نخست باید دانست که افرینش آدم(ع) پس از آفرینش آسمان ها و زمین و پس از طی مراحل پیدایش خشکی های زمین و آفرینش انواع حیوانات بوده است و در حقیقت همه جهان به عنوان بستر رشد و مهد زندگی آدمیان افریده شد و سپس آدم و نسل او پا به عرصه وجود گذاشتند «الذی جعل لکم الارض مهدا» (طه، آیه 53).

«الذی جعل لکم الارض فراشا والسماء بناء» (بقره، آیه 22).

ناگفته نماند خلقت تدریجی آسمان ها و زمین و شکل گیری آن به مرور زمان و در شش مرحله لازمه تغییر و تحولات مادی است اما موجودات مجرد از ماده مانند فرشتگان به طور یکباره آفریده می شوند و نیازی به گذشت زمان ندارند.

درباره هبوط حضرت آدم و حوا به زمین گفتنی است که:

1- انسان برای زندگی در زمین خلق شده است «انی جاعل فی الارض خلیفه؛ من در روی زمین جانشین (نماینده ای) قرار خواهم داد» (بقره، آیه 130).

پس می بایست دیر یا زود حضرت آدم و حوا به زمین بیایند و در آنجا به زندگی خود ادامه دهند.

2- حضور حضرت آدم و حوا در بهشت، در حقیقت برای کسب آمادگی حضور در زندگی در دنیا و زمین بوده است.