امام حسین علیه السلام بعد از بسته شدن آب در روز هفتم اقدام به حفر چاه کردند چنانکه در روایات نقل شده که امام حسین(علیه السلام) و یاران در کربلا پس از محاصره شدن چاه هایی کندند و گاه در آن چاهها آب می یافتند (تاریخ اعثم کوفی، ص 266؛ خیابانی، وقایع الایام، ص 275؛بحارالانوار، ج44، ص387) و گاه آب نمی یافتند(مقتل ابی مخنف، ص 96، می نویسد: روز عاشورا امام حسین به حضرت عباس فرمود: برادر، اهل بیت را جمع کرده چاهی بکنید، آنها نیز چنین کردند ولی در آن آبی نیافتند)، گاهی هم وقتی آب پیدا می شد، آب بیرون می کشیدند ولی نیروهای عمر بن سعد به محض اطلاع این چاه ها را پر می کردند.  در تاریخ آمده است که عبیدالله به عمر بن سعد نوشت: شنیده ام حسین بن علی و یارانش چاه کنده اند. نگذارید از آب چاه استفاده کنند. (مراجعه کنید به بحار الانوار، ج44،ص 387؛ مقتل خوارزمی، ج1،ص 244؛ الفتوح، ج 5، ص 162). ابن اعثم و ابن شهراشوب می نویسند: امام حسین(ع) در جلوی خیمه چاهی حفر کرد که آب گوارایی داشت. ابن اعثم در این باره اظهار می دارد که: چون عطش بر ایشان غالب گشت حسین(ع) تبری برگرفت و از سمت خیمه زنان نوزده گام به سوی قبله رفت، و زمین را کند. چشمه آبی ظاهر شد، ‌آبی گوارا و شیرین. سپس به اصحابش دستور داد آب بخورند و مشک‌ها را پر کنند.( ابن اعثم کوفی، کتاب الفتوح، مصحح: طباطبایی مجد، مترجم: مستوفی هروی، آموزش و پرورش، تهران، 1372ش، ص 893؛ ، ابن شهراشوب، مناقب آل ابی طالب،مصحح: رسولی محلاتی، موسسه انتشارات علامه، بی‌تا، ج4، ص50.) در جمع بندی بین این اقوال می توان گفت امام حسین علیه السلام لااقل یکبار قبل از روز عاشورا اقدام به حفر چاه کرده بود و در آن آب هم یافته بودند که این به اعجاز حضرت بوده است اما بعد از آن دیگر دسترسی به آب نداشته اند.