خود را دارند و در تجمعات و گردهمایی هایی که دارند به اظهار نظر های خود می پردازند و نویسندگانشان نیز هر روزه کتاب های خود را در سطح جامعه انتشار می دهند بدون اینکه کسی کاری با آنها داشته باشد .
ب – منتقدان مخالف مبانی نظام : این دسته کسانی هستند که رسما به دشمنی با نظام و انقلاب و مردم نمی پردازند اما در عین حال به لحاظ فکری و عملی انتقادات فراوانی نسبت به دیدگاه حاکم و یا عملکرد ها دارند و همواره در چهره مخالف ظاهر می شوند به گونه ای که هر از چند گاه مورد طمع دشمنان نظام نیز قرار می گیرند ولی با این حال نمی توان آنها را به عنوان دشمن معرفی کرد . این قبیل افراد در بسیاری از موارد ، تلاش می کنند تا دیدگاه های علمی حاکم را مورد نقد قرار داده و در عین حال به بسط دیدگاه های خویش می پردازند که معمولا تلاش می شود تا به شکل آکادمیک و علمی این قبیل دیدگاه ها مطرح شود . این قبیل منتقدان نیز در صورتی که به شکل علمی و صادقانه بخواهند به نشر آثار و دیدگاه های خویش بپردازند کاملا آزادند و کمتر اتفاق می افتد که کسی با آنها برخوردی نماید کما اینکه در حال حاضر نیز دهها نشریه وجود دارد که علیرغم انتقادات تندی که در آنها نسبت به عملکردها ویا دیدگاه های رایج در نظام صورت می گیرد و یا حتی گاه مطالب انحراف آمیزی که می تواند مجوز تعطیلی اش باشد در آن چاپ می شود همچنان در حال انتشار می باشد . همچنین در کنار کتاب ها ومجلاتی که از طریق این دسته انتشار می یابد سایت های اینترنتی ووبلاگ های منتسب به این جریانات و اشخاص نیز فعالانه به ارائه دیدگاه های آنها می پردازند . از جمله مجلاتی که منتسب به این گروه می باشد و همچنان در حال فعالیت می باشد باید از مجله چشم انداز ایران ، مجله بخارا و … یاد کرد که انتشار این مجلات در شرایطی صورت می گیردکه گاه در آنها دیدگاه ها از حالت صادقانه و علمی به اهانت نیز کشیده می شود و آش به اندازه ای شور می شود که خود دست اندرکاران مجله مجبور می شوند بابت چاپ آن مطالب عذرخواهی نمایند .
ج – دسته سوم کسانی هستند که جزء نیروهای نظام و انقلاب هستند و یا حداقل می توان گفت زمانی جزء نیروهای نظام بوده و مسئولیت هایی هم در آن داشتند . اما این دسته نیز منتقد بسیاری از دیدگاه های رایج منتسب به نظام و انقلاب هستند و حتی گاه ادعا می کنند که دیدگاه آنان نسبت به انقلاب و نظام ، در واقع دیدگاه درست می باشد . این قبیل افراد نیز در جمهوری اسلامی ، آزادی بیان کامل دارند و از طریق ارائه کتاب ، مقاله ، سایت و … همواره به انتشار دیدگاه های خود می پردازند و حتی صدا و سیمای جمهوری اسلامی ایران در برنامه های مختلف و به ویژه برنامه های تخصصی ، از این افراد برای نقد و بررسی دیدگاه هایشان دعوت به عمل می آورد تا در فضایی کاملا علمی دیدگاهشان مطرح و مورد نقد و بررسی قرار گیرد و در مقابل نیز ، خود آنان نسبت به دیدگاه های طرف مقابل نقد های خود را بیان نمایند .
بنابر این به اعتقاد ما در جمهوری اسلامی ایران ، غیر از کسانی که قصد توهین، شبهه پراکنی، توطئه و امثال اینها را دارند، همگان در چارچوب های مطرح شده از آزادی بیان برخوردارند و حتی یکی از انتقاداتی که جریانات هواخواه نظام اسلامی، در طی سال های گذشته داشته اند این است که در کشور ما آزادی بیان به اندازه ای وسیع است که در حال حاضر دهها جلد کتاب با محتوای انحرافی و شبهه پراکنی بر علیه اعتقادات دینی در جامعه انتشار یافته و همچنان این روند ادامه دارد. با این اوصاف، در نظام اسلامى تا زمانى که مخالفان و منتقدان در حد مخالف و منتقد بمانند مشکلى نیست و علاوه بر اینکه طبق قانون اساسى و مثل هر شهروند دیگرى از حقوق شهروندى خویش استفاده مى نمایند حتى مى توانند نظرات خویش را در جامعه اعلام نمایند، اما آنگاه که پاى توطئه به میان بیاید، برخورد صورت می گیرد.