صدوقیان که در زبان عبری «صدوقیم» خوانده می شوند، نام خود را از «صادوق» کاهن بزرگ زمان داود و سلیمان گرفته بودند. نام این فرقه به صادوق بن اخیطوب که از طرف حضرت داود (ع) به کهانت منصوب شده بود، مربوط مى شود. (کتاب دوم سموئیل 8:17 و 15:24) این منصب در عصر حضرت سلیمان (ع) نیز براى صادوق باقى ماند. (کتاب اول پادشاهان 2:34) کاهنان بنى صادوق در کتاب حزقیال مورد تعریف و تمجید قرار گرفته اند و امانت دارى آنان ستوده شده است. (حزقیال 44:15) این فرقه را روشنفکران و یونانى گرایان تشکیل مى دادند.عقاید صدوقیانایشان بیش از حد تحت تأثیر فلسفه هلنیسم قرار گرفته بودند و عقیده داشتند که بسیاری از رسوم بیگانگان از قبیل طرز لباس پوشیدن، فرهنگ و زبان را می توان تقلید کرد. ایشان به تقلید از تمام مظاهر دنیای خارج معتقد بودند. صدوقیان به جاى نماز، براى قربانى اهمیت ویژه اى قائل بودند. بسیارى از کاهنان هیکل سلیمان و حاخام هاى سنهدرین از این فرقه برخاستند. روابط آنان با والیان رومى نیز خوب بود. آنان منکر معاد و مخالف احکام و اصول و فروع غیر علمى- عقلى دین یهود بودند. این فرقه تنها به نبوت موسی باور داشت و انبیاء و کتب دیگر غیر از تورات را قبول نداشت. از تورات فقط اسفار پنجگانه را قبول داشتند. این فرقه به بقاى روح و جهان آخرت باور نداشت. و همین جهان را دار ثواب و عقاب مى دانستند.آنان به خداوند اعتقاد داشتند و به معبد نیز مى رفتند. صدوقیان بر خود لازم مى دیدند سنتهاى گذشته را حفظ کنند و با تجدید نظر و تفسیر به رأى فریسیان و آداب و عادات آنان مخالفت مى ورزیدند. آنان قائل به جسمانیت خدا بودند و مى گفتند قربانى و هدایایى که در راه خدا مى دهیم، مانند چیزهایى است که به یک پادشاه یا حاکم بشرى داده مى شود. صدوقیان جاودانگى نفس و قیامت را انکار مى کردند و مى پنداشتند سزاى نیکى و بدى در همین دنیا داده مى شود و در مورد اراده انسانى به اختیار مطلق معتقد بودند. صدوقیان مانند فریسیان با حضرت مسیح (ع) مخالفت بودند و نام آنان به تکرار در اناجیل چهارگانه آمده است.
این گروه در سال هفتاد میلادى و پس از ویرانى اورشلیم، به کلى از میان رفت. عوام یهودى این فرقه روشنفکر را مرتد و خارج از دین مى شمردند. در عهد جدید یعنى اناجیل و رسالات رسولان از این فرقه یاد شده است. بنا به مندرجات انجیل، مقارن میلاد مسیح (ع)، میان دو فرقه فریسى و صدوقى اختلاف شدید رخ دارد. صدوقیان در اقلیت بودند و لذا مورد تهمت و آزار فریسیان قرار داشتند. در آن هنگام فریسیان با مسیح و پیروان او در جنگ و جدال بودند. قیافا کاهن بزرگ یهودیان فریسى به قتل عیسى فرمان و فتوى داد و آن حضرت را مرتد نامید.
پس یهودا (یکى از یاران عیسى که مکان اختفاى او را مى دانست) چون که عیسى در آنجا با شاگردان خود بارها انجمن کرده بود، لشکریان و خادمان از نزد رؤساى کاهنان فریسیان با چراغها و مشعلها به آنجا آمدند. و نیز آمده است که کاهنان فریسى همیشه با حضرت عیسى (ع) مناظره کردند، به او تهمت زنا مى زدند و به او اهانت و آزار مى رساندند. تعصب و اختلافات فریسى و صدوقى باعث از میان رفتن وحدت سیاسى و مذهبى قوم یهود شد. تعالیم صدوقیان به تعالیم عیسى شباهت دارد. قرآن به اختلاف و تفرقه یهود اشاره دارد. صدوقیان روش هاى پروشى در تفسیر کتاب مقدس را مردود مى دانستند اما این روش ها نهضت پروشیان را قادر ساخت تا هم عقاید خویش و هم مناسک خود را به گونه بسیار انعطاف پذیرى متحول سازند. صدوقى ها در قبال متن کتاب مقدس رویکردى محافظه کار و لفظ گرا داشتند. بدین ترتیب آنان حکم «چشم در مقابل چشم، دندان در قبال دندان»را دقیقا به همان معنایى مى دیدند که الفاظ آن مى گفت، در حالى که تفسیر بیشتر پروشیان به تاوان پولى برمى گشت. همین انعطاف ناپذیرى روش هاى لفظ گرا، در کنار اصل اهمیت مناسک قربانى معبد براى صدوقیان، که عمدتا کاهن بودند، باعث شد که مذهب صدوقى نتواند پس از ضایعه سال 70 به حیات خویش ادامه دهد.
منابع جهت مطالعه بیشتر:
حسین توفیقی- آشنایی با ادیان بزرگ- بخش یهودیت
عبدالله مبلغی آبادانی- تاریخ ادیان و مذاهب جهان- جلد 2
سایت رصد- مقاله فرقه هاى یهود
الیس ریوکین- مقاله فریسیان پارسایان یهود- ترجمه محمدجواد شمس- نشریه معارف- نشریه مرکز نشر دانشگاهی- دوره هیجدهم- شماره 3 آذر- اسفند 1380
عبدالرحیم سلیمانی اردستانی- یهودیت- صفحه 207-210- انجمن معارف اسلامی ایران
آلن آنترمن- باورها و آیین های یهودی- مترجم رضا فرزین- صفحه 85-90- مرکز مطالعات و تحقیقات ادیان و مذاهب- 1385
منبع: دایره المعارف اسلامی طهور.