چون چنین توبه و ایمانى که به هنگام نزول بلا و گرفتار شدن در چنگال مرگ اظهار مى شود، حقیقی نیست بلکه ظاهری و اضطرارى است، که هر جانى و مجرم و گنهکارى دم از آن مى زند، بى آنکه ارزشى داشته باشد و یا دلیل بر تکامل و حسن نیت و صدق گفتار او گردد. به همین جهت خداوند او را مخاطب ساخت و فرمود: اکنون ایمان مى آورى در حالى که قبل از این طغیان و گردنکشى و عصیان نمودى، و در صف مفسدان فى الارض و تبهکاران قرار داشتى (آلْآنَ وَ قَدْ عَصَیْتَ قَبْلُ وَ کُنْتَ مِنَ الْمُفْسِدِینَ).
در آیه 18 سوره نساء هم می خوانیم: «وَ لَیْسَتِ التَّوْبَةُ لِلَّذِینَ یَعْمَلُونَ السَّیِّئاتِ حَتَّى إِذا حَضَرَ أَحَدَهُمُ الْمَوْتُ قالَ إِنِّی تُبْتُ الْآنَ: براى کسانى که کارهاى سوء انجام دهند، و به هنگام فرا رسیدن مرگ توبه کنند، توبه اى نیست».
به همین دلیل بسیار دیده شده که کسانی اگر امواج بلا فرو نشیند و از چنگال مرگ رهایى یابند باز به برنامه هاى سابق بر مى گردند.
نظیر تعبیر در فوق در اشعار و سخنان ادباى عرب و عجم نیز آمده است، مانند.
اتت و حیاض الموت بینى و بینها / و جادت بوصل حین لا ینفع الوصل
به سراغ من آمد در حالى که امواج مرگ میان من و او قرار گرفته بود- او آماده وصال گشت در آن هنگام که وصال سودى نداشت!
ولى، امروز بدن تو(فرعون) را از امواج رهایى مى بخشیم تا درس عبرتى براى آیندگان باشى، براى زمامداران مستکبر و براى همه ظالمان و مفسدان، و نیز براى گروه هاى مستضعف (فَالْیَوْمَ نُنَجِّیکَ بِبَدَنِکَ لِتَکُونَ لِمَنْ خَلْفَکَ آیَةً).
جهت اطلاع بیشتر ر. ک: تفسیر نمونه، ج 8، ص 376.