خداوند نه تنها ائمه(ع) بلکه سایر انسان ها را نیز می توانست در مرتبه و رتبه ای بالا بیافریند که دیگر نیازی به طی مراتب و کشیدن سختی ها نداشته باشد. ولی در این صورت دیگر صحنه موجود جهان بدین گونه نبود. اراده خداوند در خلقت عالم طبیعت و آدمیان بنابر حکمت بالغه او چنین تعلق گرفته است که موجوداتی مختار و درگیر در عالم ناسوت و طبیعت با اختیار خود و یا کوشش و رنج و مبارزه های گوناگون راه کمال را بپیمایند و از خاک به افلاک برسند که البته این خود صحنه ای زیبا و تماشایی است. انبیای الهی نیز از این قاعده مستثنی نیستند چرا که آنان نیز بشرند و همان خصوصیات را دارا هستند ولی بدان جهت که با وحی مرتبط بوده و سنگینی رسالت الهی را بردوش دارند و وقایع و حقایق را دریافته اند مسیری دشوارتر را در راه دعوت و تبلیغ خویش طی کرده که البته موجب زیادی کمال و ترفیع درجه آنان می شود. بنابراین پیامبران و اولیای الهی نیز از ابتلا و امتحان مصون نبوده بلکه در مرحله ای بسیار دشوارتر قرار دارند.