در مورد تعریف امامت, اختلاف نظر زیادی وجود دارد, و باید هم وجود داشته باشد, چرا که امامت از نظر گروهی (شیعه و پیروان مکتب اهلبیت(ع) از اصول دین و ریشه های اعتقادی است, در حالی که از نظر گروه دیگر (اهل سنت) جزء فروع دین و دستورات عملی محسوب می شود. بدیهی است این دو گروه به مسألة امامت یکسان نمی نگرند و طبیعی است که تعریف واحدی نیز ندارند .

به همین دلیل می بینیم یک دانشمند سنی امامت را چنین تعریف می کند:

«اَلامامَة رئاسَة عامَّة فی اُمُورِ الدّینِ وَ الدُّنْیا , خَلافَة عَن النّبی(ص)» [امامت ریاست و سرپرستی عمومی در امور دین و دنیا به عنوان جانشینی از پیامبر اسلام (ص) است.] (شرح تجرید قوشچی/472)

مطابق این تعریف, امامت یک مسؤولیت ظاهری در حد ریاست حکومت است , منتها حکومتی که شکل دینی دارد , و عنوان جانشینی پیامبر (ص) (جانشینی و نیابت در امر حکومت) را به خود گرفته است و طبعاً چنین امامی می تواند از سوی مردم برگزیده شود.

بعضی نیز امامت را به معنی «جانشینی یک شخص از پیامبر(ص) در بر پا داشتن احکام شرع و پاسداری از حوزة دین به طوری که اطاعت او بر همة امت واجب باشد» دانسته اند. (شرح قدیم تجرید از شمس الدین اصفهانی اشعری (بنا به نقل توضیح المراد تعلیقه بر شرح تجرید عقاید, تألیف سید هاشم حسینی تهرانی/672)

پیام قرآن ج 9، حضرت آیت الله مکارم شیرازی و سایر همکاران