قرآن با هر تعبیری که از آن یاد شود عبارت از کلمات و آیات الهی است که از هر جهت اعجاز آمیز بوده و بیانی است که از طریق وحی بر پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله نازل گردیده، این که قرآن را گاهی به این وصف و گاهی به ان وصف استعمال می کنند، برگرفته از خود قرآن است .وجه نام گذاری قرآن به این اسامی را باید در معنای آن اسامی جست و جو کرد.کلمات کریم و مجید از صفات قرآن بشمار می روند. که هر کدام به معنای خاص و در موارد خاص در قرآن مورد استفاده قرار گرفته است: توصیف قرآن به کریم با توجه به اینکه –کرم- در مورد خداوند به معنی احسان و انعام، و در مورد انسانها به معنی دارا بودن اخلاق و افعال ستوده، و به طور کلی اشاره به محاسن بزرگ است.نیز اشاره به زیبائیهای ظاهری قرآن از نظر فصاحت و بلاغت الفاظ و جمله ها و هم اشاره به محتوای جالب آن است، چرا که از سوی خدایی نازل شده که مبدأ و منشا هر کمال و جمال و خوبی و زیبایی است.آری هم گوینده قرآن کریم است، و هم خود قرآن، و هم آورنده آن، و هم اهداف قرآن کریم است. 1 توصیف قرآن به مجید بخاطر این است که: کفار قرآن را از ناحیه خدا نمی دانند و حال آنکه چنین نیست، بلکه قرآن کتابی است خواندنی و دارای معانی والا و معارفی زیاد.2کلمه مجید از ماده مجد به معنی گستردگی شرافت و جلالت است، و این معنی درباره قرآن کاملا صادق می باشد، چرا که محتوایش عظیم و گسترده، و معانیش بلند و پرمایه است، هم در زمینه معارف و اعتقادات، و هم اخلاق و مواعظ، و هم احکام و سنن3
———————-
1-تفسیر نمونه ج 23 ص 267
2-المیزان ج 20 ص 422
3-تفسیر نمونه ج 26 ص 353