تقیه در لغت به معناى سپرگیرى است و نوعى دستور حفاظتى و به عبارت دیگر رعایت اصل استتار حرکت در برابر دشمنان است.
تقیه اقسامى دارد:
1) تقیه مداراتى: این قسم از تقیه در واقع نوعى حرکت اجتماعى و براى حفظ وحدت و مصالح امت اسلامى است.
2) تقیه در برابر خطرات فردى: مانند از دست رفتن جان و… لیکن نکته مهم آن است که موارد تقیه تحت قاعده اهم و مهم مى باشد. یعنى آن جا که حفظ جان اهم است باید تقیه نمود و آن جا که رعایت مصلحت اهم دیگرى مانند حفظ کیان اسلام در بین باشد تقیه حرام است. مى توان گفت در رابطه با حفظ آبرو و حیثیت نیز مسأله همین طور است. یعنى آن جا که حفظ حیثیت اهم باشد تقیه رواست ولى در صورتى که خلاف تقیه اهم از حفظ آبرو باشد تقیه جایز نیست. شناخت موارد اهم و مهم بدون تشخیص ملاک هاى احکام ممکن نیست از این رو در مواردى که فرضا چنین مسأله اى پیش آید باید به طور موردى و جزئى از مرجع تقلید استفتاء کرد.
درتقیه نفاق وجود ندارد ،عقیده اوظاهر وباطنش یکی است،ولی در مقابل مخالف نوعی پوشش به عمل خود می دهد تا ازخطرات محفوظ باشد.ولی منافق قلبش مریض است،وکارهائی می کند که عقیده اش بر خلاف آنست.تقیه یک امر مقطعی دربرابر مخالف است،ولی نفاق یک تفکر ریشه دار طولانی مدت است.