در مورد مقایسه ای که میان رفتار پیامبر اسلام پس از فتح مکه با رفتار امام خمینی ره پس از پیروزی انقلاب اسلامی نموده اید لازم است دو نکته خدمت شما بیان نماییم : اساسا مقایسه میان دو موضوع فوق ، مقایسه نادرستی بوده و به اصطلاح قیاس مع الفارق می باشد که همان مقایسه دو چیزی که با هم ارتباطی ندارند می باشد . البته ممکن است ظاهرا شباهت هایی میان این دو ماجرا دیده شود ولی با اندکی دقت نظر می توان دریافت که میان این دو قضیه تفاوت بسیاری وجود دارد چرا که اولا در قضیه فتح مکه ، کسانی که طرف حساب پیامبر اسلام بودند مشرکانی بودند که امان گرفته بودند و برخی از آنها از جمله ابوسفیان که از جمله اصلی ترین سرکردگانشان بود ظاهرا به اسلام ایمان آورده بود و در نتیجه همه آنها به نوعی وارد حریم امن اسلام شده بودند ،  ثانیا امان دادن به مکیان ، در جهت اهداف متعالی دین اسلام آثار فراوانی داشت که قطعا انتقام گیری از آنان چنین آثاری نداشت از جمله اینکه در محیط جاهلی عربستان ، بسیاری از اعراب با مشاهده رفتارهای کریمانه پیامبر اسلام به سرعت به دین اسلام روی آوردند به گونه ای که گفته می شود در زمان رحلت نبی مکرم اسلام ، اسلام در تمامی شبه جزیره عربستان گسترش یافته بود . ثالثا اسلام ، خود پوششی بر بسیاری از عملکردهای غلط دوران شرک می باشد و به همین دلیل اسلام آوردن مکیان ، باعث شد تا گذشته آنها نادیده گرفته شود و از آن پس بر اساس عملکرد جدیدشان با آنان رفتار صورت گیرد . این در حالی است که در پیروزی انقلاب اسلامی ، کسانی که در برابر انقلاب اسلامی قرار داشتند نه عده ای مشرک ، که عده ای به ظاهر مسلمان بودند که تا لحظه آخر لحظه ای از تلاش برای شکست انقلاب خودداری نکردند و هر کدام از آنها و به ویژه سران ارتش تا آخرین لحظه ای که به دست انقلابیون افتادند در فکر خونریزی هر چه بیشتر از مردم به منظور تداوم رژیم پهلوی بودند و اساسا موضوع اسلام آوردن و اموری از این دست که در فتح مکه باعث حفظ جان مکیان شد مطرح نبود تا مقایسه ای میان این دو موضوع صورت گیرد ضمن اینکه در این ماجرا حتی هیچ گونه درخواست امان و پناهی از سوی این افراد وجود نداشت و آنها در اثر تحولات و پیروزی های انقلاب به دست انقلابیون افتادند و به همین دلیل نیز همچون هر جنایتکار دیگری به پای میز محاکمه کشیده شده و در واقع تنها تقاص اعمال ننگین خود را دادند که البته در مورد عملکرد مجرمانه این افراد سخنان فراوانی می توان گفت که به دلیل پرهیز از اطاله کلام از ذکر تفصیلی آنها خودداری می شود . در زمان پیروزی انقلاب اسلامی ، همه سران رژیم پهلوی اعدام نشدند . البته اکثر کسانی که به این رژیم منفور وابسته بودند دستگیر شدند و با وجود اینکه بسیاری از آنها به اندازه ای در قتل عام مردم مشارکت داشتند که جرمشان به اصطلاح از جرایم مشهود بوده و نیازی به دادگاه نبود با این حال حضرت امام خمینی ره دستور تشکیل دادگاه و رسیدگی عادلانه به اتهامات آنها را صادر کردند که متعاقب این موضوع هر کدام از این افراد در دادگاهی محاکمه و سپس مجازات شدند . اما در این میان افرادی که یا جرایم کمتری داشتند و یا اساسا در جنایتهای رژیم پهلوی دخالتی نداشتند ، اعدام نشدند به عنوان مثال فردی همچون فردوست که از شخصیت های طراز اول رژیم بود و تا سالها پس از پیروزی انقلاب اسلامی زنده و در ایران بود و نهایتا به مرگ طبیعی درگذشت و یا همسر رضاشاه که تا پایان عمر در ایران به سر برد و در تهران نیز درگذشت و یا برادر زادگان شاه که به دلیل عدم نقش آفرینی در دستگاه رژیم و حتی دور بودن از این دستگاه ، نام خود را به اسلامی تغییر داده و تا سالها در ایران زندگی می کردند و … هیچ کدام اعدام نشدند . لذا جمهوری اسلامی ایران تنها به محاکمه و مجازات افرادی پرداخت که یا مسبب یا شریک جنایتهای رژیم بودند و این مساله ای نبود که اختیار آن حتی در دستان رهبر انقلاب باشد . به عنوان مثال امام خمینی ره چگونه می توانست از فرد جنایتکاری همچون ناجی که او را به دلیل کشتار مردم اصفهان ، قصاب اصفهان ملقب کرده بودند گذشت نماید و اعتنایی به درخواست های پدران و مادران داغدیده ننماید و یا فردی همچون نصیری رئیس ساواک شاه که جنایتهای عوامل او روی خونخواران تاریخ را سفید کرده بود را چگونه می توانست مورد عفو قرار دهد ؟! بنابر این ، درخواست محاکمه و مجازات این افراد خواست عمومی مردمی بود که اصلی ترین نقش را در جریان انقلاب بر عهده داشتند و این درخواست را به عناوین مختلف به گوش رهبران انقلاب می رساندند و اتفاقا خود آنان بودند که جانانه در روزهای منتهی به پیروزی انقلاب یکی پس از دیگری دژهای مستحکم رژیم را تسخیر و سران رژیم را از مخفیگاه های خود بیرون آورده و خواستار محاکمه ومجازات آنان می شدند . در پایان تذکر یک نکته نیز لازم است و آن اینکه در جریان فتح مکه نیز پیامبر همه مکیان را عفو نکردند بلکه تعدادی از آنها را از عفو عمومی خویش مستثنا نمودندکه این کار نیز به دلیل وسعت و عظمت جنایتهای آنان بود به طوری که بر اساس روایتها پیامبر ص فرمودند که اگر این افرادحتی از پرده کعبه نیز آویزان شده باشند آنان را بکشید که نشان می دهد حتی پیامبر اسلام نیز برخی افرادی که جرایمشان به اندازه ای سنگین بود که غیر قابل بخشش بود را از عفو عمومی خویش مستثنا نموده بودند .