امام مهدی (عج) و مکذّبین

حسین علی بها ، بنیان گذار فرقه ضاله بهاییت

حسینعلى نورى، فرزند میرزا عباس نورى، متولد سال  ١٢٣٣  ق. در تهران است. وى تحصیلات  ۶٣ ابتدایى را در زادبومش گذراند، شوهر خواهر او، منشى سفیر روس بود و از سوى دیگر خود به حلقه و لباس درویشان درآمد. در  ٢٧  سالگى به ترویج بابیت پرداخت. پس از ترور نافرجام ناصر الدین شاه توسط بابیان در سال  ١٢۶٨ ، وى که از عوامل اصل ترور بود، بازداشت شد، ولى با کمک سفارت روس آزاد گردید و به بغداد رفت. سپس بر اثر بدرفتارى با دیگران به ترکیه تبعید شد و در همان دوران، ادعا کرد: من شخص موعود باب (یعنى من یظهره اللّه) هستم و یحیى صبح ازل باید از من پیروى کند. در این‌جا فرقۀ بهائیت شکل گرفت. بر اثر اختلافات این دو برادر، حسینعلى در  ١٢٨۵  به عکا در فلسطین اشغالى تبعید شد و صبح ازل به قبرس فرستاده شد و ازل و ازلیه فراموش شدند. حسینعلى پس از ادعاى اول، ادعاى مهدویت و رجعت حسینى و رجعت مسیحى و سرانجام تجسّد خداوند در خود را نمود؛ البته وى در بغداد و اسلامبول و ادرنه و عکا، همواره در عبادات مسلمانان شرکت مى‌کرد و ظاهرا اهل نماز و روزه بود. پس از مرگ او در سال  ١٨٩٢  م پسر ارشدش (عباس افندى) ملقب به عبد البهاء بر اساس وصیت پدر، جانشین وى شد.

از مهمترین رویدادهاى زندگى عبدالبهاء، سفر او به اروپا و امریکا بود. این سفر نقطه عطفى در ماهیت آیین بهایى محسوب مى گردد. پیش از این مرحله ، آیین بهایى بیشتر به عنوان یک انشعاب از اسلام یا تشیع و یا شاخه اى از متصوفه شناخته مى شد و رهبران بهائیه براى اثبات حقانیت خود از قرآن و حدیث به جستجوى دلیل مى پرداختند و این دلایل را براى حقانیت خویش به مسلمانان و بویژه شیعیان ارائه مى کردند. مهمترین متن احکام آنان نیز از حیث صورت با متون فقهى اسلامى تشابه داشت . اما فاصله گرفتن رهبران بهائى از ایران و مهاجرات به استانبول و بغداد و فلسطین و در نهایت ارتباط با غرب ، عملا سمت و سوى این آیین را تغییر داد و آن را از صورت آشناى دینهاى شناخته شده ، بویژه اسلام ، دور کرد.

عبد البهاء در سفرهاى خود تعالیم باب و بهاء را با آنچه در قرن نوزدهم در غرب ، خصوصا تحت عناوین روشنگرى و مدرنیسم و اومانیسم متداول بود، آشتى داد. البته باید توجه داشت که خود بهاء الله نیز در مدت اقامتش ‍در بغداد با برخى از غربزده هاى عصر قاچار مثل میرزا ملکم خان ، که به بغداد رفته بودند آشنا شد.

همچنین در مدت اقامتش در استانبول با میرزا فتحعلى آخوند زاده که سفرى به آن دیار کرده بود آشنا گردید. افکار این روشنفکران غربزده در تحولات فکرى میرزا حسینعلى بى تأثیر نبود. نمونه اى از متأثر شدن عبد البهاء از فرهنگ غربى مساله وحدت زبان و خط بود که یکى از تعالیم دوازده گانه او بود. این تعلیم برگرفته از پیشنهاد زبان اختراعى اسپرانتو است که در اوایل قرن بیستم طرفدارانى یافته بود، ولى بزودى غیر عملى بودن آن آشکار شد و در بوته فراموشى افتاد. موارد دیگر تعالیم دوازده گانه عبارت است از: ترک تقلید (تحرى حقیقت ) تطابق دین با علم و عقل ، وحدت اساس ادیان ، بیت العدل ، وحدت عالم انسانى ، ترک تعصبات ، الفت و محبت میان افراد بشر، تعدیل معیشت عمومى ، تساوى حقوق زنان و مردان ، تعلیم و تربیت اجبارى ، صلح عمومى و تحریم جنگ . عبد البهاء این تعالیم را از ابتکارات پدرش قلمداد مى کرد و معتقد بود پیش از او چنین تعالیمى وجود نداشت. عبد البهاء در سال 1340 ق . درگذشت و در حیفا به خاک سپرده شد. در مراسم خاکسپارى او نمایندگانى از دولت انگلیس حضور داشتند و چرچیل ، وزیر مستعمرات بریتانیا، با ارسال پیامى مراتب تسلیت پادشاه انگلیس را به جامعه بهائى ابلاغ کرد.

و پس از او شوقى افندى آمد. تشکیلات بهائیان که شوقى افندى به آن ((نظم ادارى امر الله )) نام داد، زیر نظر مرکز ادارى و روحانى بهائیان واقع در شهر حیفا (در سرزمین های اشغالی) که به ((بیت العدل اعظم الهى )) موسوم است اداره مى گردد. شوقى افندی در زمان حیات ، از تأسیس ‍ دولت صهیونیستی حمایت کرد و مراتب دوستى بهائیان را نسبت به کشور اسرائیل به رئیس جمهور اسرائیل ابلاغ کرد.

و همواره رابطه صهیونیسم و امریکا با بهاییان تاکنون دوستانه و همراه با منافع دو طرف بوده است.

در سال‌هاى اخیر نیز فردى به نام «جمشید معانى» در اندونزى خود را اسماء اللّه نامید و ادعاى رهبرى بهاییان را کرد

پیچک انحراف ، زمینه‌های سیاسی، اجتماعی و فرهنگی گرایش برخی از مردم به مدعیان مهدویت و نیابت در دو قرن اخیر جواد اسحاقیان صص66-65 ، سایت جامع منتظران ظهور