فارغ از صحت ادعای نرفتن بزرگان به مشاهده مشرف اگر معتقد باشی که جای دیگری نرفته اند بنابر اغلبیت و سوابق مسلم تاریخی صحت بیشتری دارد . در هر حال تفاوت بین معصومین علیهم السلام و بقعه و بارگاهی که اهل ایمان برای تعظیم و احترام نسبت به آن ذوات مقدس احداث و عمران نموده اند مشهود است . نباید توسل را در رفتن به بقعه متبرکه منحصر دانست . (( خدای متعال بر اساس کارگزاران در مخلوقات امور آنها را جریان داده و حاکمیت قانون علیت را برتری بر معجزه بخشیده و نباید برای هر امر ساده خردورزی را تعطیل و منتظر خارق عادت باشیم . ))
وسیله بودن وجود نازنین و مقدس حضرات معصومین علیهم السلام به دستور و استناد کتاب خدای متعال در مسیر طبیعی جاری تحت حاکمیت و اشراف خدای عز و جل بر کل هستی همیشه بهترین وسیله و کارآمد بوده و هست.
نرفتن الآن در بقاع متبرکه ، در اثر منع عقلی از تشکیل اجتماعات و معاشرتهای عام و نیز خلاف احتیاط شرعی از صدمه زدن به غیر است . این منع موقت حکم عقل از تردد و اجتماع را نباید حاکمیت مطلق بخشید و در همیشه ایام و اجتماعات حاکمیت داد . جایگاه توسل و شفاعت معصومین سلام الله علیهم اجمعین همیشه برقرار و موجودبا یک مثال تبیین بهتر اینکه اگر در زمین و مسیر جاده منتهی به حرم برای امور عمرانی یا هر دلیل دیگر اعم از خیر یا شر خندق عمیقی حفر شده و دشمنی غدار (سیاست آمریکا در تعمیق نابودی دین و شعائر دینی) نیز کمین گرفته تا واردین به حرم محترم را نشانه گرفته و مورد آزار قرار دهد ،
حال اگر بدون احتیاط و بی پروا مانند همیشه وارد حرم مطهر بشویم خلاف عقل و خرد و دینداری و موجب ضرر زدن به خود یا حتی به دیگران خواهیم شد .
در این شرایط رفتن ما یا دیگران احتمال ضرر در اثر معاشرت غیر محتاطانه و یا تمهید صدمه زدن توسط دشمن را دارد .
ترک توسل :
این که فقط از خدا حاجت بخواهیم اشکالی ندارد، ولی مدد نخواستن از ایمه علیهم السلام در حقیقت خود را ازوسیله های الهی محروم کردن است . از امام باقر علیه السلام در تفسیر آخرین آیه سوره الرحمن ( ( تبارک اسم ربک ذی الجلال والاکرام ) ) ، ( الرحمن ، آیه 78 ) حدیثی وارد شده است که می فرماید : ( ( نحن جلال الله و کرامته التی اکرم الله العباد بطاعتنا ؛ ما جلال خداوند وکرامت او هستیم که بندگان را به اطاعت ما گرامی داشته است ) ) ، ( تفسیربرهان ، ج 4، ص 272، بحرانی ) . روشن است که اهل بیت علیهم السلام جز به سوی خدا دعوت نمی کنند و جز به اطاعت او نمی خوانند و هادیان راه وکشتی های نجات در این دریای متلاطم زندگی دنیا هستند و یکی از مصداق های جلال و اکرام الهی محسوب می شوند و خداوند به وسیله اولیایش مردم رامشمول رحمت هدایت می سازد .امیرالمومنین علی علیه السلام می فرمایند : ( ( ان الله جعلنا ابوابه و صراطه و سبیله والوجه الذی یوتی منه ، فمن عدل عن ولایتنا اوفضل علینا غیرنا فانهم عن الصراط لناکبون ؛ خداوند ما راهبران دینی و الهی رادرهای وصول به معرفتش و صراط و طریق و جهتی که از آن به او می رسند قرارده ، بنابراین کسانی که از ولایت ما منحرف گردند یا دیگری را بر ما برگزینندآنها از صراط منحرفند ) ) ، ( تفسیر نورالثقلین ، ج 3، ص 549 ) .