اگر در این احادیث دقت کنیم متوجه می شویم که ائمه علیهم السلام فرموده اند که توبه ی شخص بد اخلاق از گناهانش پذیرفته نیست ،نه اینکه توبه ی شخص بد اخلاق ،از اخلاق بدش پذیرفته نیست.این احادیث به این معنی نیست که فرد بد اخلاق نباید توبه نماید ،بلکه شخص بد اخلاق باید در ابتدا اخلاق بد خود را اصلاح نماید و سپس از دیگر گناهان خود توبه نماید ،چرا که با اخلاق بد گناهان زیادی متوجه فرد بد اخلاق می شود هم چنین شخص بد اخلاق زود خشمگین می شود و با خشم ،انجام گناهان دیگر سریع تر اتفاق می افتد . همین طور ، درِ جدیدی از گناهان به روی فرد بد اخلاقِ خشمگین باز می شود و هر چقدر گناهان زیاد باشد توفیق توبه از شخص سلب می شود. امام صادق علیه السلام فرمود: راستى که بداخلاقى عمل را تباه مى کند همچنانکه سرکه عسل را فاسد مى سازد.انسان بد اخلاق ابتدا باید اخلاق بد خود را درست نماید واین کار میسر نمی گردد مگر با خود سازی و تهذیب نفس.سپس توبه ی واقعی نماید که در این صورت توبه ی چنین شخصی حتما مورد قبول درگاه خداوند قرار می گیرد.
خداوند فرموده است : «ان الله یغفر الذنوب جمیعا; خداوند همه گناهان را می آمرزد.»
هم چنین مى فرماید: «و هُو الّذِى یقْبل التّوبه عن عِبادِه» او کسی است که توبه را از بندگان خود می پذیرد.(42: 25). و مى فرماید: «غافِرِ الذّنْبِ وَ قابِلِ التَّوبِ» خدای متعال بخشنده گناهان و توبه پذیر است(40: 3).
در نتیجه اگر انسان بد اخلاق توبه ی واقعی نماید و اخلاق بد خود را درست کندحتما توبه اش در درگاه خداوند متعال پذیرفته است .