در دهه 1950 شخصی

به نام الویس پریسلی سبک جدیدی در موسیقی به نام «راک اند رول»font-family:”Tahoma”,”sans-serif”‘ xml:lang=”FA”>[2]

که ترغیب این گروه ها به استفاده از موسیقی متال و استفاده از خشونت و مسائل

غیراخلاقی در حرکت های اعتراضیشان یکی از ابزارهای هدایت نامحسوس بود، چرا که برای

جلوگیری از وصول یک گروه به آرمان هایش کافی است شیوة نادرستی برای رسیدن به اهدافش

را میان آن گروه ترویج نمود.

دست های پنهانی که

این نمایش را هدایت می کردند، از نیمة دوم 1970، فاز جدیدی را در مهار این بحران

آغاز نمودند و آن جهت‌دهی افکار ملت ها در شرایط ناامن و بحرانی بود. یکی از

ابزارهای مهم در این فاز، طرح ایدة شیطان پرستی بود، ‌که به سرچشمة خلاقیت هنری و

مهار انرژی جوانان و بازگشت آرامش به جامعه تبدیل گشت. البته ظرفیت‌های موسیقی متال

برای رفتن به سمت شیطان‌گرایی را نباید ندیده گرفت. اعتراض به نهادهای اجتماعی و

برهم زدن نظم، ابراز خشونت و کلمات رکیک در ترانه‌ها و از همه مهم‌تر اهانت به

مقدسات؛ که شاید علت آن حمایت کلیسا از حکومت‌ها بود. زیرا در تفکّر مسیحی خداوند

دین را به کلیسا سپرده و حکومت را به قیصر و از‌این‌رو دولت و حکومت نوعی تقدّس

دارد و بنا به روش مسیح باید رنج را پذیرفت و اعتراض نکرد. با این تعالیم کلیسا،

جوانان حق داشتند که زیر بار آن نروند، امّا اهانت به مقدسّات آن ها را در برابر

شیطان‌پرستی نفوذپذیر کرد.

این دوران که

مقارن با گسترش چشمگیر سیطرة رسانه های صوتی و تصویری در دنیا بود، ظرفیت های جدیدی

را ایجاد کرد تا مراکز پنهانی جریان‌ساز در آن زمان با ترفندهایی همچون کشاندن

گروه های معترض موسیقی به استودیوها و تجاری نمودن آن ها و همچنین ستاره‌سازی از

افراد این گروه ها، ‌شهرت و ثروت هنگفت را به آنان هدیه دهند، و با این کار

آرمان های والای این گروه ها همچون مخالفت با سرمایه‌داری و نظام طبقاتی را کاملاً

واژگون نموده و این گروه ها را مبدّل به مبلغینی بزرگ برای ارزش های نظام

سرمایه‌داری نمایند.

در اواخر دهة

هفتاد این تبلیغات مؤثّر واقع شد و گروه‌های دیگر که دیدند بازار شیطان‌گرایی داغ

است و راه رسیدن به شهرت و ثروت از آن می‌گذرد، داوطلبانه شیطان‌پرستی را برگزیدند.

در آغاز پذیرش هویت شیطانی از سوی این گروه‌ها به استفاده از نماد‌ها، سبک، ادبیات

و فضای شیطانی محدود می‌شد، که برای نمونه می‌توان به گروه‌های «متالیکا»، «منووار»

و «رولینگ استون» و حتّی خود گروه «بلک‌سبث» اشاره کرد که به سبک‌های اسپیدمتال،

ترش‌متال و پاور‌متال روی آوردند. بعد از آن به تدریج گروه‌ها و افرادی پیدا شدند

که آشکارا از شیطان پرستی و حتّی حلول شیطان در خودشان سخن گفتند. این روند به

پیدایش سبک‌های بلک متال، دث متال و متال صنعتی کشیده شد و گروه‌هایی مثل گروه

«مرلین منسون»، «دیساید» و «امپرور» به‌وجود آمدند.

در سال های اخیر

برگزاری جشنواره‌های متعدّدی نظیر «ووداستاک»[3]

و «اوزی فست» برای موسیقی راک و متال برگزار می‌شود و بعضی از شاخه‌های متال مثل

«آلترناتیو متال» جشنواره‌های خاص دارند. گذشته از این‌ها به منظور شناسایی

استعدادها و ادامة روند ستاره‌سازی و بازی ستاره‌های موسیقی جشنوارة گروه‌های

زیرزمینی از سال 2000 پایه‌گذاری شده که باعث جذب هر چه بیشتر جوانان به موسیقی

شیطانی و شکل‌گیری این قبیل گروه‌ها در تمام کشورهای دنیا شده است.

ایجاد

گروه‌های بومی در کشورهای مختلف برای نمونه گروه‌های بلک‌متال هلند، بلک‌متال نروژ

و بازسازی گروه «قاتل خدا»[4]

و گروه‌های دیگر در ایران، محصول این جشنواره‌ها و شور و هیجانی است که بین جوانان

جهان به راه انداخته‌اند. و نیرویی را که می‌تواند به تغییر تمدن و سبک زندگی

ظالمانة روزگار ما و تحوّل در تاریخ منجر شود، در جهت تثبیت سلطة خود و حفظ وضع

موجود به کار گرفته‌اند.[5]

(به نقل از: کتاب تحلیلی بر عرفان های نوظهور (راه و بی‌راهه، شماره 1)، حمزه

شریفی‌دوست، انتشارات معارف)