قوی ترین طلسمات+قویترین دعا و طلسم+قوی ترین کتاب طلسم و دعانویسی مطالب مذهبی+طلسم سیاهی و طلاق+طلسم احضار محبت معشوق+دانلود کتاب طلسم محبت و طلاق قوی
۱۳۹۶/۰۴/۲۰
–
۵۷۰ بازدید
باسلام..
ایا کسی که از گناهش توبه کرده است ( گناهی ک کفاره دارد )
کفاره برایش لازم است؟
باتشکر
پرسشگر گرامی اگر گناه را مشخص می کردید بهتر و کاملتر می توانستیم پاسخ شمارا بدهیم ، بنابراین در اینجا به صورت کلی جواب شما را می دهیم :
در متون دینی ما دو نوع کفاره داریم : 1 ـ کفّاره شرعی و فقهی 2 ـ کفّاره به معنای لغوی
1 ـ کفاره شرعی و فقهی
کفّاره شرعی به این معنا است که برای برخی گناهان کفاره یا تعزیر و مجازات مشخصی در شرع بیان شده است و انسان پس ازانجام گناه یا ترک واجب اعمالی برای جبران آن باید تلاش و کو شش کند مانند : گرفتن رضایت از شخصی که غیبت او انجام گرفته ، کفاره جمع برای افطار عمدی روزه ماه مبارک رمضان.
واضح و روشن است که از شرایط لازم توبه واقعی این است که حقوق واجبی( حق الله و حق الناس ) که بر گردن توبه کننده است ، باید جبران شود و صرف پشیمانی کافی نیست .
از جمله فلسفه‌هایی که برای کفاره، در پرداخت کفاره قتل غیرعمد بیان شده، یک نوع تخفیفی از ناحیه خداوند برای بندگان مؤمن است (تَوْبَةً مِنَ اللَّهِ).
یعنی خداوند برای بنده‌ای که به اشتباه، کسی را به قتل رسانده، کفاره را وضع نموده که این کفاره، توبه و عنایت خداوند به بندگان باشد.
و در فلسفه پرداخت کفاره “ظِهار” می‌فرماید:
«…لِتُؤْمِنُوا بِاللَّهِ وَرَسُولِهِ وَ تِلْکَ حُدُودُ اللَّهِ»
«…این برای آن است که به خدا و رسولش ایمان بیاورید؛ اینها مرزهای الهی است»
2 ـ کفّاره به معنای لغوی
کفاره از ماده‌ی “کفر” بوده که در لغت به معنای پوشاندن آمده؛[جوهری، اسماعیل؛ الصحاح، تحقیق احمد عبدالغفور، بیروت، دارالعلم للملایین، 1407ق، چاپ چهارم، ج2، ص808 و ابن منظور، محمد؛ لسان العرب، قم، ادب، 1405ق، چاپ اول، ج5، ص148.] و به “کشاورز”، کافر گویند زیرا دانه را زیر خاک پنهان می‌کند؛[راغب اصفهانی، حسین‌بن محمد؛ المفردات فی غریب القرآن، دمشق بیروت، دارالعلم الدارالشامیه، 1412ق، چاپ اول، ص714.] و اینکه قرآن فرمود:
«وَلَوْ أَنَّ أَهْلَ الْکِتَابِ آمَنُوا وَاتَّقَوْا لَکَفَّرْنَا عَنْهُمْ سَیئَاتِهِمْ…»[مائده/65]«و اگر اهل کتاب ایمان بیاورند و تقوا پیشه کنند، گناهان آنها را می‌بخشیم…»
تصریح بر این مطلب دارد که از گناهان آنها چشم‌پوشی کرده و عقاب را برداشته است.[طوسی، محمدبن‌حسن؛ التبیان فی تفسیر القرآن، تحقیق احمد حبیب قصیر، نجف اشرف، امین، بی‌تا، ج3، ص584] از این جهت به کفارات، “کفّاره” گویند، زیرا موجب پوشیده شدن و نادیده گرفتن گناهان می‌شود؛[لسان العرب، ج5، ص148.] لذا شأن کفاره، پوشاندن خطیئه است.[قطب‌راوندی، سعیدبن هبة‌الله؛ فقه القرآن فی شرح آیات الاحکام، قم، کتابخانۀ مرعشی نجفی، 1405ق، چاپ دوم، ج2، ص242]طبق احادیث فراوانی از اهل بیت(ع)، بلا و بیماری و سختی ها، برای معصوم، کرامت و ارتقاء رتبه است؛ برای ظالم و کافر، تنبیه است؛ و مومنان کفّاره ی گناهان محسوب می شود. البته دقّت شود: منظور این نیست که خدا کسی را بیمار می کند تا گناهش را پاک کند؛ بلکه بیماری علّت خاصّ خود را دارد؛ ولی وقتی بر شخص عارض شد، آنگاه خداوند متعال از فضل خویش، مشقّت آن بیماری را به جای عذاب اخروی قرار می دهد. البته به شرط آنکه مومن در مقابل بیماری دم به کفر گویی و متّهم نمودن خدا نگشاید؛ بلکه به وظیفه ی شرعی خود که درمان بیماری است اقدام نماید.
