درجواب سوال پرسشگرمحترم باید عرض کرد:اینکه درآیه شریفه می فرماید:وَ إِنَّ مِنْهُمْ لَفَریقاً یَلْوُونَ أَلْسِنَتَهُمْ بِالْکِتابِ لِتَحْسَبُوهُ مِنَ الْکِتابِ وَ ما هُوَ مِنَ الْکِتابِ وَ یَقُولُونَ هُوَ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ وَ ما هُوَ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ وَ یَقُولُونَ عَلَى اللَّهِ الْکَذِبَ وَ هُمْ یَعْلَمُونَ معنایش اینکه: در میان آنها (یهود) کسانى هستند که به هنگام تلاوت کتاب (خدا)، زبان خود را چنان مى گردانند که گمان کنید (آنچه را مى خوانند،) از کتاب (خدا) است؛ در حالى که از کتاب (خدا) نیست! (و با صراحت) مى گویند: «آن از طرف خداست»! با این که از طرف خدا نیست، و به خدا دروغ مى بندند در حالى که مى دانند! مرحوم «طبرسى» در «مجمع البیان شأن نزولی از بعضى، نقل مى کند: این آیه نیز درباره گروهى از علماء یهود نازل شده که با دست خود چیزهائى بر خلاف آنچه در «تورات» آمده بود، درباره صفات پیامبر اسلام صلى الله علیه و آله مى نوشتند و آن را به خدا نسبت مى دادند (و با زبان خود حقائق تورات را تحریف مى کردند) «ابوالفتوح رازى» نام «کعب بن اشرف» و «حیىّ بن اخطب» و بعضى دیگر از علماى آنها را در اینجا به خصوص ذکر مى کند.
تفسیر:در این آیه بخش دیگرى از خلاف کارى هاى ورسوائى تحریف گران بعضى از علماى اهل کتاب سخن ،می گوید: مى فرماید: «بعضى از آنها زبان خود را به هنگام تلاوت کتاب خدا چنان مى گردانند و منحرف مى کنند که گمان کنید آنچه را مى خوانند از کتاب خدا است در حالى که از کتاب الهى نیست» «وَ إِنَّ مِنْهُمْ لَفَریقاً یَلْوُونَ أَلْسِنَتَهُمْ بِالْکِتابِ لِتَحْسَبُوهُ مِنَ الْکِتابِ وَ ما هُوَ مِنَ الْکِتابِ».
  «یَلْوُونَ» از ماده «لَىّ» (بر وزن حىّ) به معنى پیچیدن و کج کردن است و این تعبیر، در اینجا کنایه جالبى از تحریف سخنان الهى است گویا آنها هنگام تلاوت «تورات» وقتى به صفات پیامبر اسلام صلى الله علیه و آله- که بشارت ظهورش در آیات «تورات» آمده بود- مى رسیدند، در همان حال آن را تغییر مى دادند و چنان ماهرانه این عمل انجام مى گرفت، که شنونده گمان مى کرد آنچه را مى شنود متن آیات الهى است.
آنها به این کار نیز قناعت نمى کردند، بلکه صریحاً «مى گفتند: این از سوى خدا نازل شده در حالى که از سوى خدا نبود» «وَ یَقُولُونَ هُوَ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ وَ ما هُوَ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ».
سپس قرآن بر این امر تأکید مى کند، که این کار به خاطر این نبود که گرفتار اشتباهى شده باشند، بلکه «به خدا دروغ مى بندند در حالى که عالم و آگاهند» «وَ یَقُولُونَ عَلَى اللَّهِ الْکَذِبَ وَ هُمْ یَعْلَمُونَ».
تمام اینها به خاطر این بود که: منافع مادى خود را در خطر مى دیدند و به خاطر آن، دست به هر گناهى مى زدند، در حالى که اگر افق فکر خود را بالا مى گرفتند و خلوص نیتى نشان مى دادند، خداوند قادر متعال، هم زندگى معنوى آنها را تأمین مى کرد و هم جنبه هاى مادى آنها را.
  ضمناً از این آیه و آیات قبل، خطر مهم علما، و دانشمندان منحرف براى یک امت و ملت روشن مى شود؛ زیرا این تشدید مجازات ها دلیل بر اهمیت موقعیت علما و خطراتى است که از ناحیه انحراف آنها حاصل مى شود.
____________________________
تفسیر نمونه، ج 2، ص: 730