دوست گرامی. مشکلاتی که برای شما ایجاد شده در حقیقت مربوط به بعد پرستشی شما است که دچار اختلال شده است. در این راستا خوب است بدانید که هر کسی در زندگی خود قبله آمال و هدف کلانی در نظر دارد که برای رسیدن به آن تلاش می کند.
به مجموعه رفتارهایی که پرستشگر در راستای رسیدن به قبله آمال و هدف نهایی خود در زندگی انجام می دهد، پرستش می گویند.
اعتقاد به ولایت و سرپرستی خدا، اطاعت از فرمان او، خضوع، خشوع و کرنش در برابر او، حمد و ستایش صفات جمال و جلال او، شکر نعمت های او، گوش دادن به سخن او. دعا و درخواست کردن از او، ایمان داشتن و عشق ورزیدن به او، الگو ساختن او، پیروی کردن از او، کمک خواستن از او، طلب کمال از او، مرکز توجه بودن او، طلب ربوبیت از او، جلب رضایت او، همانندی و نزدیک شدن باطنی به او و مانند آن، همگی رفتارهای پرستشی ما نسبت به معبود و قبله آمال خود است.
بنابراین هر تلاشی که شما برای رسیدن به چیزی انجام می دهید و باور دارید که برای شما مفید و کمال آور است، مشکلات شما را حل می کند، نیازهای شما را برآورده می نماید و قلبا نیز آنرا دوست دارید، تصمیم جدی دارید به آن برسید و تلاش هم می کنید، معبودی است که آنرا می پرستید.
دلیل رفتارهای پرستشی انسان نسبت به قبله آمال خود، این است که او را خالق، رازق، مربی، حیات بخش و مبدا تمام خیرات، خوبی ها و کمالاتی می داند که به او می رسد.
هدف نهایی و قبله آمال انسان مومن و موحد خدای متعال است، کسی که او را مبدا تمام تاثیرات عالم می داند و روزی چندین بار در مقابل قبله می ایستند و با او سخن می گوید. اما ممکن است قبله آمال کسی در زندگی، پول یا قدرت و مانند آن باشد و تمام تلاش های خود را برای رسیدن به آن سازمان دهی کند، در این صورت معبود واقعی او پول یا قدرت و مانند آن خواهد بود. تمام کسانی که ما از آنها اطاعت و تبعیت می کنیم و آنها را دوست داریم و مرکز توجه ما هستند و بر ما تاثیر می گذارند، معبودهای ما هستند.
اگر ایمان، عشق، اطاعت و تبعیت از هر مخلوقی، در راستای قرب به خدای متعال باشد، توحیدی و خداپرستانه است، ولی اگر در راستای تبعیت از شیطان باشد، مشرکانه می باشد.
کسی که مردم را به سوی خدا و بندگی خدا دعوت می کند، کارش خداپرستانه است، ولی اگر به سوی دنیا و شیطان بخواند، کارش مشرکانه خواهد بود. در روایت معروفی امام رضا (ع) فرمودند: من اصغی الی ناطق فقد عبده. کسی که به سخن سخنرانی گوش فرا می دهد، هر آینه او را پرستش کرده است. بعد فرمودند: فان‌ کان‌ الناطق‌ عن‌ الله‌ فقد عبد الله‌، وان‌ کان‌ الناطق‌ عن‌ ابلیس‌ فقد عبد ابلیس. اگر آن سخنران او را به خدا دعوت کند، پس آن شنونده خدا را پرستش کرده است و اگر از شیطان سخن بگوید، او شیطان را پرستش کرده است.
الگوی پرستش توحیدی:
الگوی پرستش توحیدی لا اله الا الله است.
یعنی هیچ چیزی را جز خدا نمی خواهم
هیچ چیزی را جز الله نمی پرستم.
از کسی جز خدا کمک نمی خواهم.
ایاک نعبد و ایاک نستعین.
کسی را جز خدا دوست ندارم.
به کسی جز خدا توجه نمی کنم.
به کسی جز خدا نگاه نمی کنم.
از کسی جز خدا چیزی نمی خواهم.
از کسی جز خدا اطاعت نمی کنم.
رضایت کسی جز خدا برایم اهمیت ندارد.
محبت کسی جز خدا را نمی خواهم.
به سمت کسی جز خدا حرکت نمی کنم.
به کسی جز خدا دست نمی دهم.
به کسی جز خدا فکر نمی کنم
آرزویی جز رسیدن به خدا ندارم.
کسی را جز خدا قبول ندارم.

البته اشتباه نشود، اشیاء و انسان ها دو نوع اند: خدایی و غیر خدایی. معصومین و مومنین و انسان های پاک و با تقوا، غیر خدا نیستند. کمک گرفتن از انسان های معصوم و خدایی همان کمک گرفتن از خدا است. کمک گرفتن و توجه کردن به هر چیز غیر خدایی شرک است.
شناخت بعد پرستشی انسان و علم پرستش کمی دشوار است، پیچیده بودن آن نیز ناشی از سخت فهم بودن شرک خفی است. مخفی تر از راه رفتن مورچه روی سنگ سیاه در شب تاریک. شناخت اون بسیار سخت است و زحمت دارد تا بفهمی خدای تو کیست چه چیزی را در حقیقت می پرستی این سخت است و اگر فهمیدی البته ترک خدایی که سالها عبادت کردی هم سخت است و اگر واقعا موفق شدی در شناخت و تزکیه نفس از غیر خدا حالا وصول آسان می شود و حتی امکان عارف شدن وجود خواهد داشت.
علت ضعف دین داری که افراد حس می کنند به خاطر اختلالی است که در بعد پرستشی آنان ایجاد شده است و در حقیقت آنها به سوی خدایانی روی کرده اند که باعث شده اخلاص آنان در پرستش خدای یگانه دچار اختلال شود.
اینجا شما به خودشناسی نیاز دارید.
یعنی باید بررسی کنید و ببینید چه چیزی یا کسی را می پرستید و دوست دارید به چه چیزی برسید و چه آرزویی دارید. البته آرزوهای غیر خدایی و مادی و دنیوی . ببینید از چه چیزی لذت می برید و به چه چیزهایی گرایش دارید. اینها همه بعد پرستشی شما را می سازند. و بعد سعی کنید مطابق الگوی پرستشی که عرض شد، پرستش خود را برای خدا خالص نمایید. در این صورت انگیزه شما برای دین داری و قرب به خدا تقویت خواهد شد.
انسان مومنی که در دین داری خود قوی است این به خاطر این است که سعی کرده اولا خدای یگانه را به درستی بشناسد و به او ایمن یقینی داشته باشد و ثانیا هیچ چیز و کسی را جز خدا نپرستد و لذا مزه و لذت خدا پرستی و منافع معنوی آنرا درک کرده است و با ایمان قوی و یقین و اخلاصی که در او هست برای رسیدن به خدا تلاش می کند.