امام عصر(ع) عصاره نبوت و احیا کننده سنت پیامبر(ص)

خبرگزاری شبستان: دست پلید دشمنان اسلام هر از چند گاهی با اهانت به پیامبر اعظم(ص) کینه عمیق خود را آشکار می سازد، پشت صحنه این حرکت شرارتبار، سیاست های خصمانه صهیونیسم و امریکا و دیگر سران استکبار جهانی است که به خیال باطل خود می خواهند مقدسات اسلامی را در چشم نسل های جوان در دنیای اسلام از جایگاه رفیع خود فروافکنده و احساسات دینی آنان را خاموش کنند.

این اولین اقدام موهن آنان نبوده است و به یقین آخرین آن نخواهد بود، آنان چون در مقابل اندیشه و تفکر اسلام و پیامبر آن توان مبارزه ندارند، در صدد برآمده اند با روی آوردن به کارهای زشت و درد آور و توهین به ساحت مقدسات اسلام، بخشی از شکست و حقارت خود را در مقابل موج بیداری اسلامی ملتها و کشورهای جهان را جبران کنند.

دشمنان اسلام با استفاده از ابزار رسانه و امکانات لابی صهیونیستی و کمپانی اسراییلی هالیوود، در طی چند دهه گذشته، با ساخت فیلم های گوناگونی، خواستند تا اسلام و مقدسات و تفکر اسلامی را تخریب و سپس تحریف، و در نهایت با آوردن نسخه جعلی و بدل جایگزینی برای اندیشه بی بدیل اسلام برای ملت ها درست کنند(زهی خیال باطل).

آنها در طی این چند دهه با ساخت این آثار که بیشتر بر محور پیامبر، قرآن و مهدویت بود، خواستند اندیشه نجات بخشی اسلام به عنوان دین خاتم، دینی که منجی عالم بشریت را به جهانیان نوید می دهد را خاموش نمایند اما خود می دانند که این کار باد در قفس کردن است و آب در هاون کوبیدن.

به همین بهانیه در این مقاله در صددیم به برخی از ویژگی ها و اهداف مشترک خاتم الانبیاء(ص) و فرزند گرامیشان خاتم الاوصیاء(عج) بپردازیم:

اهداف و راه و روش

امام مهدی(عج) عصاره نبوّت و احیا کننده سنت پیامبر(ص) است.

پیامبر اعظم(ص) می‌فرمایند: “سُنَّتُهُ سُنَّتِی یُقِیمُ النَّاسَ عَلَى مِلَّتِی وَ شَرِیعَتِی وَ یَدْعُوهُمْ إِلَى کِتَابِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَل ؛ [1] سنت او (مهدی(عج)) همان سنت من است و مردم را به دین و شریعت من به پا می‌دارد، و آنان را به کتاب خدا فرا می‌خواند.”

راه و روش پیامبر اعظم(ص) سرلوحه برنامه‌های امام زمان(عج) است و این آخرین وصی پیامبر(ص) و آخرین حجت خدا، تمام برنامه‌های محقق نشدة انبیاء الهی را تحقق می بخشد و اسلام ناب محمدی را آنگونه که جد بزرگوارشان عرضه کردند، در آخرالزمان اجرا می‌کند.

در حدیثی از امام صادق(ع) آمده است: “چون مهدی(عج) قیام کند، به مسجد الحرام رود و رو به کعبه و پشت به مقام ابراهیم بایستد و دو رکعت نماز گذارد، آنگاه ندا می‌دهد «ای مردمان، منم، یادگار آدم، و یادگار ابراهیم، یادگار اسماعیل، و یادگار محمد(ص).”

امام مهدی(عج) ادامه دهندة راه انبیاء الهی است و مسیری را که خداوند ترسیم نموده، می‌پیماید.

برخی از ویژگی های حضرت محمد(ص) و حضرت مهدی(عج)

اخلاق نیکو و با عظمت

آن دو بزرگوار دارای خلق عظیم هستند. خداوند خطاب به حضرت محمد (ص) می‌فرمایند: وَ إِنَّکَ لَعَلى خُلُقٍ عَظِیمٍ (2) یعنی تو، به اخلاق عظیم و نیکو آراسته‌ای.

پیامبر(ص) نیز فرموده‌اند: “الْمَهْدِیُّ مِنْ وُلْدِی اسْمُهُ اسْمِی وَ کُنْیَتُهُ کُنْیَتِی أَشْبَهُ النَّاسِ بِی خَلْقاً وَ خُلْقا؛ [3] مهدی از فرزندان من است، اسم او اسم من و کنیة او کنیه من است و او از لحاظ جسمی و روحی و اخلاقی، شبیه‌ترین مردم به من است.”

علم گسترده

پیامبر اعظم(ص)، دارای علم گسترده ای بوده، تا آن جا که می‌فرمایند: «أَنَا مَدِینَةُ الْعِلْمِ …؛ من شهر علم هستم و ….». [4]

امام مهدی(عج) می‌فرمایند: “فَإِنَّا یُحِیطُ عِلْمُنَا بِأَنْبَائِکُمْ وَ لَا یَعْزُبُ عَنَّا شَیْ ءٌ مِنْ أَخْبَارِکُم ؛ ما بر اخبار و احوال شما آگاهیم و هیچ چیز از اوضاع شما بر ما پوشیده و مخفی نمی‌ماند”. [5]

برپا کنندة عدل

هدف از رسالت پیامبر اعظم(ص) اجرای عدالت و مساوات بوده است؛لَقَدْ أَرْسَلْنا رُسُلَنا بِالْبَیِّناتِ وَ أَنْزَلْنا مَعَهُمُ الْکِتابَ وَ الْمِیزانَ لِیَقُومَ النَّاسُ بِالْقِسْطِ(6) ما رسولان خود را با دلایل روشن فرستادیم و با آنها، کتاب و میزان نازل کردیم تا مردم عدالت را بپا دارند.

هدف از قیام حضرت مهدی(عج) نیز برپایی عدالت است.

“یَمْلَأُ الْأَرْضَ عَدْلاً وَ قِسْطاً کَمَا مُلِئَتْ جَوْراً وَ ظُلْماً؛ [7] زمین را آکنده از عدل و داد می‌کند همان گونه که از جور و ستم پر شده است. امام زمان(عج) عدالت را، همچنان که سرما و گرما وارد خانه‌ها می‌شود، وارد خانه‌های مردمان کند؛ « أَمَا وَ اللَّهِ لَیَدْخُلَنَّ عَلَیْهِمْ عَدْلُهُ جَوْفَ بُیُوتِهِمْ کَمَا یَدْخُلُ الْحَرُّ وَ الْقَرُّ .”[8]

پی نوشت ها:

[1]- کمال‌الدین، ج2، ص411. [2]- سورة قلم، آیه4. [3]- بحارالانوار، ج36، ص309. [4]- وسائل الشیعه، ج27، ص34. [5]- بحارالانوار، ج53، ص174. [6]- سورة حدید، آیه 25 [7]- الغیبة، النعمانی، ص58. [8]- همان، ص296