در متون دینی ما دو نوع کفاره داریم : 1 ـ کفّاره شرعی و فقهی 2 ـ کفّاره به معنای لغوی
1 ـ کفاره شرعی و فقهی
کفّاره شرعی به این معنا است که برای برخی گناهان کفاره یا تعزیر و مجازات مشخصی در شرع بیان شده است و انسان پس ازانجام گناه یا ترک واجب اعمالی برای جبران آن باید تلاش و کو شش کند مانند : گرفتن رضایت از شخصی که غیبت او انجام گرفته ، کفاره جمع برای افطار عمدی روزه ماه مبارک رمضان.
واضح و روشن است که از شرایط لازم توبه واقعی این است که حقوق واجبی( حق الله و حق الناس ) که بر گردن توبه کننده است ، باید جبران شود و صرف پشیمانی کافی نیست .
از جمله فلسفه‌هایی که برای کفاره، در پرداخت کفاره قتل غیرعمد بیان شده، یک نوع تخفیفی از ناحیه خداوند برای بندگان مؤمن است (تَوْبَةً مِنَ اللَّهِ).
یعنی خداوند برای بنده‌ای که به اشتباه، کسی را به قتل رسانده، کفاره را وضع نموده که این کفاره، توبه و عنایت خداوند به بندگان باشد.
و در فلسفه پرداخت کفاره “ظِهار” می‌فرماید:
«…لِتُؤْمِنُوا بِاللَّهِ وَرَسُولِهِ وَ تِلْکَ حُدُودُ اللَّهِ»
«…این برای آن است که به خدا و رسولش ایمان بیاورید؛ اینها مرزهای الهی است»
2 ـ کفّاره به معنای لغوی
کفاره از ماده‌ی “کفر” بوده که در لغت به معنای پوشاندن آمده؛[جوهری، اسماعیل؛ الصحاح، تحقیق احمد عبدالغفور، بیروت، دارالعلم للملایین، 1407ق، چاپ چهارم، ج2، ص808 و ابن منظور، محمد؛ لسان العرب، قم، ادب، 1405ق، چاپ اول، ج5، ص148.] و به “کشاورز”، کافر گویند زیرا دانه را زیر خاک پنهان می‌کند؛[راغب اصفهانی، حسین‌بن محمد؛ المفردات فی غریب القرآن، دمشق بیروت، دارالعلم الدارالشامیه، 1412ق، چاپ اول، ص714.] و اینکه قرآن فرمود:
«وَلَوْ أَنَّ أَهْلَ الْکِتَابِ آمَنُوا وَاتَّقَوْا لَکَفَّرْنَا عَنْهُمْ سَیئَاتِهِمْ…»[مائده/65]«و اگر اهل کتاب ایمان بیاورند و تقوا پیشه کنند، گناهان آنها را می‌بخشیم…»
تصریح بر این مطلب دارد که از گناهان آنها چشم‌پوشی کرده و عقاب را برداشته است.[طوسی، محمدبن‌حسن؛ التبیان فی تفسیر القرآن، تحقیق احمد حبیب قصیر، نجف اشرف، امین، بی‌تا، ج3، ص584] از این جهت به کفارات، “کفّاره” گویند، زیرا موجب پوشیده شدن و نادیده گرفتن گناهان می‌شود؛[لسان العرب، ج5، ص148.] لذا شأن کفاره، پوشاندن خطیئه است.[قطب‌راوندی، سعیدبن هبة‌الله؛ فقه القرآن فی شرح آیات الاحکام، قم، کتابخانۀ مرعشی نجفی، 1405ق، چاپ دوم، ج2، ص242]طبق احادیث فراوانی از اهل بیت(ع)، بلا و بیماری و سختی ها، برای معصوم، کرامت و ارتقاء رتبه است؛ برای ظالم و کافر، تنبیه است؛ و مومنان کفّاره ی گناهان محسوب می شود. البته دقّت شود: منظور این نیست که خدا کسی را بیمار می کند تا گناهش را پاک کند؛ بلکه بیماری علّت خاصّ خود را دارد؛ ولی وقتی بر شخص عارض شد، آنگاه خداوند متعال از فضل خویش، مشقّت آن بیماری را به جای عذاب اخروی قرار می دهد. البته به شرط آنکه مومن در مقابل بیماری دم به کفر گویی و متّهم نمودن خدا نگشاید؛ بلکه به وظیفه ی شرعی خود که درمان بیماری است اقدام نماید.