در مورد بهشت آدم علیه السلام سه نظر عمده وجود دارد :
عده اى معتقدند که آن بهشت، بهشت اخروى بوده ، به نظر ضعیف مى رسد چون اگر کسى وارد بهشت اخروى شود دیگر از آن خارج نخواهد شد و شیطان را هم در آن راه نیست.
عده اى دیگر گفته اند آن بهشت، باغى از باغات همین دنیاى مادّى بوده است . برخى از اوصافى که براى بهشت آدم علیه السلام در قرآن آمده است با باغهاى دنیوى سازگار نیست. بهشت مذکور بهشتى بوده است که در آن گرسنگى و تشنگى و گرما و سرما نبوده است. (ر. ک: سوره طه/ 118 و 119)
عده ى سومى معتقدند آن بهشت، بهشت برزخى بوده.
هبوط از بهشت براى حضرت آدم علیه السلام بسیار ناگوار بوده است. لذا مدام از آن یاد مى کرده و آرزوى آن را داشته است. در حالى که حضرت آدم علیه السلام پیامبر خدا بود و از پیامبر خدا بعید است به خاطر از دست دادن باغى دنیایى هر چند بسیار زیبا این همه ابراز اندوه کند تا آنجا که گفته اند آن حضرت در فراق بهشت بسیار گریه مى کرد و اندک مى خندید. افراد مومنى که مادون انبیاء هستند منزّه از این هستند که دل در گرو زیبایى هاى دنیا داشته باشند چه رسد به انبیاء علیهم السلام. در روایات نیز به کرّات گفته شده که این بهشت، بهشت دنیایى بوده است نه بهشت اخروى ، در بسیارى از آیات و روایات، کلمه دنیا، در مقابل آخرت قرار گرفته و به مجموع عالم برزخ و عالم مادّه اطلاق شده است. کلمه دنیا در بسیارى از آیات و روایات به صورت اعمّ به کار رفته و شامل عالم مادّه و عالم برزخ است. پس اینکه اهل بیت علیهم السلام گفته اند بهشت حضرت آدم، بهشت دنیایى بوده است، منافاتى با این ندارد که آن را بهشت برزخى بدانیم. وقتى حضرات معصومین علیهم السلام مى گفته اند آن بهشت، بهشت دنیایى بوده، در واقع اخروى بودن آن را نفى مى کرده اند. قرینه این ادّعا آن است که در برخى از این روایات تصریح شده که آن بهشت، بهشت اخروى نبوده بلکه دنیوى بوده است و سخنى از بهشت برزخى به میان نیامده است. یعنى اگر مى خواستند بفرمایند آن بهشت، باغى مادّى بوده است، در آن صورت باید برزخى بودن آن را هم نفى مى نمودند در حالى که نفى نکرده اند. همچنین طبق روایات خروج از بهشت برزخى امکان پذیر است. چون روایات رجعت که فراوان هم هستند تصریح دارند که در زمان ظهور قائم آل محمّد علیه السلام عدّه اى از اهل بهشت براى یارى آن حضرت خواهند آمد.
تفسیر المیزان جلد هشتم در این زمینه مفید است.