انسان با سرمایه فطرت آفریده شده است و در فطرت الهی راه خیر و شر با او باز نموده شده است که راه خیر راه مستقیم الهی است و راه شر، بیراهه کژ راهه ای است که انسان را به تباهی می کشاند. اما فطرت به تنهایی کافی نیست و لازم است که برای هدایت باید به وسیله پیامبران و ائمه اطهار (سلام اله علیهم) شکوفا شود. امام علی(ع) یکی از اهداف ارسال پیامبران را همین شکوفا کردن فطرت انسانها می داند. «و یثیروا لهم دفائن العقول» «و برای آنها [انسان ها] عقول مدفون شده [فطرت] را شکوفا می کند (نهج البلاغه، ج 1، ص 23، با شرح محمد عبده)
بنابر نظر آیات قرآن، انسان ذاتا رو به سوی خیر دارد و با سرمایه فطرت متولد می شود. امام صادق(ع) در روایتی می فرمایند: «ما من مولد ولد الا علی الفطره فابواه یهودانه و ینصرانه و یمجسانه» «هیچ فرزند متولد نمی شود، مگر اینکه به فطرت تولد یابد، اما پدر و مادر او، وی را یهودی و نصرانی و زرتشتی می کنند» (بحارالانوار، ج 100، ص 65) این روایت از پیامبر اکرم(ص) نیز نقل شده است. نگا: مسند احمد، ج 2، ص 315 و 410.
معنای فطرت هم همان دین حق الهی است. زیرا پیامبر اکرم(ص) می فرمایند: کل مولد یولد للدین و من اجل الدین» «هر فرزندی برای دین و به خاطر دین متولد می شود» (مستدرک سفینه البحار، ج 8، ص 239)
لذا انسان ذاتا رو به خوبی دارد و اگر بر اساس فطرت عمل کند و به دلیل انحرافات بیرونی، به بیراهه نرود، گرایش به خوبی و خیر دارد.اما سرمایه فطرت به تنهایی برای هدایت کامل انسان به خوبی ها و نیکی ها کافی نیست، بلکه نیازمند تقویت است و تقویت بایادگیری وتعلیم توسط انبیاء و اولیاء الهی و در یک کلام دین انجام می شود.تاوی را به رفتارهای مثبت ونجات بخش تغیرتبدیل شود خداوندمتعال به مقتضای این که واجب الوجود است همه کمال ها را دارا است.از جمله کمالات او فیاض و جواد بودن است . خداوند در قرآن می فرماید: »و ما کان عطائ ربک محظورا« (و عطای پروردگارت منع نشده است ), (اسرائ, آیه 20). خداوند متعال , برای عطا کردن از ناحیه ی خودش , هیچ محدودیتی ندارد; پس هر جا که عطا نمی کند, به دلیل محدودیت پذیرنده ی عطا است ; نه عطاکننده و هر چیز که لایق عطا شدن باشد, عطا می شود.از جمله کمالات او فیاض و جواد بودن است . خداوند در قرآن می فرماید: »و ما کان عطائ ربک محظورا« (و عطای پروردگارت منع نشده است ), (اسرائ, آیه 20). خداوند متعال , برای عطا کردن از ناحیه ی خودش , هیچ محدودیتی ندارد; پس هر جا که عطا نمی کند, به دلیل محدودیت پذیرنده ی عطا است ; نه عطاکننده و هر چیز که لایق عطا شدن باشد, عطا می شود.اگرانسان این مفاهیم رایادنگیردنگرش اونسبت به اهداف افرینش ناقص خواهدبودوهیچ تغییری دراوحاصل نخواهدشد