با سلام؛ اگر منظورتان از تئوری ذی نفعان آن نظیه ای است که می گوید: سود مدیران، سهامداران و کلیه ذی نفعان هر شرکت که به نوعی در آن شرکت اثرگذارند باید هم سو باشد تا کارکرد و رشد سود شرکت بهینه گردد. باید عرض شود: این نظریه لزوما نه در اخلاق مدیریت بلکه در تئوری های مدیریتی به معنای عام مطرح است. اما در پاسخ شما می گویم بنده آیه یا روایتی را به این مضمون سراغ ندارم. علت آن هم این است که دین خدا برای هدایت انسان ها آمده است. بخشی از این هدایت را عقل بر عهده دارد و برخی دیگر را که عقل استقلالاً توانایی درک آن را ندارد از طریق وحی به بشر رسانده است. طریقه حد اکثر کردن سود را(که تئوری های مدیریتی اصولاً بر اساس اصالت سود و برای به حداکثر رساندن آن ایجاد شده اند) خود عقل به کمک تجریه به دست می آورد و در این زمینه نیازی به وحی ندارد. کما اینکه در قرآن در مورد آشپزی و طرز تهیه یک قرمه سبزی خوشمزه ظاهرا آیه ای نیامده است حال آنکه این مناسب زندگی بشر است. علت آن همین است که عرض شد؛ خود عقل برای فهم آن کافی است و نیازی به وحی ندارد.اما کار قرآن این است که همین فرهنگ و میل انسان ها در به حداکثر رساندن سود مادی را در فضای آخرتی ببرد تا بنی آدم متوجه شوند که در مورد آخرت نیز همین تجارت برقرار است و بفهمند و انگیزه پیدا کنند برای سود و راحتی زندگی بعد از مرگ خود نیز کار کنند. مثلاً در آیه 16 سوره بقره می فرماید: اولئک الذین اشتروا الضلاله بالهدی فما ربحت تجارتهم. آنان کسانی هستند که هدایت را دادند و به جای آن ضلالت را خریدند؛ پس چقدر تجارتشان بی سود بود. همچنین در سراسر قرآن از خسارت و از دست دادن سرمایه صحبت می کند اما نه سرمایه مادی که بشر در این مورد نیازی به تذکر ندارد خودش جلو جلو عمل می کند بلکه سرمایه معنوی و سرمایه عمر. لذا نباید در هر مورد جزیی به دنبال آیه و روایت باشیم بلکه حکم عقل در آن موارد صائب می باشد. در مورد این تئور قرآن حدود اخلاقی آن را روشن می کند نه اصل آن را؛ قرآن تذکر می دهد در به حداکثر رساندن سود مراقب باش به کسی ظلم نکنی، عدالت را رعایت کنی، فریب کاری نکنی، انصاف را رعایت کنی، حق همه ذی نفعان را بدهی و کم نگذاری. ربا نخوری، از سود خود انفاق کنی و یا خمسش را بدهی و … .